Maandag 29 april van Montamarta tot Pueblad e Sanabría108km

Oefff dat was me een dagje, wel een mooie wat het weer betrof, lekker zonnetje. Om mijn gemoed weer te geven heb ik de hele dag Gloria Gaynor in mijn hoofd gehad: I will survive and I will arrive!
De vibe in de albergue vond ik niet geweldig en ik heb me op mijn gemak klaargemaakt. Iemand had mijn oplader uit het stopcontact gehaald en ik heb hem dan maar in een ander stopcontact gestopt. Fout! Je kunt het al raden; na 15km kwam ik erachter dat ik hem was vergeten. Dit kwam ook omdat ik een beetje in paniek raakte want ik vond weer geen slaapplaats vond, rond Mombuey was alles vol. Chips! Wat nu? Ik had een señora aan de lijn die haar casa rural wel wilde verhuren maar de verwarming deed het niet. Nou ja, 15km verder was er nog plaats in Puebla de Sanabría, dat moest toch te doen zijn. Ja hoor maar vraag niet hoe. Helaas kon ik mijn stommiteit niet loslaten, ik was echt boos op mezelf en zat allerlei oplossingen te bedenken. Met een taxi teruggaan? Terugfietsen? Waar kan ik een nieuwe kopen? Is er zo’n winkel in die kleine dorpjes? Ik kon echt niet zonder. En toen was daar een tankstation, joepie! Zoiets blijft dan in mijn hoofd spoken zodat ik niet verder kan denken en kijken. Ik probeer mezelf in te prenten dat het allemaal niet zo belangrijk is en dat ik dankbaar mag zijn dat ik deze camino kan en mag doen. Daarna ging het al wat beter. In Tabara kwam ik Chiara weer tegen en ze zei dat we zeker naar Santa Marta in Tera moesten omdat daar het originele Jacobsbeeld staat. Komoot wees me de weg wel alleen vond hij het nodig om mij over het camino zand-en keienpad te sturen en dan duurt 18 km ineens 2 uur. Langs het pad stonden hele bossen verbrande bomen.
Het monesterio in Santa Marta was natuurlijk gesloten op maandag en dus alleen en foto kunnen maken. Daarna moest ik nog 60km en het was 14u. Gelukkig was het asfalt maar wel vreselijk en met venijnige klimmetjes. Up and down. Natuurlijk kwam ik mijn Spaanse vrienden ook nog tegen, die nog een overnachting zochten. Dit dorp Puebla en Sanabría ziet er heel gezellig uit met zijn nauwe straatjes en huizen met dichte balkonnetjes en het kasteelf. Er worden allerlei lokale producten verkocht zoals geitenkaas, honing en aardewerk. Ik zocht een restaurantje uit en daar zat Michele, een Italiaanse fietser die ik al in Almaden had ontmoet. We hebben dan samen gegeten en onze conversatie verliep in het Spaans, Italiaans en Engels. Hij vertelde dat hij die zandpaden zo leuk vond en dat hij zo blij werd van de natuur. Hij begon allerlei planten te benoemen met hun Italiaanse naam. De bossen en bermen staan inderdaad vol met mooie bloemen laar die paarse velden zoals in Andalucia zie je niet meer. Ik zag wel besneeuwde bergtoppen en er staan nog een paar flinke beklimmingen op het program. Maar er resten nog 6 dagen voor zo’n 300 km. Moet te doen zijn.

Geschreven door Waar.is.Frieda