Precies 8 weken zijn nu op de Camino volgemaakt, je zou kunnen zeggen dat ik inmiddels op de helft van de tocht ben, kortom, tijd voor een tussenbalans.
Lichamelijk is het me tot dusver meegevallen. De benen vinden het inmiddels allemaal best, wat ik ze vraag en de voeten zijn ook tot alles bereid en in staat, mits ik ze goed blijf verzorgen. Alleen de linkerenkel ligt nog dwars, vanmorgen heb ik ernstig met m gesproken, dat ie eens moet ophouden met tegenwerken en dat ik toch wel doorwandel, hoe moeilijk hij ook doet. Hopelijk helpt het gesprek!
Iedere week is er een volledige kilo goudeerlijke, robuuste pelgrim Piet ins Blaue hinein opgegaan, verdwenen. Veel bewegen lijkt de oorzaak, ondanks echt wel voldoende eten en drinken. Ik kan me voorstellen dat de kilo's er vanaf nu langzamer afvliegen. Zo niet, moet ik bij terugkomst meteen met Maaike en Kiki naar de koopgoot voor een nieuwe garderobe!
De route is prachtig, ook lekker rustig (tenzij halve zolen het op hun heupen krijgen) en prima aangegeven met pijlen. Het wegdek is wel een probleem, veel wegen lopen heel bol, zodat je erg schuin loopt. In de bossen en velden zijn de paden vaak kapotgereden door tractoren. Soms loop ik over een pad, waarop gras van ruim een meter hoog groeit. Wat er op de grond is, kun je niet zien: keien, keitjes, gaten, obstakels, noem het maar. Soms vind ik t echt spannend, vooral de combinatie gladde keien en water. Bloedlink!
Mentaal gaat het allemaal ook beter dan verwacht. De druk om elke dag te lopen, elke dag voor eten en drinken en een rustplaats te zorgen, elke dag het lijf goed te verzorgen en voldoende te slapen, het is allemaal makkelijker te doen dan ik vooraf verwacht had, tenminste, tot nu toe. Iedere morgen sta ik vrolijk en vol energie op en heb ik zin om weer n stuk van de route te doen.
Het grote wonder vind ik het sociale aspect, met name de omgang met de gastheren en -vrouwen en de medepelgrims. Hoe snel mensen - ook ik - zich open stellen om over de meest intieme, persoonlijke of dramatische zaken te praten, dat is ongekend. Is het Seelenverwantschaft? Is het de gedeelde ontberingen die maken dat je je voor anderen openstelt? Is het die anonimiteit, de wetenschap dat je de anderen waarschijnlijk nooit meer ziet? Wellicht ligt er een combinatie van al die aspecten aan de openheid ten grondslag. Het is hoe dan ook leuk om dit alles zo bewust te ervaren. Om de intimiteit, waarbinnen mensen zich voor elkaar openstellen, mee te maken!
En dan zijn er natuurlijk nog de reacties, van de kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden, kennissen, buren en al die andere mensen die meeleven, bijvoorbeeld door de blog te lezen. Die zijn niet alleen erg leuk, maar ook stimulerend en betrokken. Het idee, dat ik vanaf het begin al heb, dat er heel veel mensen met me meelopen, meeleven en meelezen, wordt zeker niet minder en maakt de tocht voor mij nog meer bijzonder dan ie al is!
Tenslotte: de tocht eindigde vandaag in Saint Leonard de Nobiat, de geboorteplaats, woon- en sterfplaats van een van de grootste wielrenners ooit: Raymond Poulidor, bijnaam Poupou, de eeuwige tweede, eerst achter Anquetil en later achter Merckx. Misschien won hij wel zo weinig omdat hij te aardig was, te weinig killersmentaliteit. Maar zelf hou ik het er op dat hij de enige was, die naturel, zonder stimulerende middelen, reed. Hij is ook nooit gepakt, ook nooit verdacht. Een held! Hij stierf op 83-jarige leeftijd; 3 maanden later werd zijn kleinzoon voor t eerst wereldkampioen. Wat heeft die jongen gehuild, daar op dat podium! En maar naar de hemel wijzen.
De foto's: 1 de pelgrim onderweg. 2 de Pont de Donjon, 3 aan het begin van het dorp 4 de gedenksteen op het graf, 5 een detail, herkenbaar is de stijl van kleinzoon (en die andere atleet ook zichtbaar) 6 ander detail, 7 Marnix was meegelopen naar het graf

Geschreven door Pelgrimpiet