Iedereen kent natuurlijk de jeugdfilm 'Free Willy', waarin een orka ongelukkig is omdat hij opgesloten zit in een bassin. Het glorieuze einde van de film waarin Willy ontsnapt door uit het bassin en in een uitham van de oceaan te springen, heb ik nooit gezien, want er zaten allerlei waterlanders in de weg. Zo kan ik ook geen aflevering van Little house on the prairie zien, als alles goed komt, zit ik te janken.
De Camino had dus een makkie om van mij een mentaal stukje wrakhout te maken. Het was nog redelijk vroeg in de morgen, toen ik dacht: heb ik het goed gezien? Waren ze daar? Even teruglopen en nog 's kijken. Ja, ik zie ze, voor het eerst op de Camino, de Pyreneeën. Ik krijg een dikke strot, en natte ogen. Waarom? Omdat het zo'n machtig, majestueus gebergte is? Omdat ik me bij die grootse pracht zo klein en nietig voel? Ik weet zeker dat die dingen zeker spelen, maar ook het besef dat er weer een grens zit aan te komen. Zelfs een letterlijke. Ik merk nu al veranderingen, niet alleen Spaans eten, maar ook bijvoorbeeld dat refuges niet meer te reserveren zijn. Net als in Spanje is het hier al: wie het eerst komt, het eerst maalt. Ik kijk er naar uit.
Wat ook bijdraagt aan het wrakhout, is de enkel. Die is nu serieus pijnlijk en dik. Ik probeer het op te lossen met goed verzorgen en op de stoel laten rusten. Morgen is een relatief eenvoudige en korte etappe, ongeveer 20 km. Wie weet is de enkel voldoende hersteld en kan ik doorlopen. Zo niet, is het misschien verstandig om in Orthez de enkel even wat rust te gunnen. Kortom, onzekerheid en hoop dat ik gewoon lekker door kan lopen, ik heb totaal geen behoefte aan rustdagen. Morgen is dus spannend!
De foto's: 1 zonnebloemen, allemaal gericht op het licht, 2 mijn emo- moment 3 hier zijn de Pyreneeën nog beter te zien.

Geschreven door Pelgrimpiet