Ik ben door een aantal mensen, allemaal met een pelgrimsverleden, aangesproken op mijn bezig zijn met hoe lang het nog gaat duren, eer ik in Santiago ben. Niet doen, is de algemene teneur, pelgrimeren doe je in het hier en nu, dus hou je daarmee bezig. En als je Santiago bereikt, dan krijg je daar je oorkonde, je loopt naar buiten en je bent geen pelgrim meer; je bent ineens een toerist op vakantie! Dat is erg, dus ga je er niet mee bezighouden zolang het niet hoeft.
Die kritiek is natuurlijk terecht. Ik probeer ook steeds om alles wat er op zo'n dag gebeurt bewust mee te maken, met andere en nieuwe mensen kennis te maken, uitdagingen niet uit de weg te gaan en flink van alles te genieten. En ik heb het idee dat dat prima lukt. Ik ervaar de Camino als één groot avontuur en elke afzonderlijke dag ook.
En wat er met mensen gebeurt op de Camino! Op de een of andere manier is het heel makkelijk om praatjes aan te knopen met iedereen en heel vaak hebben de praatjes veel inhoud en is er weinig gene of reserve om het er ook echt over te hebben.
Kortom, reken maar dat ik er van overtuigd ben dat ik dat alles zal gaan missen als het er niet meer is.
De foto's: 1 het beeld van het grootste deel van de etappe, door het bos. 2 de A65 die de auto's volgen om in Spanje te komen. 3 een welkom in Les Landes, terwijl ik maar dacht dat we daar al een paar dagen in waren 4 de oprijlaan naar ons onderkomen van vandaag.

Geschreven door Pelgrimpiet