Dag 16 van Santa Catalina de Somoza naar Ponferrada 43 km ( kort maar genoeg vanwege beklimming Cruz de ferro)

Ik was vanochtend vroeg wakker vertrokken om 07:30u toen het nog donker was. Dat was nieuw maar ik wilde alle tijd nemen voor de klim naar Cruz de Ferro. Het ging eigenlijk best goed meestal geleidelijk stijgend met af en toe een steil stukje en dan stop gewoon even om mijn adem onder controle te krijgen en mijn benen te ontspannen. De eerste klimmetjes doen het meeste pijn. Er zijn een paar dorpjes maar die bestaan eigenlijk alleen uit albergues en een bar. In de winter ligt hier meters sneeuw. Om 9:30u al aan de koffie en om 10:30u was ik boven bij de Cruz de ferro, eigenlijk een ijzeren kruis waar mensen steentjes of briefjes leggen met intenties. Best emotioneel, ik heb ook een mooi steentje in de houten paal gestoken met een speciale gedachte. Er was ook een bus met toeristen die een kilometer voor de top werden gedropt en dan verder naar boven wandelden maar dan niet met de rugzakken van ongeveer 10 kilo die de meeste caminogangers meedragen. Toen ik wilde vertrekken hoorde ik ineens: ‘vamonos Frieda’ en ik kijk om en zie een soort herderin met 2 ezels een en jongetje en ja hoor, de jongste ezel heette Frieda. Dit nodigt natuurlijk uit voor een praatje, ze is Duits en woont in de bergen met haar dieren en familie. Frieda moest leren lopen op asfalt. Bijzonder hoor. Onderweg naar boven waren er ineens veel meer fietsers en je komt dan toch dezelfde mensen tegen. Ik was gestopt in een dorp waar er een bord stond met supermarket maar ik vond die niet. Op het pleintje was een vrouw bezig met een stok noten uit de boom te schudden. Uiteraard weer een heel verhaal en ze, Josefina, vond het fijn dat ik een paar beestjes uit haar haar plukte. Na de cruz de ferro ging het alleen maar naar beneden met af en toe een echt bergdorpje maar wel met taxiservice voor de mensen die niet meer kunnen wandelen. Mijn eindpunt vandaag was Ponferrada waar ik nog een camping had gevonden. Bij de VVV was de mevrouw zeer behulpzaam en belde zelfs naar de albergue waar er gekampeerd kon worden. Eenmaal daar aangekomen bleek dit een plek buiten het domein en redelijk verwilderd, niet erg veilig om te kamperen. Ik vroeg of ze misschien privékamers hadden maar helaas, dan maar een vrouwenkamer met 4. Dit is werkelijk een superplek met keuken, wasmachines en drogers, koelkasten. Ben benieuwd of ik kan slapen. Heel gezellig gebabbeld met Jordan, een Amerikaanse fietser die ik in Leon ook al had gezien in dezelfde albergue. We gingen lunchen en ontmoeten nog een Amerikaans koppel. Heel toevallig zat Pascal daar ook te eten. Onderweg naar boven hebben we elkaar een paar keer ingehaald, hij op een vouwfiets vanuit Oostende, grappig gezicht met al die bagage, bij de afdaling stond hij langs de kant zijn band te vervangen. Hij vertelde dat hij Jezuïet is en een beetje overal heeft gewoond. Waar leeft zo iemand van? De afdaling was lastig en ik durfde niet voluit te gaan maar ook niet de hele tijd mijn remmen dicht te knijpen. Ik kwam nog door een heel gezellig dorp, Molinaseca met een Romeinse brug. S avonds was het een drukke bedoening, groepjes aan het eten koken, mensen aan het eten op het terras met een dak van witte druiven, geproefd en heel lekker. Er is hier een kerkje met daarachter nog een groot sanitair gebouw en veel waslijnen. Heel speciale plek met heel lieve mensen. Nog 230 km te gaan!

Geschreven door Waar.is.Frieda