Weer thuis!

De tent is vanochtend voor de laatste keer ingepakt, alle kleren (dat waren er natuurlijk niet zoveel) zijn weer gewassen, kampeermateriaal schoongemaakt en opgeruimd tot een volgende keer. Nou ja, daar moet ik toch nog even over nadenken. Ik zal zeker nog wel een fietstocht maken want het blijft steeds een avontuur maar of het weer zo’n lange tocht gaat worden in mijn eentje durf ik nog niet te zeggen. Momenteel is mijn honger om een dergelijke uitdaging aan te gaan even gestild. Iemand vroeg mij onlangs naar mijn volgende avontuur en daar kon ik niet direct op antwoorden. Ondertussen heb ik wel een ‘advanced open water duik’ cursus geboekt op Bonaire. Die onderwaterwereld blijft fascineren. En Paulo Coelho zegt: Op een dag word je wakker en is er geen tijd meer om te doen wat je altijd wilde doen. Doet het nu!
Maar goed nog even terug naar mijn camino. Wat zal ik nooit vergeten:

De verbondenheid onder de pelgrims, te voet of op de fiets, iedereen is op weg naar hetzelfde doel. Je zit onderweg nooit verlegen om een babbel, tenminste als je daar voor openstaat en nieuwsgierig bent. Het eerste deel was misschien wel minder druk, vanaf Puente La Reina kom je wel meer pelgrims tegen omdat daar 2 routes samenkomen. Bovendien ben je al gauw het onderwerp van gesprek als je met volgeladen fiets in j eentje en als vrouw onderweg bent.
Iedereen is gelijk. De buitenkant is duidelijk minder belangrijk, waar je vandaan komt, welke kleren je draagt en hoe je haar zit doet er niet toe. Iedereen heeft maar beperkte bagage mee en het moet gewoon comfortabel zitten. In alle albuerges kun je kleding wassen en aan een waslijn laten drogen.
Het klimmen en ook dalen was heftig. De uitdrukking: ‘what goes up must come down’ heb ik omgedraaid want als je een heuvel(tje) afdaalde wist je zeker dat het weer omhoog zou gaan. Ik weet echt niet meer hoe ik dat heb gedaan! Geloof ook nooit mensen die zeggen dat het redelijk vlak is want die hebben dat stuk nooit met de fiets met 20kg bagage gedaan.
De verscheidenheid in landschap, de eindeloze hoogvlakte, de wijngaarden in de Rioja, stuwmeren en rivieren, het groene Galicië, dorpjes, drukke steden…
De Camino brengt mensen samen en creëert mooie ontmoetingen. Overal onderweg hoorde je ‘Hola, Buen Camino!’. Tijdens mijn eerste fietsrit thuis naar de AH had ik zin om iedereen te groeten maar na 5 km was dat gevoel helemaal weg. De mensen kijken je niet eens aan.
Mijn hart is weer vol van het mooie Spanje. I’ll be back!
Heeft deze reis mij veranderd?
Ik ben natuurlijk wel trots op wat ik heb bereikt, dat ik de uitdaging heb durven aangaan en erin ben geslaagd. Af en toe weliswaar met een klein hartje maar onderweg heb ik geen moment getwijfeld aan mijzelf. De aanmoedigingen, felicitaties en lovende woorden die ik van iedereen heb ontvangen hebben mijn zelfrespect en geloof in mezelf wel aangewakkerd. Uiteindelijk kom je tot het besef dat we niet voldoende dankbaar zijn voor alles wat we kunnen en mogen ervaren.

