Ik ben nog steeds op stap met Hugo. We staan tegelijk op, ontbijten en vertrekken. Meestal ben ik wat sneller weg, aan de ene kant omdat ik altijd wel zin heb om in de frisse morgen te wandelen, aan de andere kant omdat ik het het eerste uur echt heel rustig aandoe in verband met de linkerenkel. Als die geleidelijk en rustig aan warm draait, heb ik daar de hele dag profijt van. En er is nog een derde kant: Hugo controleert niet alleen 3 keer of hij alles heeft, hij checkt ook nog of alles op de juiste wijze is ingepakt. Dat was de reden dat ik geen vaste manier van inpakken heb gekozen: ik kan nooit zeggen of de rugtas goed of fout is ingepakt. Scheelt weer tijd, scheelt weer kopzorgen.
Hugo haalt mij altijd in en dan kletsen we wat. Als er een dorpje op onze route ligt, gaat Hugo alvast op zoek naar een terras voor een kopje koffie. Soms zoeken we een terras voor een Plat du jour tussen de middag, vooral als we in de avond weinig mogelijkheden hebben. Ik heb het idee dat veel restaurants tussen de middag veel eten voor betrekkelijk weinig geld geven, dus dat maakt een heel diner tussen de middag best aantrekkelijk. Het valt ook erg goed omdat we altijd flink trek hebben, na een ochtend doorstappen op wat stokbrood, jam en koffie!
In de loop van de middag komen we aan, Hugo als eerste. Eerst nemen we een herstelbiertje, als het er is, dan douchen, kleding wassen, voeten verzorgen, bloggen, kijken naar de route van morgen, kijken naar het weer voor morgen, checken of de logiesafspraken voor de komende dagen nog kloppen, nieuwe logiesafspraken maken en dan kunnen we ons met de andere pelgrims gaan bezighouden en met wat we 's avonds eten. Na het eten zijn we meestal snel met de kippen op stok.
En als ik me probeer te herinneren wat mijn dochter me geleerd heeft over mindfullness, meen ik dat we tamelijk mindfull bezig zijn. We leven voortdurend in het hier en nu en kijken op zijn hoogst een dag vooruit. En volgens dochterlief leven we dan bewust, maken ons geen onnodige zorgen en genieten van wat zich aandient en dat maakt je gelukkiger. Dat zijn we dan ook!
De foto's: 1 gisteravond zaten we met een Frans stel dat op Camino was met een ezel. Toen het eten op tafel kwam, werd Pedro erg vrijpostig, vond dat hij wel mee kom eten. 2 voor het eerst in mijn leven gelukt: vanmorgen kon ik een reetje fotograferen! 3. Altijd fijn, de eerste aankondiging dat de bestemming nabij is. 4 het beeld van de laatste dagen in Les Landes, hoog fluitekruid en pijnbomen.

Geschreven door Pelgrimpiet