Nadat ik gisterenavond samen met Jan gegeten had, om mijn verjaardag toch n beetje te vieren, ben ik nog even naar de plaatselijke kerk gegaan. Hij is nl. als kerk ontmanteld, het is nu een tentoonstellingsruimte. Te zien was een schitterende serie foto's van de Camino. Van die foto's die je het verhaal vertellen, als je ze goed bekijkt. Foto's van kou, van hitte, van eenzaamheid, van vreugde, saamhorigheid, glorie en triomf. Inspirerend en de moeite waard!
Daarna hup het bed in, er stonden 26 meest stijgende kilometers te wachten en rond 11 uur zou het al bloedheet zijn. Maar dat was buiten Maaike gerekend, want die wilde nog even alle aandacht op haar vader richten. We hebben knap lang gekletst en het was zeer de moeite waard.
Kort nachtje dus, 3 uur opstaan, 4 uur stappen. Het begin ging door een bos, dus de maan kon het keienpaadje niet verlichten. Dus heel langzaam en voorzichtig, vooral voor de kwetsbare enkel. Later ging het gelukkig beter.
En ik kwam in een grote stad. Ik was het helemaal ontwend, zoveel mensen, zoveel bedrijvigheid, zoveel geuren! Ik zag een bedelaar. Het lijkt wel of iedereen die voor je loopt, rookt. Verkeersherrie (wat n verschil met vanmorgen, tot 5 uur had ik alleen mijn eigen gehijg en het ritmische gekraak van mijn rugzak gehoord,
om 5 uur begonnen de hanen te kraaien, niet veel later vielen de vogeltjes in. En nul autoherrie! Wat een vrede!). Autowalmen slaan op mijn keel. Heel veel barretjes en cafetaria, ook hier rukt de kebab zaak op. Ik ga inchecken in een hotel en slapen met airco. Vanmiddag stempel halen in de kathedraal!
En ik merk een verandering, autoherrie en -walmen leiden niet tot irritatie, ik accepteer dat ze er zijn. En omdat ik het niet kan beïnvloeden, steek ik er geen energie in. Ik zal toch niet tolerant worden?
Nog zo iets: als ik, zelfs in Frankrijk nog, een steile en moeilijke helling opliep, zo'n zuighelling waar maar geen eind aan leek te komen, kon ik moedeloos worden en in mezelf verzuchten: komt er dan nooit een eind aan? Die moedeloosheid ben ik kwijt. Als ik zie dat de helling doorloopt, accepteer ik dat zonder morren. En dat heeft niet alleen met mijn goede conditie te maken, de verandering is vooral mentaal. Ik zal toch niet geduldig worden?
De foto's: 1. mooi, volkomen stilte in het prille ochtendgloren. Het kruis vond ik heel mooi 2. Het landschap als het al wat minder gloort 3. Overal reclame voor albergues 4. Mijn ontbijtje. Spaanse variant.

Geschreven door Pelgrimpiet