In mijn nog jonge leven ben ik al diverse keren de Mont Ventoux opgefietst, meestal met grote vriend R., maar ook in mijn eentje en zelfs een keer met zoonlief. Je kunt op 4 manieren naar boven, maar de enige echte beklimming is die vanuit Bedoin. Voor iemand met mijn postuur en talent geen onverdeeld genoegen, want wat is ie zwaar!
Je begint vanuit Bedoin met een stuk vals plat, ik rij voorop, R. zit in het wiel, tot een klein dorpje en een scherpe bocht naar links, het bos in: vanaf nu tot aan de top is het nergens minder dan 10%, R. is afgezet en fladdert superieur naar boven. Ik pak een ritme en ga rustig naar boven. Herstellen in de klim, is het devies, oftewel zorgen dat je niet te moe wordt. Je rijdt dan op een tamelijk brede weg door een dicht bos, naar de volgende bocht toe. Dan zie je weer die brede weg, dat dichte bos, die volgende bocht, je neemt de bocht, weer die weg, weer dat bos, volgende bocht, daarna weer weg, bos, bocht, er komt geen eind aan. Dat is het zware van de Ventoux: dat eindeloze bos met alleen uitzicht op bomen en de volgende bocht.
Vandaag had ik een aantal keren een vergelijkbare ervaring, stappend op een niet al te makkelijk pad door het bos, steil omhoog. Ook nu had ik regelmatig de gedachte: we zullen nu toch wel een keer boven zijn, maar nee hoor, het pad trok nog lekker steil door, tot de bocht, nee, na de bocht nog n tandje steiler, er komt geen eind aan! Het lijkt de Ventoux wel!
En zo wisten we een best wel pittige etappe van 25 km uiteindelijk af te ronden. Nog één etappe in Frankrijk, morgen. Vandaag waren de Pyreneeën al goed aanwezig, zowel in het uitzicht als qua parcours. Dat zal morgen niet anders zijn en kan ik weer mijmeren over die eenzame, prachtige berg in de Vaucluse met dat oneindige bos!
Voor wie wil weten hoe het met de enkel gaat: hij houdt zich goed. Hij begint pijnlijk, daarna gaat t beter en is het ongemak klein, wel goed oppassen dat ik 'm goed blijf neerzetten, wat vooral lastig is bij afdalingen op keienpaden en drooggevallen riviertjes. Na de etappe weer ijzen, smeren met arnica en omhoog leggen.
De foto's: 1 typisch baskisch huis, wit met roodbruine balken en luiken. 9 van de 10 huizen zien er zo uit. 2 t/m 5 het mooie landschap en de kwaliteit van de paden. 6 Hugo laat zich bij een tafel waar men voor pelgrims fruit en drinken heeft neergezet. Je betaalt donativo. We voelen ons gesteund en vooruit geholpen.

Geschreven door Pelgrimpiet