Toen ik, enige weken geleden alweer, over de Pyreneeën naar Spanje kwam, werd ik onderweg ingehaald door een jonge monnik, herkenbaar aan zijn bruine pij en de dunne sandalen, waarin zijn blote voeten staken. Enige tijd later, bovenop die top, kwam ik hem weer tegen en ik ging naast hem zitten. Hij sprak Engels, zei dat hij Daniel heette. Ik stelde me ook voor en deelde een banaan met hem. Hij liep de Camino vanaf Le Puy in Zuid-Frankrijk. Hij vond het leuk om te horen hoe mijn Camino er tot dan toe had uitgezien.
Twee dagen later kwam ik hem weer tegen, hij liep langzaam. De vreselijke kei- en kiezelpadafdalingen, die mijn enkel nogal geteisterd hadden, had hij ook niet zonder schade verteerd, hij had pijn in de linkervoet en de rechterknie. Vind je t gek, dacht ik, op die dunne sandalen! Je vraagt er om! Ik deelde een banaan met hem en liep door.
Weer een paar dagen later. "Piet!", hoor ik en ik zie Daniel zitten op een bank in de schaduw. Ik ga weer naast hem zitten en we delen een banaan. Hij vertelt dat hij op Sardinie is geboren, getogen in een bemiddeld, a-religieus gezin en dat zijn zoektocht naar zingeving tijdens en na zijn studie geleid had tot zijn intrede in de orde waartoe hij behoort en waarvan ik de naam vergeten ben. Zijn orde is opgericht na het Tweede Vaticaanse concilie, ik vermoed dat de orde graag wil vasthouden aan de eeuwenoude tradities van de moederkerk. Hij loopt de Camino uit dankbaarheid dat hij op deze weg en op zijn levensweg geleid is, want hij is erg gelukkig. En o ja, de knie en de voet zijn weer als vanouds, God zij geloofd!
En waarom ik de Camino loop. Ik stamel wat en vertel dan van de afgelopen jaren, ziekte van, zorg voor en tenslotte overlijden van Ine. Dat dat zo lastig te accepteren was. En dat ik gestopt ben met mijn baan in het onderwijs. Die baan die me zoveel gebracht heeft, met name in de vorm van arbeidsvreugde. Dat ik dus best wel wat op een rijtje te zetten had, ook over de jaren die ik nog zal hebben.
Father Daniel, zoals ik hem ben gaan noemen, zegt dat hij die avond nog een mis zal bijwonen en tijdens die mis voor Ine en voor mij zal bidden. Dat vind ik ontroerend, ik dank hem en vraag of ik daar bij mag zijn. En dat kan dan weer niet, het is een besloten bijeenkomst en geen buitenstaanders gewenst. Dat snap ik niet helemaal, maar ja ik kan het slechts accepteren. Blijft staan dat het een mooi gebaar van hem is om ons in zijn gebed te gedenken.
En gisteren zag ik 'm weer, in Fromista. Het gaat nog steeds goed met zijn voet en knie. Hij vindt dat ik ook wat makkelijker op mijn enkel sta. Zal wel peptalk zijn. En wie weet hoe lang t duurt dat ik hem weer zie. Morgen? In Santiago? Niet meer? Ook dat is hoe het op de Camino gaat!
De foto's: 1 t/m 7 beelden uit de kerk van Fromista, de devotie spat er van af. 8 en 9 zijn de grafsteen van San Pedro, die hier, op weg naar Santiago, overleden is. 10 en 13 tonen een stuk buitenkunst, erg mooi volgen mij. 11 en 12 de Meseta vanmorgen, ook prachtig!

Geschreven door Pelgrimpiet