Het voelt als een mijlpaal, om in Pamplona aan te komen. De woonplaats van een van de grootste wielrenners ooit, vijfvoudig tourwinnaar Miguel Indurain. Hij won vijf keer de Tour met dezelfde tactiek: aanklampen in de bergen, toeslaan in de tijdritten. Zoals ik me hem herinner, mooi, zwijgzaam, stug, zo ervaar ik ook het landschap van Pamplona.

Heel duidelijk te zien is hoe bepalend de Camino is voor heel veel mensen langs de route. Onderweg krijg ik veel aanmoedigingen en alle aanwijzingen van de route zijn goed bijgehouden. Mensen spreken me aan en schrikken zich een hoedje als ik vertel dat ik uit Nederland tot hier gewandeld heb. Gisteren waren er enkele Koreaanse dames die zo weg waren van mijn stempelkaart - ik ben inderdaad de achterkant al aan het invullen -, dat ze selfies gingen maken met mij met stempelkaart er naast. De afstand en het aantal onderweg verzamelde stempels maken blijkbaar veel indruk.
Ook andere kanten van de Camino worden zichtbaar. Er is een vloot aan busjes dat de bagage van pelgrims vooruit brengt naar hun volgende overnachting. Die mensen lopen met een gesponsord dag-rugzakje waarin ze water en hun lunch vinden. De meeste pelgrims ergeren zich daaraan, vinden die mensen geen echte pelgrims. Zelf ben ik daar milder in. Als het zo.is, dat iedereen zijn eigen Camino maakt door m te lopen, dan is dit voor die mensen toch ook een prima manier? Niet die van mij overigens.
Wel heb ik moeite met de borden waarop taxibedrijven hun telefoonnummer zetten. Dat zijn er heel veel. Blijkbaar is dat lucratief voor ze, dus blijkbaar zijn er nogal wat pelgrims die op een zeker moment de taxi bellen en zich laten brengen. Dat vind ik echt valsspelen!
Ooit, toen ik nog jong en veelbelovend was, heb ik de Westland marathon gelopen. Tot 35 km was het een fluitje van een cent, iedere kilometer ging in rond 5 minuten onder mijn schoenen door. Ik maakte goed gebruik van de verversing op dat punt, drinken en fruit en.... daarna kwam ik niet meer op gang. Althans niet lekker. Dus regelmatig even een stukje wandelen en dan toch maar weer doorstrompelen. Een man, ik ken hem niet en heb ook niet met hem gesproken, liep al sinds km 25 in mijn buurt en ik zag dat hij het ook moeilijk had. Soms liep ik hem voorbij, als hij liep, soms gebeurde het omgekeerde. Op een moment, rond km 40 - ik zag de finish op de Maasdijk al - lag ik voor hem en op zeker moment werd ik ingehaald door een taxi! MET HEM ER IN!!! Wat een verraad, allereerst natuurlijk aan zichzelf, maar toch zeker ook aan mij, hadden we verdorie niet allebei zo vreselijk geleden? Om uiteindelijk die marathon uit te lopen? Nadat ik, totaal kapot, gefinisht was heb ik hem nog gezocht, maar niet gevonden. Misschien maar beter ook. Maar als ik hier al die reclames voor taxi's zie, komt toch een beetje hetzelfde zuur naar boven als toen in het Westland.
De foto's: 1 mooi strijklicht vanmorgen vroeg. 2 pelgrim komt langs de wei van Americo, het paard van Sinterklaas. 3 kat bekijkt het 4 en 5. Prachtig kerkje onderweg. Manshoge beelden achter het altaar, met centraal San Sebastian, aan wie de kerk gewijd is. Dat andere beeld van Christus met kind ( of is t Christoffel?) Vond ik gewoon prachtig mooi. Het leukste was het gesprek met een wat oudere dame, vrijwilligster die de kerk open deed voor pelgrims en stempels in hun credencial zette. Wat een toewijding! 6 de andere kant van Baskenland, een groep wil nog steeds en fanatiek zelfstandigheid. De strijd gaat door. Zelf heb ik de indruk dat de redenen om die zelfstandigheid te willen inmiddels weggevallen zijn, ook als het gaat om het gebruik van hun eigen taal op school en in het dagelijks leven. Maar ik weet ook niet de fijne details.

Geschreven door Pelgrimpiet