Gelukkig hebben de glij- en valpartijen geen blijvende of ernstige schade veroorzaakt en kon ik vandaag weer doorstappen. De etappe was niet lang, zo'n 19 km, en dat kwam prima uit. Wel regende het de hele ochtend en het werd steeds frisser, gelukkig had ik nog een trui.
En zo kwam ik, kort na Hugo, vroeg in de middag aan bij de abdij Sainte Marie du Rivet, in het nietige plaatsje Auros. Nadat we bij de accueil (receptie) gebeld hadden, kwam een zuster opendoen; direct belde ze met de pelgrimszuster, die ons richting onze kamers al stond op te wachten. De abdij staat op een erg groot terrein, waar achter in de tuin diverse gastverblijven staan en een gemeenschappelijke eet- en recreatieruimte. We kregen elk een eigen kamer met douche en toilet. Wat een luxe! De zuster toonde ons ook de gemeenschappelijke ruimte en kreeg door dat we nog niet gegeten hadden. Ze wees ons het eten dat er was en spoorde ons aan om in elk geval voldoende toe te tasten. Dat was niet aan dovemansoren gezegd! Wat een lieve zuster!
Bij ons aten een man (60) en zijn vrouw (40). Bij haar is in mei kanker vastgesteld, ik dacht baarmoederhals, en omdat zij verpleegkundige is, weet ze welk behandeltraject haar te wachten staat en wat haar kansen zijn. Zij was nu enkele weken op retraite in de abdij om zich mentaal voor te bereiden op de komende zware tijd. Ik vond haar erg strijdbaar en ook vastbesloten om zelf de regie over haar proces te houden. Haar man komt de weekenden naar de abdij om bij haar te zijn en waar het kan het proces te versterken. Ik was onder de indruk van hun verhaal en vooral van hoe ze er in stonden.
In de middag heb ik me een beetje in de geschiedenis van de abdij verdiept. In de Karolingische tijd gesticht door Benedictijnen, in 1189 toegewezen aan de cistercienzer orde, tijdens de 100-jarige oorlog in de 15e eeuw vrijwel opgehouden te bestaan, eind 16e eeuw door protestanten verwoest, in de 17e en 18e eeuw geleidelijk en stukje voor stukje weer herbouwd, tijdens de Franse Revolutie waren er nog slechts 2 monniken, na de Revolutie werd de hele handel verkocht, in 1880 wilde een kardinaal een kopie in steen van de Notre Dame van Le Rivet. Een rijke familie kocht de grond en bouwde de Notre Dame en restaureerde het klooster. Ook kwam er een kopie van de grot in Lourdes. In de jaren 30 van de vorige eeuw kocht de cistercienzer orde, zeg maar de trappisten, het geheel en exploiteert het sindsdien. Ze stellen delen van hun klooster open voor pelgrims en mensen die op retraite willen gaan, ook groepen. Ze maakten religieuze kleding, zie de foto's van de prachtige stola's. Ik ben bij de vespers geweest, ik zag nog rond 12 zusters, die intens meededen met wat toch dagelijkse routine moet zijn. En voor de zang: Vezelay douze points, Dinant huit points, le Rivet trois points! Maar wat zijn ze lief!
De foto's:1 de Garonne bij La Reole, 2 Hugo en de pelgrimszuster, 3 mijn kamertje, 4 en 5 de gemeenschappelijke ruimte, 6 buitenaanzicht van de gastenverblijven, 7 is een van de zusters die wel wilde poseren, 8 en 9 zijn de prachtige bewerkte stola's , 10, 11 en 12 zijn beelden van de kapel tijdens de vespers. Wij mochten niet voorbij een touw komen, geen mannengebroed in het klooster!

Geschreven door Pelgrimpiet