De laatste dagen In Santiago De Compostela (Heilige Jacobus van het land vol sterren) heb ik op de camping geslapen, vlakbij het centrum maar uiteraard bereikbaar na een paar klimmetjes. Daar kwam ik weer allerlei mensen tegen die ik onderweg ook had ontmoet. Het Deense koppel van wie 2 dames wandelden en de man volgde met de camper. Toen Brigitte me zag op de camping omhelsde ze me en riep: You made it! De 2de dag stond er een tentje tegenover mij en het bleek ook een Nederlander die begon te vertellen over zijn reis met zijn hondje in een fietsmandje. Hij had zijn huis verkocht en was onderweg naar Portugal. Haha, dan ben jij Dominique riep ik! Zijn mond viel open en hij vroeg hoe ik dat wist. Adrien, de Fransman, had een stukje met hem meegefietst en had me over die Nederlander verteld. Toevallig? De 2 Duitse zussen stonden er ook en het Nederlandse koppel op fietsrondreis (Bali en Nieuw Zeeland). Op aanraden van iemand in de Woonkamer van de Lage landen (ontvangst van Belgische en Nederlandse pelgrims) heb ik een bustoer geboekt naar Finisterre en Muxia aan de Galicische kust, zogezegd het einde van de wereld en je vindt er een kilometerpaal 0. De kust is werkelijk prachtig met inhammen, mooie strandjes en uitzichten. Toen ik ’s ochtends bij de bus kwam kon ik alleen nergens mijn fiets kwijt en ik wilde Jacobientje nu ook niet kwijtraken zeker nu ik mijn doel had bereikt. In de ondergrondse parking mocht ik hem niet zetten en toen ik de tegen gids zei dat ik niet mee zou gaan als ik mijn fiets nergens veilig kon achterlaten belde hij even met de chauffeur en werd de fiets in de bagageruimte van de bus geladen. Opgelost! Tijdens de lunch zat ik aan tafel met Carlos, een Colombiaan die vertelde dat het was uitgeraakt met zijn vriendin vlak voordat ze naar Spanje vertrokken en ze zijn in Spanje dan maar elk hun eigen weg gegaan. De volgende dag appte Pascal dat de pelgrimsmis om 12u was maar dat je er wel een uur van tevoren moest zijn. Dat betekende dat ik ’s ochtends alles weer moest inpakken en het liefst droog en netjes voor de terugreis. Bij de kathedraal moest ik de fiets en bagage weer ergens laten staan en ik probeerde mijn hangslot rond de fietstassen vast te maken maar dat lukte niet echt. Afijn dan nog maar mijn snelbinder errond gedaan. Ik bedacht me dat ik met tijdens de reis nooit echt zorgen had gemaakt dat mijn fiets gestolen zou worden, dus waarom hier wel. Tijdens de mis realiseerde ik mij dat ik de fiets niet op slot had gezet en heb dan de Heilige Jacobus stilletjes gevraagd om een oogje in het zeil te houden zoals hij dat eigenlijk de hele reis al had gedaan. Dank u wel! Pascal had gehoord dat je via een speciale ingang naar binnen kon (alleen in en heilig jaar) en we vonden een zitplaats in de kathedraal. De mis was indrukwekkend alhoewel ik niet alles kon volgen. Op het eind werd de butafumeiro met wierook gevuld en door de kathedraal gezwierd. Vroeger gebeurde dit om de kathedraal te zuiveren van alle geurtjes van de pelgrims maar ondertussen is het ook een toeristische attractie geworden. Er zijn een tiental mannen voor nodig en men doet dit alleen als er €400 is betaald aan bijdrage. Daarna afscheid genomen van Pascal en mijn fiets gaan wegbrengen naar de albergue waar het caminotransport fietsen ophaalt en terugbrengt naar België en Nederland. Niet goedkoop maar prima geregeld. ’s Middags heb ik nog door de stad gewandeld, cadeautjes gekocht en geluncht. Dat zal ik wel missen, uitgebreid lunchen aan zeer democratische prijzen.
Ryanair had vertraging maar om middernacht ben ik toch veilig geland in Bordeaux waar Lucas en Audrey mij kwamen ophalen. Fijn om na 3 weken weer je geliefde te kunnen omhelzen.
Het was zalig om weer in een gewoon bed te slapen maar de eerste nachten was ik wel een beetje gedesoriënteerd en erg moe. Dinsdag hebben we geholpen om bijna 2000 flessen wijn te etiketteren en daarna heerlijk gegeten en gedronken, als God in Frankrijk! Woensdag zijn we naar huis gereden. Over toeval gesproken. Een paar dagen later komt Jessie van de boekhouding van Holiday Suites naar mij toe en zegt dat ik waarschijnlijk haar opa heb ontmoet. Echt waar, Karel uit Blankenberge die ik in Viana had ontmoet bleek haar opa te zijn. De wereld is klein en vol met wonderen als je ervoor open staat!

Geschreven door Waar.is.Frieda