Mijn laatste avonturen wil ik jullie niet onthouden want er was nog zijn niets spannends gebeurd deze reis. Ik was mooi op tijd op het perron voor de TER trein naar Bordeaux en daar stonden nog 2 jongedames met volgepakte fietsen. De trein bleek ook bomvol omdat bepaalde musea of zo gratis waren vandaag. Er was net plek voor 3 fietsen maar we moesten wel staan. Een jonge papa die een beetje verder zat met zijn kinderen kwam zeggen dat ze wel een stoel voor me konden vrijmaken. Dan voel je oud hoor! Gelukkig was er in de Inoui trein (soort Tgv) een gereserveerde plek voor de fiets en dan krijg je de stoel ernaast. De persoon van de 2de fiets zit dan wel naast je. Dit bleek een Antwerpenaar te zijn die 4 weken had rondgefietst en ook had gekampeerd. Sorry, maar dat zag en rook je ook. Natuurlijk hebben we al onze fietsavonturen uitgewisseld. In Parijs had ik 4 uur de tijd voordat ik op Gare du Nord moest zijn. Als je dan langs al die volle restaurants en terrassen komt krijg je echt zin om daar ook een hapje te eten, dus aanschuiven waar de lokale mensen eten. Het werd Le plomb de Cantal met specialiteiten uit de Auvergne. Zo’n kelner die waarschijnlijk op commissie werkt legde alles precies uit. Ik koos voor een gerecht met jambon cru en aligot ( puree met Tomme kaas en knoflook). Dezelfde kelner kwam me na zijn sigaretje aan de overkant van de straat nog vertellen dat de sleutel nog op mijn fiets zat, oei, niet goed Frieda maar hij stond wel met de ketting vast. Ook de achterste tassen zaten vast, ik ben misschien toch een beetje voorzichtiger geworden. De bediening in deze bistro stak wel wat af bij gisteravond. De fietsroute door Parijs loopt langs de Notre Dame en diverse bezienswaardigheden. Het was er verschrikkelijk druk (idd journée du patrimoine weet ik nu met dank aan Tanja), auto’s en bussen stonden vast, fietsers, steps en alles met 2 wielen zigzagden er tussendoor. Ik wilde het liefst direct door naar het station. Daar had ik nog tijd voor een drankje op een terras. Dus opnieuw fiets vastgezet, kabelslot door de tassen en rond een paaltje want er liep veel volk en ik moest ook nog even het toilet bezoeken. Een klein uurtje voor vertrek ging ik toch maar naar het station. Maaaarrrr, mijn code van het slot werkte niet meer. Ships! (Even oppassen dat ik geen taakstraf krijg). Het zweet brak me aan alle kanten uit, zoiets overkomt alleen mij. Met mijn tangetje prutsen loste niets op. De code heb ik waarschijnlijk veranderd toen ik het dichtdraaide. Ik kon de lange kabel wel van het paaltje halen en moest het achterwiel met tassen (12kg) optillen en zo naar het station stappen. Niemand keek hier raar van op. Aan de spoorwegpolitie in volle uitrusting toch nog eens gevraagd of ze me konden helpen, maar helaas. Ik was er wel van overtuigd dat ik de fiets zo in de trein zou krijgen maar het zou geen gemakkelijke klus worden. Terwijl ik stond te wachten tot het perron werd aangegeven heb ik wel tig codes geprobeerd. Jeminee, er zijn 1000 combinaties mogelijk en hoe pak je dat het meest efficiënt aan? Het perronnummer kwam op het bord en ineens hoor ik ‘klik’! Ik had graag mijn eigen gezicht gezien op dat moment, zou Sint Jacob hier voor iets tussen zitten? De verdere reis verliep zonder problemen maar nog een goede raad; als je thuiskomt van een solotocht eet dan geen knoflook tijdens je terugreis!

Geschreven door Waar.is.Frieda