Oei, wat kneep ik 'm, vanmorgen! Ik was keurig op tijd naar bed gegaan, rond 22.00 uur en wilde goed herstellen van de toch wel zware etappe van gisteren. Maar ik werd telkens wakker door pijn in mijn enkel. Telkens als het been anders ging liggen, werd de positie van de enkel ook veranderd en hij bleef flink protesteren. Uiteindelijk werd het dus een flutnacht met weinig slaap en veel zorgen over hoe de 25 km van vandaag zouden gaan.
Het begin was ook niet zo fijn. Ik koos een laag tempo, zodat de spieren rustig warm zouden kunnen worden. Maar dat was buiten Galicie gerekend, want er is hier nu eenmaal nergens één meter horizontaal, dus de belasting was meteen weer hoog door die steile stukken op en neer. Maar ik moet zeggen, dat wonder boven wonder de enkel beter aanvoelde en minder pijnlijk was dan gisteren. Heeft Jacob himself ingegrepen?
En daarna het wonder: na 20 km kwam ik boven op een heuvel en achter de volgende heuvelrug zag ik de oceaan! Laat ik er onderkoeld dit over zeggen: er kwam wel wat emotie los. En dat gebeurde 5 km verderop nog een keer, toen ik de camping, waar Kasper en Joram de auto en caravan hadden gezet, bereikte. En dat herhaalde zich nog eens dubbel, toen ik bovenop de camping de auto en de caravan zag staan. Dus wat een dag! Een tombola van emoties. Morgen wandel ik de laatste 10 km naar de Cap Finistere en dan neem ik een taxi terug naar de camping. Het idee, dat de reis van mijn leven er bijna op zit, begint in te dalen. En op dit moment overheerst de blijdschap, dat het klaar is, dat ik niet meer hoef, dat ik wat langer in mijn bed kan blijven liggen, dat ik lekker rustig aan kan doen, dat ik geen zorgen hoef te hebben dat ik mijn enkel verziek, maar er is ook de blijdschap dat ik het gehaald heb, dat ik fit en gezond gebleven ben, dat ik wist door te gaan op de momenten dat het niet zo lekker ging, blijdschap dat de kinderen, de kleinkinderen en de familie zo ontzettend meegeleefd hebben en niet ophielden te zeggen hoe trots ze op de tocht waren en zijn. Al die lezers die elke dag weer even keken hoe het pelgrim Piet vergaan is, als je je dat realiseert, dat is toch iets om verlegen van te worden! Al deze gedachten, al deze emoties, zijn los aan het komen, doordat geleidelijk aan indaalt dat de tocht volbracht is. Benieuwd hoe dat morgen zal zijn, op Cap Finistere. Ik laat het jullie weten! Maar ga er maar van uit, dat het weer zo'n dag wordt.
De foto's: 1. De dag begon weer met mist. 2. Tussen 9 en 10 uur werd het mooi en kwam de zon. 3. Kapelletje onderweg gewijd aan San Pedro martyr, Petrus de martelaar. 4. Maria kreeg in de kapel toch de meeste aandacht. 5. De martyr himself. 6. Het magische moment, de oceaan! 7. Nog zo een: de camping! 8. De sleurhut en de auto, klaar voor gebruik!

Geschreven door Pelgrimpiet