Helaas wordt de grote zaal van het hotel verbouwd, dus eet ik mijn uitgebreide Roemeense ontbijt op het balkon naar de papagaai. Heb mijn kaartje online gekocht: app van CFR (Roemeense spoorwegen) is veel gebruiksvriendelijker dan die van NS en tot op de minuut nauwkeurig geeft de app aan wat de vertraging is.

Tijdens mijn taxirit naar het station realiseer ik me dat ik een stukje Caracal vergeten ben gisteren. Mooie huizen, rijk versierde hekken, torentjes die glimmen in de zon: typische Rudari-huizen. Op het station veel bedrijvigheid: vooral goederentransport. Het spoor zelf wordt schoongeveegd met blik en veger.
Planten in het stationshalletje. Vriendelijk personeel: Als ik een biljet van 5 lei (1 euro) in het koffieautomaat wil stoppen, wijst een vrouw me erop dat de automaat geen wisselgeld geeft, en de koffie is maar 2 lei (0,40 cent, dat is wel twee keer zo duur als in Bosnië-Herzegovina) - gelukkig kan ik wisselen bij het loket. Bankjes staan gewoon los en als de zon te warm wordt, verplaatsen we die naar de schaduw. Opnieuw heeft mijn trein vertraging, ruim een half uur. Niemand die vloekt, niemand die het personeel uitkaffert, niet een half perron dat direct gaat bellen. Gewoon rustig blijven wachten in het vertrouwen dat de trein wel komt.

We rijden door een landschap van kleine maisvelden, afgewisseld door zonnebloemen, grasland en moestuinen. Machinaal worden zonnebloemen geoogst, met paard en wagen wordt de oogst naar verderop staande vrachtwagens gebracht. Wat overblijft is een land in vele kleuren geel en bruin en stengels zonder bloem. De rivier de Olt is voorzien van betonnen kades: absoluut niet de romantische rivier zoals zij bezongen wordt.

Na de Olt nog een heuvel over en dan is het landschap vlak. Eindeloze velden met maïs of de Bruin/ gele akkers waar mais heeft gestaan. Af en toe oude schuren met gaten in de muren en het dak van golfplaat. Maar ook zonnepanelen. Ergens lijkt het op Flevoland, maar dan zonder A6, Almere of Lelystad aan de horizon en geen slootjes die de velden afbakenen. Vlak landschap met maïs en verder niets. Is dit nu het achterland van het hart van Roemenië? Het land van de Romanatii waar ze van de Daciërs zouden afstammen? Best saai hier. De treinroute vanuit Brasov naar Bucuresti is veel mooier.

Bij de dorpjes even kleine stukjes land met hier en daar een paard. Het bezit van een paard is hier niet elitair, integendeel: vooral voor hen die geen auto hebben. In Targu Jiu veel huizen gezien zonder auto op de oprit, maar wel een paard in de voortuin. Bij schuren en silo's zijn kleine stations, althans er staan wat goederen wagons, er is een huisje met een man met pet en spiegelei. Geen perron ofzo.

De Vedea, rivier bij Rosiori staat bijna helemaal droog. Koeien steken gemakkelijk over. Ik vraag me af waar de mensen wonen die deze velden bewerken. De Roemeense plattelands-idylle is hier niet te vinden. De bebouwing straalt armoede uit en het land is leeg. Alleen maar mais.

Agricultural Sector in South-Muntenia
https://ideas.repec.org/a/iag/reviea/v6y2009i1p145-156.html

National Strategy Agriculture Romania, horizon 2035
https://www.academia.edu/resource/work/66105133

Via een logistieke transporthub rijden we Boekarest binnen. Eer ik er erg in heb sta ik weer op Bucuresti-Nord waar Mihai net komt aanrijden. Mijn appartement ligt in het centrum, sector 1, een straat achter het conservatorium, om de hoek bij het Atheneum en de Sala Palatiul waar we vorig jaar een concert van het Enescu-festival bezochten. Na een kop koffie, pak ik mijn spullen uit en loop even naar de Gradina Cismigiu in. Ik google wat naar exposities en festivals, doe boodschappen en geniet van de geluiden, geuren en het leven in de stad. Ik hou van deze stad. Voel me er thuis. Veel fijner dan Parijs. Er is zoveel te zien en te doen in deze stad. Heb beetje last van keuzestress en wil ook nog tijd vinden om mijn verhalen over Targu Jiu, Craiova en Caracal op te schrijven. Gelukkig blijf ik hier wat langer - elke 2/3 dagen van stad wisselen is toch wel intensief - en zit ik midden in het centrum waardoor ik weinig reistijd heb.

's Avonds eet ik met Mihai en Adrian bij restaurant Casa Jienilor. Na alle maisvelden ben ik toe aan polenta. Sarmale heb ik ook nog niet gehad deze reis. Natuurlijk is er live-muziek. Het voelt vertrouwd alsof ik hier gisteren nog was en het niet ruim een jaar geleden is. Zo jammer dat de afstand Nederland -Bucuresti zo groot is.

Casa Jielinor
https://casajienilor.ro/home-agricultori/

Giga Petrescu 'Bucurestiul meu iubit'
https://youtu.be/sc_yBsPQ4AM

Geschreven door Tobia