Vandaag is mijn zus Marian jarig, van harte gefeliciteerd, en het is dus alle reden om Frankrijk vandaag aan te duiden zoals het ook bekend staat: het land van Marian of Marianne.
Gisteren liepen we de hele dag in tropische hitte door de velden, naast een niet meer gebruikt goederenspoorlijntje, met hoegenaamd nergens schaduw. Vandaag liepen we in dezelfde tropische hitte, maar nu langs kanalen en rivieren, op wat we in Nederland het jaagpad zouden noemen en met regelmatig wat schaduw. En dat scheelt veel. Een van de eerste veranderingen in zichzelf die de pelgrim, in ieder geval deze, voelt, is de intense dankbaarheid voor zuchtjes wind, voor stukjes pad in de schaduw en voor elke wolk die even voor de zon schuift.
De tocht van vandaag was 18 km, en langs rivieren en kanalen is de weg redelijk vlak, dus de tocht was goed te doen. Ik kwam aan in de wereldstad Vallan-sur-Seine, waar enkele huizen staan, tevens een verlaten kerk en twee boerderijen. Maar geen winkel of broodautomaat, geen café of restaurant. Hoe op te lossen? Hugo en Wouter kwamen een klein uurtje na mij aan en we keken wat we nog bij ons hadden: nog een klein beetje brood en wat zakjes soep. Toen kwam de man waar we onze slaapplaatsen hebben, het huis uit met de ' kuisspullekes'. We stelden ons voor en vroegen hem welke oplossing er zou kunnen zijn. We werden al een beetje gered, er was een blik met linzen en vlees en er was nog wat pasta. We werden al weer vrolijk. Maar de man had nog een betere oplossing: hij had een fiets, die konden we gebruiken om naar t dorp 5 km verderop te gaan waar een kleine epicerie staat. Wouter bood aan inkopen te gaan doen. Gered!
Hoe mooi is t om wederom te ervaren dat iedereen zichzelf in de helpstand zet om ons pelgrims vooruit te helpen. Hartverwarmend!
Bij de foto's: eerst een mooie aanduiding van de route, dan impressies van de tocht, waarop overigens minder schaduw te zien is dan er in werkelijkheid was en tenslotte de alombekende Seine.

Geschreven door Pelgrimpiet