Het was gelukkig maar één bui, maar hij was al begonnen toen ik om 7 uur vanmorgen op pad ging en toen ik rond half vier in Eguzon-Chantome aankwam, vielen net de laatste druppels. En de regen was er in vele vormen, slagregen, miezer, motregen, ga maar door, het hele scala kreeg ik op mijn hoofd. De paden werden nat, de stenen glad, er kwamen plassen. Dit was, na meer dan 7 weken lopen, de eerste echte regendag, dus over het weer mag ik niet mopperen.
Gisteren kreeg ik een naar bericht uit Delft, dat een van de ouwe getrouwe docenten van Stanislascollege ernstig ziek is en een beroerde prognose heeft. Ik heb hem 's avonds gebeld, gelukkig klonk hij strijdbaar. Mijn gastheer van gisteren heeft 4 jaar geleden zijn man verloren en onder het eten vertelde hij hoe boos hij was, en is, dat Pascal, zijn man, die ruim 20 jaar jonger was dan hij, dood ging en dat hijzelf nog doorleefde, wat onredelijk en onrechtvaardig van het lot/God/de goden/het leven. En natuurlijk vertelde ik over onze ervaring, ook bijna 4 jaar geleden, waar boosheid maar een zeer beperkte plaats kreeg, dat we, met Ine samen, steeds gekeken hadden naar al het moois dat we hebben mogen beleven. En dat die houding van 'het glas is niet halfleeg, maar halfvol' het voor ons allemaal makkelijker had gemaakt om met de hele tragedie om te gaan. Kortom, het werd een avond van emotie over zware onderwerpen. En bij alle neerslag van vandaag bleef het ook maar door mijn koppie gaan, ik werd er bijna neerslachtig van! Nu gelukkig een heerlijke maaltijd bij Nederlanders die hier een B&B begonnen zijn. Het ruikt al heerlijk!

Geschreven door Pelgrimpiet