Gisteren was ik nog zo verheugd over dat bordje 'Piet ', op mijn overnachtingsplek dat me wees waar ik moest zijn. Maar de gastheer kwam maar niet opdagen, zodat ik rond 7 uur 's avonds Hugo maar belde waar hij ging eten. Hij ging zelf koken, natuurlijk was er genoeg voor een mannetje meer en o ja, neem een fles wijn mee, want daarvan hebben we niet genoeg. Zo had ik toch weer een heerlijke en gezellige maaltijd. De gastheer zag ik 's avonds laat nog even, hij kon zich niet herinneren dat hij een maaltijd zou serveren en sorry, sorry, sorry. Hij had duidelijk geen appelsap gedronken.
Vanmorgen bij het vertrek was het bewolkt en het regende licht. Dat duurde zo de hele ochtend. Na de middag kwam de zon door en meteen werd het bloedheet en benauwd, alsof er een warme dikke deken over me heen viel. Over Zuidfranse hitte een anekdote.
In de jaren 80 was er een wielrenner uit De Lier, prachtige plaats in het Westland, die reed voor de Kwantum wielerploeg van Jan Raas. Zijn naam: Gerrit Solleveld. Tijdens een lange, warme touretappe ondernam Gerrit een solo en hij wist tot aan de finish een voorsprong te behouden. Na alle plichtplegingen werd Gerrit live geïnterviewd door de Mart. "Best wel warm vandaag, hè?" was de intelligente openingsvraag van de Mart. Gerrit antwoordde (en ik durf te wedden dat alleen westlanders snappen wat hij zei): "Man, het leek wel padje plukken met het lucht dicht!" In vertaling: man, het voelde net zo bloedheet aan als wanneer je in een kas tomaten plukt, terwijl de beluchtingsramen dicht zijn. En als oude westlander weet ik dat het dan niet te harden zo heet is.
Ongeveer halverwege de dagetappe kwam ik langs een kleine epicerie, een kruidenierszaakje. Het bleek een initiatief van enkele dames uit het dorp te zijn, met gedoogsteun van de gemeente. Alle zaken uit het dorp, maar ook uit de belendende dorpen, waren gesloten, niet meer vol te houden door gebrek aan klandizie. De dames hadden de meest urgente zaken in hun epicerie te koop, ook kon je er koffie en een biertje krijgen. Zelf waren de dames onbetaald, het was vrijwilligerswerk. Na covid is het initiatief meer en meer aangeslagen en nu wilde de gemeente de regie gaan overnemen, omdat het voor iedereen daar wel duidelijk is geworden hoe belangrijk zo'n ontmoetingsplek is. Voor het eerst dat ik hoorde van initiatieven om de leegloop van het platteland in Frankrijk tegen te gaan. Dit zouden veel meer dorpen moeten doen, die leegloop is een steeds groter wordend probleem.
De foto's: 1 is de Dordogne bij Port St. Foy, 2 is een enthousiast richtingsbord, 3 wat wijsheid van kerkvader Augustinus om over na te denken, 4 en 5 zijn foto's van de epicerie onderweg, met ook Hugo er op.

Geschreven door Pelgrimpiet