1 Zee en Vlorë
Als de zon opkomt ben ik al onderweg naar het mooie, schone strandje. Op een visser na is het strand voor mij alleen. Terwijl de zon de heuvels aan de overkant langzaam groen kleurt, Vlorë ligt in een inham, geniet ik van het warme zilte water. In de verte een paar dreigende wolken en samen met de zon verschijnt een prachtige regenboog. Na een uurtje zwemmen is het tijd voor het uitgebreide ontbijtbuffet.

Ik heb nog een paar uur voordat mijn bus vertrekt en loop richting het centrum van de stad, 2,5 kilometer buiten de kust. Een Romeinse ruïne - ook deze stad is al oud - en ik tref ik een enorm groot monument voor de helden van de onafhankelijkheid en het graf van een van de mannen van het eerste uur. Ook in het centrum wordt volop gebouwd. Ik vraag me af hoe lang de vervallen huisjes die er nu nog staan mogen blijven. Er zijn een paar gezellige terrasjes in het stuk dat al opgeknapt is. Er zou nog een etnologisch museumpje moeten zijn, maar dat vind ik niet. Op de terugweg naar het hotel scoor ik nog een nieuw hoedje en wat schoensmeer - best een uitdaging als je de taal niet spreekt en alles in het cyrillisch- staat geschreven. Bergthee van een dame langs de weg is makkelijker. Bij mijn hotel drink ik nog een laatste Lemonade en ga naar de rotonde waar ik op mijn bus wacht. Geen halte, geen enkele aanduiding dat de bus hier komt, maar gelukkig zijn er nog een paar mensen die op dezelfde bus wachten. Verkeersagenten zijn druk bezig om het verkeer op de rotonde te regelen. Albanezen houden zich niet echt aan verkeersregels - behalve stoppen bij zebrapaden - en steeds staat het op de rotonde vast omdat niemand een ander voorrang geeft. Veel Vugos, Ladas, Renaults en oude Mercedessen. In Bunkart2 werd vermeld dat de verkeerspolitie in Albanië het al vroeg druk had; in 1950 (of zoiets, exacte jaartal weet ik niet meer) had maar 1% van de Albanezen een rijbewijs. Dat aantal zal nu zeker hoger liggen, maar aan verkeersregels lijken ze nog altijd niet te doen. Bij fout geparkeerde auto's staat de agent net zo lang te fluiten totdat iemand van het terras af komt om de auto te verplaatsen. Ze lappen regels aan hun laars, rechts inhalen, flink toeteren en gas geven als het bijna rood is, maar ze zijn wel gevoelig voor de politiefluit. Overigens hield ook Eris zich tijdens het noodweer wel aan de regels en snelheid.

2 Naar Ohrid, Noord-Macedonië
De bus is een half uur te laat. Mooie rit door de bergen. Mijn viool past niet in het bovenvak, dus hang ik hem in het gangpad. Na een pauze bij een wegrestaurant komen we al snel bij de grens. We staan in rij "open Balkan" " green card". Lijkt op soort bilaterale afspraak tussen Albanië en Noord-Macedonië om gemakkelijk over de grens te gaan. Bij de grens zijn we in een paar minuten klaar.
We hebben vooraf onze namen op lijsten mogen schrijven en de chauffeur is met alle paspoorten naar het loket gegaan. Bergop, het laatste stuk voor de grens ging het wel langzaam, busje sputterde af en toe. Prachtige vergezichten. Er lopen paar paarden los bij de grens, met een koeienbel om.

Chauffeur heeft Paspoorten terug en noemt namen : "Tobia Sjoana", nee dat ben ik niet. Of wacht even: hij leest Tobia Johanna, ben ik wel 😄. Eén loket voor beide landen en we zijn de grens over. Geen stempel. Net als ik een nieuwe draad in mijn naald heb gekregen zijn we - een uur te vroeg (🤔) - aangekomen in Ohrid.
Een van de passagiers wijst me de weg naar de straat waar mijn appartement ligt. Het is vijf minuten lopen.

Gelukkig zijn de eigenaren thuis. Zoals ik had verwacht is "Backyard Appartment" inderdaad een tuinhuis. Het is een fijne tuin vol bloemen en houtsnijwerk. Ook in mijn appartement volop houtsnijwerk, schilderijtjes en compleet uitgeruste keuken. Mijn gastheer, een oudere man, jaar of zeventig met lang wit haar, heeft het houtsnijwerk gemaakt, maar praat helaas nauwelijks Engels. Zijn vrouw iets meer, maar communiceren gaat vooral met handen en voeten. Ik laat de lijst zien die ik in Gjirokastër heb gemaakt en last met foto's zien dat ik dat gemaakt heb. Ik word uitgenodigd om morgen in zijn atelier te komen kijken.

Nadat ik me heb geïnstalleerd wil ik even naar het winkelcentrum vlakbij voor wat boodschappen voor de paar dagen dat ik in Ohrid ben. Maar het is zondag en in een overwegend orthodox land als Macedonië zijn - in tegenstelling tot het meer islamitische Albanië vanmorgen - de gewone winkelcentra dicht. Gelukkig is het centrum maar toen minuten lopen en vind ik een supermarkt. Ik kook een simpele pasta, speel viool en ga vroeg naar bed.

Geschreven door Tobia