Wat is het een onvoorstelbaar mooi avontuur geworden! Op 19 april - derde paasdag - trok ik de deur van het huis achter me dicht, met hoge verwachtingen van wat de reis me zou gaan brengen, maar ook wel met de bibbers in mijn buik: waar was ik in vredesnaam aan begonnen? Ik herinnerde me mijn verkeerd afgelopen proefwandeling - vanuit Texel naar Delft - maar al te goed, iets voor Leiden kon ik toen echt niet verder door veel pijn ......... in de linkerenkel! Maar ik had van die mislukking geleerd en hoopte de blessure en de pijn binnen het aanvaardbare te houden!
Vanaf het begin gaven mijn kinderen, kleinkinderen, de familie en de lezers van de blog zoveel enthousiaste feedback, dat het me geleidelijk aan duidelijk werd dat ik met een bijzondere missie bezig was, waar veel mensen intens mee meeleefden. Die gewaarwording gaf me vleugels, ergens heb ik geschreven: als je je door zovelen gedragen en gesteund weet, dan wandel je licht! En zo was het.
Ik heb er 117 dagen over gedaan en heb 1 rustdag genomen. Dat is sneller dan het provisorische schema, dat ik vooraf gemaakt had, vooral om de afstand tussen de plaatsen waar ik een slaapplek zou reserveren, goed te kunnen berekenen. Ik had onderweg geen behoefte aan meer rustdagen, ik vond het prettiger om in de routine van alledag te blijven en ritme te houden. Nu, nu het klaar is, komt de vermoeidheid! Nu mag het!
Ik ging niet de Camino lopen om mezelf eens flink onder handen te nemen of mezelf te veranderen. Ik moet bekennen dat ik best tevreden over mezelf was. En toch, ongemerkt, ben ik wel degelijk veranderd, al is het altijd weer de vraag in hoeverre die veranderingen blijven, als ik uit mijn pelgrimsbubbel weer het gewone leven instap. Veel zaken, die ik jarenlang heel erg belangrijk heb gevonden, doen er niet of in elk geval veel minder toe. De actualiteit, het wereldnieuws bijvoorbeeld. Maar ook privacy, geloof me, daar krijg je een heel ander idee van als je nachtenlang slaapt in een slaapzaal met stapelbedden en een man of 12 tot 20. Ik heb me erg over mezelf verwonderd en ook met een glimlach naar mezelf leren kijken, als het ging om herrie die andere mensen maakten, terwijl ik probeerde te slapen; of als ik eindelijk in slaap was en pal boven me werd de volumeknop van een snurker open gedraaid; of pelgrims die in hun hoofd haalden om om 4 uur weg te willen, maar niet de avond van tevoren hun rugzak alvast klaargemaakt hadden, zodat ze om half 4 bij het licht van een zaklamp spullen in ritselend plastic zaten te vouwen. Al deze dingen ben ik veel beter gaan verdragen. Geen energie besteden aan dingen waar je geen invloed op hebt, was het devies. En andersom ook: aandacht besteden aan wat ik kon beïnvloeden, dus altijd de enkel vertroetelen, weten waar ik de volgende dag een bed had en een goed overzicht over de te lopen etappe en haar uitdagingen.
De zintuigen zijn veel gevoeliger geworden. Ik kreeg steeds meer oog voor de landschappen waar ik doorheen trok en de veranderingen daarin, mijn oren stoorden zich niet meer aan autoherrie (want geen invloed op), maar genoten van het ruisen van de wind door de bomen en de concerten van de vogels. Mijn huid werd, zeker in de snikhete dagen op de Meseta, gevoelig voor ieder zuchtje wind en was er dankbaar voor.
Ik ben in mijn eentje op pad gegaan, vooral vanuit de behoefte aan 'het gesprek met mezelf'. Ik heb ook vrijwel alle dagen in mijn eentje gestapt. Na het stappen heb ik veel contact met andere mensen gehad en vaak ook hele mooie gesprekken gehad, zowel met medepelgrims als gastheren en -vrouwen. Hun verhalen, vaak gebaseerd op persoonlijke ervaring, waren een bron van inspiratie voor me! Dat geldt trouwens ook voor de vele reacties die ik op de dagelijkse blog kreeg, ook die zetten vaak aan tot denken, tot kauwen en herkauwen.
Dat alles leidt tot een intens gevoel van tevredenheid, wat ik wilde, is gebeurd; en tot een groot gevoel van dankbaarheid en nederigheid, want wat hebben veel mensen meegeleefd, aangemoedigd, vertrouwen in de onderneming geuit,mij een slaapplaats, een maaltijd en een goed gesprek gegeven! En boven al het andere mag ik mijn kinderen, kleinkinderen en familieleden, ook die van Ine, dankbaar zijn! Zoveel uitgesproken vertrouwen in de goede afloop geeft vleugels! Veel dank!
Mag ik jullie, de lezers van mijn blog, collectief bedanken voor de fijne en inspirerende reacties, maar ook voor het enthousiasme over mijn onderneming zoals aan mijn kinderen en familie geuit en dat hen ook weer enthousiaster en enthousiaster maakte. Ik heb er heel veel kracht en inspiratie uit geput! Veel dank!
Dit was de eerste keer dat ik ben gaan bloggen. Ik merk dat veel mensen het leuk om te lezen vonden. Misschien moet ik daar wat mee. Het is jullie vast niet ontgaan, dat ik de blogs ook met heel veel plezier gemaakt heb. Dus wie weet komt er ooit een vervolg.
Voor nu: nogmaals veel dank voor het meelezen en meeleven! En tot ziens!

Piet
Emeritus pelgrim

N. B. De Camino is voor mij nu afgelopen, maar mijn reis niet, die gaat gewoon door!

Geschreven door Pelgrimpiet