Vanmorgen vertrok ik uit Namen voor een tocht van 26 km langs de Maas tot aan Dinant, waar de abdij van Leffe staat, mijn volgende logeerplek. De hele dag liep ik een prachtige route met prachtig weer langs een prachtige rivier: de Maas. Dag 1 eindigde aan de Maas in Rotterdam, dag 16 eveneens, maar 400 km stroomopwaarts!
Onderweg kwam ik voor het eerst een collega - pelgrim tegen, Hugo uit Brussel. Hij is ervaren, al vaker in Santiago geweest. Hij was ook op weg naar de abdij van Leffe. Daar kwam ik hem inderdaad weer tegen. Ik kon hem helpen aan onderdak voor morgen. Hij probeert voor vrijdag iets voor ons tweeën te regelen. Leuk!
Het overnachten is niet gratis maar wel goedkoop (donativo, je geeft wat t je waard was en wat je kunt missen), het verblijf is Spartaans en Hugo verdenkt de monniken er van dat ze de maaltijden zo organiseren dat we altijd eerst een dienst, mis of viering moeten bijwonen. Voor mij geldt dat niet, ik wil me er graag even in onderdompelen om een zo goed mogelijke ervaring op te doen. Wie weet komt het tot een late roeping, al acht ik die kans klein. Ik zou ook op m'n donder krijgen van Maaike!
Vandaag had ik veel tijd om over van alles te mijmeren, daar heb ik ook goed gebruik van gemaakt. Vooral over de tocht, de reis van mijn leven. Ik heb al verteld hoe ik me gedragen door velen voel en dat dat de stappen lichter maakt. Ook de bejegening van mensen onderweg is meer dan buitengewoon. De dame die me een euro gaf om een kaarsje in Santiago voor haar op te steken, vandaag ook weer zoveel mensen die na 'amai' of 'olala, c'est loin hein?' Roepen: bon chance! Courage! Het lijkt wel topsport!
Nog 1 anekdote wil ik delen. In Namen was ik in de kathedraal met Jan en Marian. We brandden kaarsjes voor Ine. Ik vond dat wel een dingetje en bleef wat langer, even herpakken. Een dame, die eerder biddend bij Maria had gestaan, schoot me aan toen ik wilde weggaan. 'Alsjeblieft, meneer!' Ze gaf me een kaars. Ik keek haar niet-begrijpend aan.
. 'Neem die kaars, brand hem voor uw intentie, ik kon zien dat u die had!' Natuurlijk heb ik de kaars aangestoken, maar echt snappen doe ik t niet. Ik had tenslotte net zelf een kaars aangestoken. Wat haar er toe bracht om mij ook haar kaars te geven, het is een van de raadsels van hulp en barmhartigheid die je als eenvoudige pelgrim overkomen.
De foto's: eerst de Maas in de ochtendnevel, inProfondeville een afbeelding in de kerk van Stanislas Kostka, de eerste wijngaard en tenslotte het glas dat best wel een doel was vandaag.

Geschreven door Pelgrimpiet