Gelukkig was de buik gisteren in de loop van de middag geleidelijk aan tot rust gekomen. Daar kon zelfs de nederlaag van onze club niets aan veranderen, hoe onterecht die nederlaag ook was. Het wandelen naar Vezelay vanmorgen was prachtig, maar ook pittig: de basiliek Sainte Madeleine (de overlevering wil dat Maria Magdalena een veilige plek zocht om te ontkomen aan de eerste christenvervolgers en die hier vond. En dat ze hier ook is gestorven en begraven. Op haar graf zou de basiliek gebouwd zijn. Foto 1 toont de nadering van Vezelay vanuit het dorp Asquin, 2 is nog dichterbij genomen.
Hoe het ook is, Vezelay is een heel bijzondere plaats, van oudsher geassocieerd met bovennatuurlijke zaken, afijn lees het commentaar van Leonoor maar bij de blog van gisteren.
Zelf vond ik het heel betekenisvol, deze wandeling naar Vezelay boven. Het feit dat je de Madeleine steeds ziet, en ziet dat ie telkens weer een stukje dichterbij gekomen is, roerde me. Misschien wel omdat ik in mijn hoofd nu op een derde van de Camino ben: eerst het stuk naar Vezelay, deel 2 gaat naar st. Jean Pied de Port (op de grens van Frankrijk en Spanje), en deel 3 eindigt in Santiago de Compostela. Als je naar de kilometers kijkt, zit ik volgende week pas op een derde, maar dit was de eerste grote mijlpaal van de 3.
Toen ik na een pittige klim bij de basiliek kwam, met geen droge draad meer aan mijn lijf, begonnen net de klokken te beieren en stroomden gelovigen in grote getale toe voor de hoogmis ter gelegenheid van Hemelvaart. Een mis met 3 heren, wierook en kaarsen, met een loepzuiver zingend koor van witte nonnen en prachtig klinkend orgelspel. Ik was heel blij zo met mijn neus in de boter te vallen, maar voelde ook pijnlijk hoe weinig ik nog met de kerk en het ritueel van de eucharistieviering heb. Het is ook niet meer van deze tijd, die 3 heren die voorgaan en het gelovige volk dat stil en devoot volgt. Wat me wel opviel, was, dat er heel veel jonge mensen in de kerk waren en ook goed meededen. Heel anders dan in Nederland, waar je mensen onder de 40 jaar in de kerk met een kaarsje moet zoeken. Foto 3 en 4 tonen la Madeleine voor en na de dienst, foto's 5 en 6 de buitenkant, over foto 5 heeft pater Dries afgelopen week een duiding gegeven.
En ook werd ik weer diverse malen geconfronteerd met de bijzondere manier van omgaan met pelgrims. Tijdens een mis is er altijd vlak voor de communie de vredeswens, waarbij je de mensen om je heen een hand (of boks) geeft en hem/haar vrede toewenst. Vandaag kwamen niet alleen de mensen om mij heen mij vrede wensen, maar een veel wijdere groep nam die moeite. Veel mensen ook met mooie wensen als 'bonne route' of zelfs 'buen camino'. En na de mis, toen ik een stempel had gescoord in de sacristie, wuifde een groepje witte nonnen me zo enthousiast en hartelijk uit, dat ik even dacht dat ik wat van ze aanhad.
Een laatste hoogtepunt was het vinden van het bankje van Hilde, achter de basiliek. Oud-collega en vriendin Hilde had verteld over haar favoriete plek, mede vanwege het schitterende uitzicht over de omgeving en ze had geen woord teveel gezegd, het was heel erg mooi. Foto 8 toont het bankje van Hilde, foto 7 een stukje prachtig uitzicht. Fijn dat ik het nu ook gezien heb!

Geschreven door Pelgrimpiet