Gisteren heb ik gezien hoe de boulevards in de spits volstromen met bijna stilstaande auto's. Zo ook de Carol I Boulevard waaraan mijn appartement is gelegen. Dus ik begrijp wel dat werkzaamheden aan de weg in de nacht uitgevoerd worden. Maar dat geluid dringt door het dubbel glas en houdt me uit mijn slaap. In de ochtend beginnen de werklui aan de kerk. Wel respect voor hen; de wijze waarop zij de steigers beklimmen past in een circus. Ik maak mezelf een kruising tussen wentelteefjes en pannenkoek met appel, kaneel en brioche en het smaakt me goed. Dit appartement heeft de minst geoutilleerde keuken van mijn hele reis, maar je hebt niet veel nodig om wat lekkers te maken. Wel stom dat ik voor het eerst geen Turkse koffiepot aantref - gelukkig heb ik de mijne uit Sarajevo bij me. Er is niet eens een ander koffiezetapparaat of zelfs geen oploskoffie. De kookplaat wordt heel langzaam warm, dus duurt het wel even voordat mijn brunch klaar is.

Ik neem nog even de tijd om wat viool te studeren en even het nieuws te lezen. Ik heb toch echt wel mazzel met het weer. Ook nu in Bucuresti is het 30-35 graden en zijn de weken waarin de 40 graden werd aangetikt (en zelfs 50) voorbij.

Ik neem de metro, ontdek dat ik mijn metrokaart verloren ben, maar met creditcard kun je ook gewoon inchecken en stap uit bij Costin Georgian. Vlakbij is een oude textielfabriek waar nu een kunstcentrum is ingericht dat ook sociaal-politieke activiteiten onderneemt. Helaas is het alleen op afspraak open. Dus stuur ik een mailtje voor volgende week en wandel via het parcul Florilor naar het parkje bij het Lacul Fundeni (een zijarm van de Colentina).

In elk park zonder kiosk staat een koffieautomaat en in mijn beste Roemeens weet ik muntgeld in te wisselen voor briefgeld zodat ik een kop koffie kan scoren. Jongetjes leren skaten, een familie houdt een picknick bij de publieke grill. Bankjes vol pratende mensen, een visser. Alsof ik het dagelijks doe, gebruik ik de camera van mijn telefoon als spiegeltje voor mijn make-up. Stereotiepe oost-europese betonnen woontorens staan naast fabrieken. Aan de rand van het meer het restaurant Caboo waar Mihai vanavond speelt. Een restaurant in een wijk die toeristen niet zullen inrijden om uit eten te gaan. Maar wel elk weekend live muziek.

Als ik tegen zeven uur aankom bij het restaurant ben ik van harte welkom aan de tafel der musici. Het wordt een lange avond met veel muziek, dansen en lekker eten. Er wordt verschillende keren voor een jarige gezongen. Na de vierde keer zitten de musici net aan tafel voor een pauze, hebben ze net hun glas water ingeschonken en wat eten besteld, komt er weer een verjaardagstaart en vliegen ze weer van tafel. Niet alleen het eten en de muziek, maar vooral de sfeer aan de tafel der musici maakt de avond bijzonder en de traag begonnen dag tot een feestje. Hoewel er wel wat Engels, Frans en Nederlands wordt gesproken versta ik de meeste verhalen niet. Maar er zitten een paar meesters in mimiek aan tafel zodat er ook voor mij genoeg te lachen valt.

Geschreven door Tobia