De voorspelling dat het vandaag erg warm zou worden, is uitgekomen. Om het voor mezelf gezond en leuk te houden, was ik vroeg opgestaan en even na 5 uur trok ik de deur van mijn logeeradres achter me dicht. Heerlijk wandelweer, nauwelijks verkeer op straat, het licht dat de dag geleidelijk aan kleurde, alles bij elkaar een heel fijne ervaring. De komende dagen blijven ook erg warm, dus hou ik het op deze planning.
Overigens was het aan het eind van de wandeling vandaag toch knap warm, maar dat mocht ook wel, de etappe was 35 km.
Zoals meestal maak ik tijdens het lopen voornemens om over een bepaald onderwerp eens flink door te denken, de gedachten te bepalen en tot een conclusie of een standpunt te komen. Vandaag wilde ik wat langer doorkauwen over de vraag, of de Camino mij nu al veranderd heeft en zo ja, waarin dan. Niet alleen is die vraag al opgeworpen bij de tussenbalans die ik onlangs opstelde, maar er zijn ook opvallende nieuwe zaken. Om er maar eentje te noemen: ik ben nu bijna 2 maanden op pad, in mijn eentje, voor elke dag moet ik zorgen voor eten, drinken en vooral voor een bed om te slapen. Ik moet zorgen dat ik de route blijf volgen, ik moet zorgen dat het tempo er in blijft, maar ik mag niet te hard gaan, want dan zou mogelijk mijn lijf gaan protesteren. Elke dag van a naar b, elke dag het onbekende tegemoet. En het wonderlijke is, dat ik me geen seconde zorgen heb gemaakt, of het wel zal lukken, of ik wel prettig en correct bejegend zal worden, of ik het wel kan opbrengen. Heel gek, ik heb totaal geen zorgen over dat soort dingen. Ook niet dat ik in m'n eentje ben. Of dat dingen onprettig of gevaarlijk zouden kunnen zijn.
Zou dat een verandering, op conto van de Camino, genoemd mogen worden? Het leek me leuk daar eens bij stil te staan. Maar dit was een dag, waarop mijn gedachten niet goed bestuurbaar waren. Sterker, het ging van hot naar her en weer terug. De vraag staat dus nog recht overeind, morgen probeer ik weer netjes, gedisciplineerd, tot een antwoord te komen. Hoe lekker het ook is, om je gedachten gewoon te kunnen laten gaan.
De foto's: 1 een gebrandschilderd raam in de kerk van Flavignac, let op de prachtige kleuren. 2 een pelgrims reflectieplekje onderweg. 3. Beeldjes in de kerk van Chalus, ik denk de annunciatie van Maria door de aartsengel (Gabriel??). Let op de handen van beiden, veel te groot - om de betekenis duidelijk over te laten komen?? - ik vond ze ontroerend mooi. 4, 5 en 6 zijn beelden langs de route in Chalus, een pelgrim, nog een pelgrim en de laatste een vrouw, wachtend totdat haar man de pelgrim terugkeert. Ze wringt haar handen rond de jacobsschelp.

Geschreven door Pelgrimpiet