Na een buitensporig ontbijt in Enines ging ik weer op pad, voor een korte etappe, rond 15 km. Een halve rustdag, dacht ik. Mocht ook wel n keer, na 2 weken wandelen.
Overigens, nog even over het ontbijt: ik eet veel meer dan gebruikelijk, en dat is niet alleen omdat de wandelactiviteiten nu eenmaal brandstof vragen, maar ook vanuit een kleine gedachte die maar in mijn achterhoofd blijft spoken, dat ik nooit weet of het eten bij een volgende gelegenheid genoeg zal zijn. Dus daarom maar een reservevoorraad inslaan!
De dag was poëtisch begonnen. Ik kreeg een mooie mail van ex-collega H., die blijkbaar geïnspireerd door de dichterlijkheden in Mechelen, ook een duit in het zakje deed vanuit Amersfoort:
De hemelse wind
Waait over de aardbol
En kust de aarde
Wakker.

Nou, als iemand dat dagelijks ervaart dan ben ik dat wel tijdens mijn tocht. Dus zeer toepasselijk gekozen! En vanmorgen probeerde ex-collega R. Te overtoepen met een volgens hem toepasselijke songtekst:
When the going gets tough,
The tough gets going.......

Ook hier kan ik zeker wat mee, het is ook een troostrijke gedachte.
De korte tocht van vandaag werd niet de halve rustdag waar ik op hoopte. Dat kwam vooral door de wegen: holle wegen van hier en daar neergesmeten kinderhoofdjes, het best vergelijkbaar met het bois de Wallers keer 2. En 1 teen deed moeilijk, afgelopen week had zich een blaar ontwikkeld onder de nagel, daardoor was die nagel losser gaan zitten en gisterenavond bij het verzorgen van mijn voeten had ik hem ineens in mijn handen. Dat was vanmorgen een beetje gevoelig. Maar vooral had ik last van de linkerkontspier, die vond dat ie overbelast werd na een leven lang zittende arbeid. En dat is zeker waar, maar geen reden om nu zo stijf en gevoelig te doen. Vind ik.
En toen kwam ik, met de finish in zicht, verzeild op het circuit van de autoralley de Wallonie. Echt, al mijn vooroordelen over mensen die het leuk en sport en gaaf vinden om zo hard mogelijk door Gods prachtige natuur te scheuren, ook in deze tijd van klimaatverandering (en die vooroordelen zijn omvangrijk en hardnekkig), zijn weer eens dubbel en dwars bevestigd. Allemaal mannen (1 uitzondering, maar zij leek mij de grootste macho) met allemaal een halve liter Jupiler in de hand, af en toe een auto die hard langs scheurde, rotherrie, stank en nergens ook maar een begin van levensvreugde. Kort gezegd, dat is niet echt mijn wereld.
Op naar morgen, Jan en Marian komen om met mij te vieren dat Ine en Jan dan 70 jaar geleden geboren zijn. We ontmoeten elkaar in Namen, waar we ook n hotelletje hebben. Ik verheug me op hun komst!

Bij de foto's: de eerste een impressie van de wegen hier, de tweede geeft de afzetting in wat blijkbaar een moeilijke bocht in de autorijles was. Maar ja met 120 per uur is elke bocht moeilijk, Sherlock!

Geschreven door Pelgrimpiet