Gisteravond in de albergue kwam ik aan de praat met Karen uit Duitsland. Karen is in Burgos begonnen met haar Camino, iedere dag laat ze haar bagage naar haar volgende overnachting vervoeren, zodat ze zelf niet veel te sjouwen heeft. Eten en drinken voor onderweg, meer niet.
Karen is 74 jaar en reist alleen. Ze is bovendien zeer slechtziend, nog net niet blind. Als ik, goed uitgelicht, voor haar sta, ziet ze hooguit mijn contouren. Ze heeft een lange blindenstok, met aan de punt een rol/bol. Ze wil zich niet laten kennen door haar leeftijd of haar handicap, ze vindt dat ze ondanks alles gewoon moet kunnen functioneren en dus ook de Camino moet kunnen lopen. De opgave kan ook te groot zijn, dan organiseer je je eigen ellende, opperde ik. Karen lachte. Tot dusver had ze genoten en alle problemen die ze had ondervonden - ze was een keer lelijk gevallen - waren overwonnen. Wat een bikkel!
Vanmorgen, bij het verlaten van de albergue, kwam ik Karen tegen. Ze was op weg naar de wasgelegenheid, maar de deur was afgesloten. Ik kon haar begeleiden naar een deur 5 meter verder, die open stond. Heel even kon ik snuiven aan de problemen die zij dagelijks heeft en lachend oplost. Onderweg kwam ik haar nog een keer tegen, ze ging koffie drinken waar ik net ontbeten had, het lopen ging goed.
Ook kreeg ik gisterenavond in de gaten dat er een of ander jaarfeest, dat met het binnenhalen van de oogst te maken had, die avond gevierd zou worden. Ik hield m'n hart vast en ging op tijd slapen. Maar rond 10 uur waren er de eerste luide klanken van Spaanse housemuziek en het opgewonden gekrijs van een dj, laten we hem senor Swingo noemen. Af en toe zakte ik weg in een heerlijke slaap, soms werd ik weer wakker als Swingo aan het werk ging. Om 2 uur: het was stil! Dat hebben we gehad, dacht ik, nu pitten!! Dat was buiten senor Swingo gerekend, hij had even pauze genomen en ging er n kwartiertje later met dubbele energie tegenaan. Om half 4, hetzelfde scenario, dus toen ik om 5 uur weer niets hoorde, durfde ik nergens op te rekenen, maar het bleek dat het feest nu wel officieel afgelopen was. Toen om 20 over 5 een haan begon te kraaien, ging er een homerisch gejuich en geklap op, blijkbaar was er nog n afterparty. Toen ik er even over 6 langs wandelde, klonk het er nog erg druk.
En vlak voor Sahagun kwam ik door n soort van poort, waar stond, dat de geografische helft van de Camino Frances daar was, dus ik ben voor het Spaanse deel van de Camino over de helft. Nog 2 en een halve week dus. Ik ga de Camino in stijl afmaken!
De foto's: 1, vanmorgen, net op weg. Aanwijzing waar de pelgrim niets aan heeft. 2. De Meseta. 3, 4 en 5: de poort vlak voor Sahagun, we zijn op de helft. 6 en 7 mooie pelgrimsbeelden in Sahagun.

Geschreven door Pelgrimpiet