Man, man, wat een dag vandaag! Kasper en Joram brengen de caravan dit weekend naar Cap Finistere, zodat ik onderdak heb als ik mijn Camino eindig. Vanmiddag kwamen de heren even langs, waar Hugo en ik ons middagmaal genoten. Wat een feest om beide heren weer te zien, wat een feest om mijn auto en caravan weer te zien, wat ontroerend te bedenken wat die mannen er voor over hebben om mij mijn post-caminotijd goed te laten beginnen. Wat leuk dat ze mijn route over de Meseta gevolgd hebben en schrik hadden gekregen van de heftigheid van het parcours. Morgen zie ik ze weer, we hebben een lunchafspraak.
Vandaag was pittig, 26 km, en veel op en af. Ik heb geprobeerd me zo goed mogelijk af te sluiten voor dingen die mij storen, zoals hard praten, naar elkaar gillen en, de laatste dagen steeds meer aanwezig, Bluetooth speakers die hele playlists afspelen met geluid dat we dan maar muziek moeten noemen, met naast een voortdurende dreun allerlei computergeluidjes en een met vals falset zingende Spanjaard, die het blijkbaar toch voor elkaar gekregen heeft dat veel jonge Spanjaarden zijn complete repertoire meezingen, inclusief vals falset. Afijn, de lezer merkt hoe goed het me lukte om dit alles buiten te sluiten.
Gelukkig waren er ook weer de bekende Camino momenten, met alle ruimte voor mijn zintuigen om zich te laven aan al het prachtige onderweg. Het bracht me tot mijmeren. Het einde van mijn Camino is aanstaande. Wat voelt dat dubbel: blij dat het klaar is (niet meer elke dag stappen, pijn in de enkel, angst de enkel echt te beschadigen, niet meer elke dag n ander bed, niet weten wat wanneer en waar te eten, niet meer enorm vroeg op om de ergste hitte voor te zijn) en angst dat het klaar is (wat ga ik de hele dag doen, hoe gaat het met al die contacten die ik onderweg gemaakt heb, wat zal ik de Camino vreselijk gaan missen). Heel dubbel dus.
Dat dubbele is manifest geworden in een van mijn dilemma's van de afgelopen dagen: wel of niet vanuit Santiago doorstappen naar Finistere of lekker de bus daarheen nemen. Ik dacht altijd: doorstappen, 4 dagen lekker uitbollen, een mooie manier om af te kicken. Een week geleden veranderde dat: die enkel doet echt pijn, voelt echt warm aan, is dikker dan de ander. Allereerst is het vervelend om altijd met die zeurpijn te moeten omgaan, je wordt daar echt moe van. Maar ook is er de angst, dat ik door te forceren dingen echt helemaal stuk maak en daar zit ik natuurlijk niet op te wachten. Dus ik neigde er naar om na Santiago de bus naar Finistere te nemen. Tot vandaag.
Want lange tijd liep ik vandaag best wel lekker. Zou ik dan toch niet.... Zou ik spijt krijgen als ik die bus pak? Waarschijnlijk wel. Daarom nu het besluit: ik bepaal na morgen wat ik doe. Want morgen is een lange (30 km) en moeilijke etappe, die ik bovendien voor 12 uur er op moet hebben zitten, want dan is de lunchafspraak met Hugo, Joram en Kasper. Als ik dat fatsoenlijk weet te realiseren, dan is wandelen naar Finistere een heel goede optie. Spannend weer!
De foto's: van gisteren nog: Maria in de kerk van Portomarin. Opvallend dat Maria meer en meer als koningin wordt verbeeld. En uiteraard zijn er weer kaarsjes aangestoken. 2. Hoe mooi het onderweg was.

Geschreven door Pelgrimpiet