Gisteren waren we in de abdij. Wat ik nog niet verteld had - deels omdat het stuk anders te lang zou worden, maar ook omdat er maar geen communicatie tot stand kwam - was, dat er ook Oekraïners opgevangen werden: een echt oude ziekelijke man, zijn dochter van ongeveer 40 jaar, Olga, en haar zoon Eugene van ik schat 13 a 14 jaar. Olga en Eugene kwamen er tijdens het eten bij, maar wat we ook probeerden, er kwam geen gesprek met ze op gang. Olga wilde het beslist niet over de oorlog hebben, zei ze met een gezicht vol afkeer. Ze zat maar wat voor zich uit te staren, met een lege blik.
Na het eten werden de taken verdeeld, afwassen, drogen, wegruimen, tafel en vloer schoonmaken, iedereen deed wat. Olga ging haar oude vader, die te moe was geweest om te eten, op bed leggen en kwam daarna terug. Ook de anderen bleven nog even aan tafel kletsen. Chloe, de vrouw die binnenkort met haar behandeling begint, schoof op zeker moment naast Olga en ik aanschouwde het wonder: heel geleidelijk ontdooide Olga en kregen de dames een heel levendig en betekenisvol gesprek. De toon werd enthousiaster, de gebaren levendig, de ogen gingen schitteren. Het ging over de komende behandeling, over de vlucht vanuit Oekraïne, over toekomstverwachtingen. Wat vond ik het knap om te zien hoe Chloe het coconnetje van Olga steeds verder open kreeg en open hield.
En vandaag kreeg ik familiebezoek in Bazas. Neef Matthijs kwam langs, samen met vrouw Liesbeth en de kinderen Jolijn en Pim. Pim was jarig, werd 2 jaar. Het werd heel leuk om met elkaar koffie en taart te nuttigen en allerlei verhalen uit te wisselen. Hugo en ik gingen daarna de was doen, Liesbeth en Matthijs gingen met de kinderen nog even Bazas in, en de kermis op.
En we werden onaangenaam verrast: het office du tourisme was dicht en daardoor konden we de overnachting in het lokale pelgrimshuis niet betalen, maar erger we wisten niet waar het stond en hoe we binnen konden komen. Gelukkig kwamen we Pol tegen, een Franse pelgrim die ook op ons adres onderdak had en gisterenavond al was gekomen, omdat hij de abdij niet had weten te vinden. De ruimte bestaat uit 2 stapelbedden, douche en toilet en een minimale keuken. Heel krap allemaal. Hadden we de ruimte van de abdij nog maar!

Geschreven door Pelgrimpiet