De afgelopen dagen heb ik overdag alleen gelopen, deels omdat Hugo zijn vader- en-zoon-momenten wilde hebben overdag, die ik hem graag gunde, maar ook omdat ik een beetje tweestrijd had en daar eens goed voor wilde gaan zitten ( nee, staan, nee, lopen).
Die tweestrijd ging tussen het standpunt, dat dingen zijn zoals ze zijn, gewenst of totaal ongewenst, en de neiging om in een bepaald gevoel te blijven hangen, omdat dat gevoel oprecht is en op den duur bijna comfortabel voelt, terwijl je ook weet dat dat erin blijven hangen je uiteindelijk niet verder zal helpen.
Ik heb besloten om voortaan vrede te hebben met het feit dat Ine er niet meer is. Niet, dat ik het niet meer vreselijk vind dat ze er niet meer is, niet dat ik niet meer vind dat ze veel te vroeg gegaan is, zeker voor zo"n gezond levende, sportieve en sterke vrouw, niet dat ik niet meer baal dat zij er niet is om samen met mij te genieten van onze kinderen, van hun perfecte partnerkeuze, de kleinkinderen en hoe die zich ontwikkelen. Nee, die spijt is er en zal ook blijven.
Maar het is zoals het is, ik accepteer wat er gebeurd is. Maar wel met in het achterhoofd wat de ook veel te vroeg overleden Bram Vermeulen zong:
En als ik dood ben, liefste, huil maar niet,
Ik ben niet echt dood, moet je weten.
Het is slechts mijn lichaam dat ik achterliet.
Dood ben ik pas als jij me bent vergeten.

En in die zekerheid wil ik leven. Ik weet dat ik en met mij nog zo ontelbaar veel anderen Ine niet vergeten en haar op die manier in leven houden. Ze is ook vaak voelbaar aanwezig geweest tijdens deze Camino, dus het voelt alsof de acceptatie dat ze er niet meer is, in dialoog is ontstaan.
De tocht van vandaag was rond 19 km en het verzengend hete was er af, heerlijk wandelweer dus. En wat een prachtig landschap om Chablis heen, naast de mentale arbeid was er ook tijd om te genieten. Ik heb hier een appartement tot mijn beschikking, dus morgen op de rustdag ga ik weer eens heerlijk zelf koken. En ik ga proberen op een rijtje te zetten, hoe ik er in de bovenkamer, na ruim een maand Camino, voorsta. Mocht ik dat morgen nog niet in de blog willen delen, dan ben ik er nog niet uit. Daarnaast ben ik ook verlegen genoeg om een aantal dingen niet te delen. Afijn, we gaan het zien.
De foto's: 1. Hugo met 2 zonen ze gaan met hun drieën door. 2. Altijd blij met de schelptekens die aangeven dat je op n jacobsroute zit. 3. Geeft aan dat ik het reisdoel voor vandaag nader en 4. Er blijkt in Chablis een hele straat fan van ADO Den Haag te zijn.

Geschreven door Pelgrimpiet