Gisteren was ik 3 maanden op stap, een ongekende tijd weg van huis, weg van de familie, vrienden en bekenden, weg van de gezelligheid van Delft en van onze hockeyclub, weg van alle dagelijkse routines, bakkie koffie bij de krant in de morgen, voor boodschappen even naar de Plus, Nieuwsuur. Ik heb nieuwe routines opgebouwd, vroeg opstaan, wandelen, inchecken op verblijfadres, douchen, wasje doen, enkel vertroetelen, herstelbiertje, tussen de middag warm eten, siësta, volgende verblijfadres regelen, route voor de volgende dag bepalen, eten en drinken voor de avond en volgende morgen kopen, blog maken, lichte maaltijd in de avond, rugzak volledig in orde maken en zorgen voor voldoende water in de camelbag, slapen. Ik verveel me niet.
Soms slaap ik in een hotel, soms in een B&B, meest in een albergue, een sobere slaapplaats voor pelgrims. Als het niet lukt om vooraf een slaapplaats te reserveren in een plaats, dan moet ik extra vroeg op, om ook vroeg op de plaats van bestemming te zijn. Albergues kun je niet reserveren en het is dus: wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Ook voor de betere slaapplaatsen, lees: de benedenbedden, want op mijn leeftijd zit ik niet te wachten op dat geklauter naar een bovenbed. De matrassen zijn dun, wel goed en bekleed met plastic. Bij je aanmelding in de albergue krijg je een dun papieren onderlaken en een papieren kussensloop mee, daarmee kan het bed opgemaakt worden. Ik heb een lakenzak, die ik erop leg en waar ik 's avonds in kruip. Meestal lig ik met 6 tot 8 mensen op de kamer, man en vrouw gemengd.
In de albergue is om 7 uur een avondeten, gisteren een heerlijke paella met kip en varkensvlees, een heerlijke frisse salade erbij en als toetje een lekkere yoghurt. Het leuke van de albergues is het contact met andere pelgrims. Gisteren zat ik aan tafel met een Engelsman, die me vertelde dat cricket tot de meest 'sportiest' sport verkozen was en toen ging hij me het spel uitleggen. Weer eens bleek dat onderwijs toch echt een kunst is, want naarmate hij meer uitlegde, begreep ik er steeds minder van. Hij verloor zich in details, het geheel verdween uit het zicht. Om een eind te maken aan de voor mij onbegrijpelijke uitleg ging ik de beste man een beetje sarren, beetje pesten, goedmoedig natuurlijk. Toen ik als mening ging verkondigen, dat het hoogtepunt van de cricketwedstrijd het theedrinken is met de pink omhoog, gaf hij het op. Domme Hollander, zag je hem denken.
En soms gaan de gesprekken ineens heel diep. Het lijkt soms wel, of vragen vrij staat op de Camino. Ik had op de slaapzaal nog een heel gesprek met een Engelse jongen, 21 jaar, die bij het binnenkomen van de albergue voorgedrongen had en daar door mij op aangesproken was. Hij vroeg me waarom ik de Camino liep en ik antwoordde iets als: geen idee, wie weet kom ik daar ooit achter. Daar ging hij op in en zo ontstond een lang gesprek. Hij zelf had een pauze in zijn studie genomen, zijn vader was militair en dus had de jongen ongeveer op elke plek op aarde kort gewoond en als hij net ging wennen en vrienden ging krijgen, moesten ze al weer weg. Hij was nu heel bewust uit het stramien aan het breken, hij ging heel bewust op eigen benen staan en proberen zijn eigen keuzes te maken. Het knappe vond ik, dat hij die ontheffing van thuis koppelde aan een vernieuwing van de banden met thuis. Hij zat volop in dat proces van vallen en opstaan, maar hij ging er voor. Zo knap!
En zo zijn de afgelopen drie maanden voor mij zo leerzaam en verrijkend geweest, en ik heb bovendien, zo rond Vezelay, rust gevonden in mijn hoofd. Ik mag nog een paar weken genieten van de Camino, maar wat is mij al veel geschonken! Gracias, Camino!
De foto's: 1. Het ochtendgloren, 2. Een afstandsaanduiding, betrouwbaar, want van de organisatie, 3 en 5 het landschap op de Meseta, de Spaanse hoogvlakte, 6. In Castrojeriz, typisch Spanje

Geschreven door Pelgrimpiet