Vandaag ben ik 10 weken op pad en ik heb me nog geen seconde verveeld. Elke dag is anders, geeft avonturen, onzekerheden die opgelost moeten worden, nieuwe landschappen, altijd mooi weer (er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding). Toen ik me dat vandaag realiseerde, het echt tot me door liet dringen, werd ik best wel euforisch.
Een tweede moment van vreugde was, toen ik me bedacht, dat het stappen door Frankrijk nog maar één weekje duurt, dan ga ik over de Pyreneeën Spanje in! En dan duurt het nog een week of 6 en dan ben ik er al! Natuurlijk is het einde nog lang niet in zicht, natuurlijk kan er nog steeds van alles fout gaan, maar ik ben over de helft, heb geen zorgen, fysiek draait alles subliem ( zelfs de enkel had vandaag weinig te vertellen), mentaal is ook alles in orde, iedere dag heb ik zin om het weer aan te gaan, dus ik voel me zeer bevoorrecht.
Gisteren hadden Hugo en ik een dinerafspraak met 2 Franse pelgrims, Natalia en Pascalle. Ze kwamen enigszins beneveld op de afspraak, in Bazas was kermis en een volksfeest, ze hadden gedanst en gedronken. We gingen eten en dronken er wijn bij. Pascalle ging steeds harder praten, totdat ze niets meer zei en verdacht lang op het toilet doorbracht. De loop terug naar ons tafeltje gebruikte ze om te laten zien hoe haar bochtentechniek was in haarspeldbochten, jammer was dat het loopje ook gewoon rechtuit gelopen kon worden. Natalia werd erg emotioneel, ze is net met een grote gouden handdruk op de keien gegooid en heeft werkelijk geen idee wat ze nu met haar leven moet. Hugo bleek erg goed in troosten (ik wilde haar al een baan in het onderwijs suggereren, want als je ergens blij van wordt.....). Ondertussen kwamen de organisatoren van het dorpsfeest ook naar het restaurant om te evalueren, elkaar te feliciteren met het prachtige feest en ondertussen voluit te eten en te drinken. Een type had blijkbaar met Natalia gedanst en meende haar daarom nog te kunnen bepotelen. Zij hield dat af maar niet krachtig genoeg, ook anderen, die bij haar in de buurt gedanst hadden, zagen hun kans schoon. Hugo en ik spraken af de dames te redden. Na het dessert - nee merci, geen koffie - namen we de dames mee en stapten resoluut richting hun B&B. Ik moest Pascalle flink ondersteunen, want ze dreigde alle bochten van Alpe d'huez te gaan nemen. Natalia had de schouder van Hugo hard nodig om uit te huilen. De dames werden afgezet en wij gingen naar ons onderkomen. We voelden ons hoofse ridders, Ivanhoe en Lancelot. De jonkvrouwen waren gered uit de klauwen van het schuim. Maar ik bedacht: ook dat is de Camino, eigenlijk is het helemaal niet leuk, maar het is wel weer een avontuur!
De foto: 95% van de route vandaag zag er zo uit, fietspad over een oude spoorbaan. Hugo vond het saai, ik vond het fantastisch!

Geschreven door Pelgrimpiet