Na een lekker ontbijt opnieuw mijn koffer inpakken en een taxi naar het station. In de barretjes rondom het Stationsplein is het drukker op maandagochtend dan op zondagavond in het centrum van de stad. Ik ben veel te vroeg maar ticket regelen kan tijdrovend zijn en ik wil nog even koffie drinken en moet die zware koffer nog trap af en trap op sjouwen.

Ben kwart voor tien op het station. Internationale loket gaat pas tien uur open. Via Roemeense spoorwegen had ik ticket wel online kunnen reserveren, maar dat moet je wel ophalen op een Roemeens station. Handig als je in Bulgarije zit. Bulgaarse spoorwegen heeft nog geen app of site waar je internationale tickets kunt kopen.

Als het loket opengaat, duurt het nog even voordat de computer en printer het doen. Ik zie dat de lokettiste via Roemeense website het ticket regelt. Waar de Roemeense cfr-site een bedrag van ongeveer 20 euro aangaf, kost het ticket mij slechts 14 euro. Ik heb alle tijd want de trein heeft 85 minuten vertraging. Tijd voor tweede koffie bij een van de barretjes op het Stationsplein. Tegen 11:00 verhuis ik naar stationshal. Het is er gezellig druk. Inmiddels is er een ijsverkoper voor de ingang neergestreken - naast een goed uitziende telefooncel -. Met een extra plankje - de stoep voor het station loopt schuin af - staat de ijsmachine recht. Na mijn ijsje koop ik nog wat extra drinken voor onderweg, het gaat een lange dag worden vrees ik - hoewel de Roemeense app nu (nog) geen vertraging aangeeft voor de Roemeense stations die de trein aandoet. Over de bulgaarse stations geen info in de app.

Tegen twaalf uur vertrek ik naar het perron. Tot mijn verbazing staat de trein er al, alleen een locomotief ontbreekt. Mijn gereserveerde plek is volop bezet door twee Oekraïense dames met kinderen, dus ga ik even elders zitten - we zien wel of het druk wordt en ik me alsnog bij hen voeg. Ik zit in het Roemeense treinstel, veel comfortabeler en graffiti-loos dan het Bulgaarse treinstel. Het Bulgaarse treinstel heeft dan wel weer een eerste klas, maar die gaat niet verder dan Ruse en ik wil toch echt in Boekarest slapen vannacht.

Gorna Oryahovitsa is een saaie stad, een woonstad. Is wel een van de grootste (of misschien zelfs het grootste) spoorknooppunt van Bulgarije. Er liggend heel veel sporen, maar slechts drie perrons voor personenvervoer. Het goederenspooremplacement moet de grootste werkgever van Gorna zijn, maar dat levert de bevolking niet veel welvaart op; dat heeft mijn rondwandeling gisterenavond wel duidelijk gemaakt. Als logistiek de overhand krijgt, krijg je een saaie stad.

13:05 - 100 minuten te laat rijden we dan eindelijk weg. Het is erg rustig in de trein, maar helaas in Ruse, de laatste stop voor de grens, wordt het druk. Veel luidruchtige Fransen. Paspoorten worden opgehaald en meegenomen. Zonder al die Fransen hadden we veel sneller kunnen doorrijden. En degene die heeft verhinderd dat Bulgarije en Roemenië tot Schengengebied mochten toetreden houdt overduidelijk niet van rondreizen in Europa. Gelukkig hebben we gauw verkiezingen zodat we weer een minister van BuZa kunnen krijgen die wel om Europa geeft. In Giurgiu moet ook de Roemeense douane de paspoorten controleren. Uiteindelijk komen we met 135 minuten vertraging in Bucuresti. Roemenië heeft prima spoor, Bulgarije laat het afweten. En dat is niet het enige waarin beide landen verschillen. De Donau is echt al eeuwenlang een harde grens, fysiek en cultureel.

Omdat het landschap vandaag weinig spectaculair is - vooral vlak, beetje heuvels, volop aan de slag met mijn borduurwerk. Hoewel ik gisteren een paar dingen over borduren heb geleerd, krijg ik het niet voor elkaar om in een paar uur een Bulgaarse roos met fijne steekjes (over 1 draad) af te krijgen. Ik heb ook continu ruzie met de draad en dus beetje veel geklungel aan de achterkant, maar het is wel een fijn tijdverdrijf en de tijd gaat best wel snel.

Heb de hele dag al paar keer met Mihai gebeld om ander tijdstip door te geven. Al heb ik metrohalte om de hoek van mijn appartement is het wel fijn dat hij me komt ophalen. Gara Nord is een overzichtelijk station. Bijna onmogelijk om elkaar te missen. Ik krijg dat wel voor elkaar en sta buiten als Mihai nog binnenstaat. Eindelijk taxichauffeurs die wel normaal doen als je "nee" zegt. Gelukkig Mihai snel gevonden en het appartement ook. Code van het sleutelkastje klopt, kastje open, geen sleutel. Bel ik eerst het verkeerde appartement - dat waar ik verleden jaar zat... Gelukkig kan Mihai in vloeiend Roemeens excuus maken, het juiste nummer bellen en uitleggen dat er geen sleutel is. De eigenaren spreken nauwelijks Engels en het is prettig even niet alles zelf te hoeven oplossen. Kwartiertje later komt iemand de deur openmaken. Hij geeft me zijn sleutel en we spreken af om morgen een sleutel bij te laten maken.

De Donau was echt niet echt blauw, mijn appartement wel. Ik neem de tijd om mijn koffer uit te pakken, het is al donker en ik ben moe. De stad komt morgen wel. De Armeense kerk waar ik vanuit mijn appartement op uitkijk staat in de steigers. Ondertussen krijg ik berichtje van öbb over mijn trein wien-düsseldorf die niet rijdt. Maar dat is pas 3 september, wil ik nog even niet aan denken. Met treinen is het altijd wat en toch blijft reizen met de trein het fijnste.

Bucuresti, meu iubit:
https://youtu.be/N1LNqPVhoP8

Nu ik weer goed internet heb kan ik mijn reisverhalen over Noord-Macedonië en Bulgarije afronden: (kerken, concert, duiken en folklore in Ohrid, heel veel beelden in Skopje, kanoën in Matkakloof, een flits bezoek aan Sofia en het dorp Arbanasi). Maar dat komt morgen wel. Of overmorgen...

Geschreven door Tobia