Zondag 21 april
Waar moet ik beginnen? Er is zoveel gebeurd. Het slapen in een slaapzaal (plaats voor 18) met 9 mensen is me 100% meegevallen. Het was leuk om hun verhalen te horen. Een ouder koppel uit Quebec, Paul uit Ierland die in Hillegom heeft gewoond, Lai uit Hong Kong, een dame uit Winterthur, een Duitser, een engelstalige Aziatisch type en een jonge Nederlander. Laten we met de laatste beginnen want dat was een specialleke die met een vriend belde en dat ging over gestolen hash en blijkbaar zat de ‘bro’ onder de drugs. Hijzelf was even gevlucht uit Nederland en ging dan maar onvoorbereid de camino lopen, hij had 2 nachten in een kerk in Sevilla geslapen. Het koppel uit Quebec hadden al meerdere camino’s gedaan maar probeerden zo goedkoop mogelijk te leven en namen graag de achtergelaten spullen van andere mensen mee. Ik had 4 eitjes gekookt en de andere twee laten staan. Ik had de mijne nog niet uit de pan gehaald of zij was de laatste 2 al aan het koken. Ze bleven maar nerveus heen en weer drentelen terwijl ik rustig wilde ontbijten. Paul was heel vriendelijk en babbelde graag over zijn tijd in Nederland. Lai zat de hele middag te tekenen op het plein, de kerk en andere gebouwen. Ze was wel heel druk aanwezig. We hebben de hele avond geen verantwoordelijke gezien maar Paul en ik hebben onze €10 in een boekje achter de receptie achtergelaten. Ik heb mijn fiets nog afgespoten op het koertje en ben de gps route gaan volgen maar ik begon toch te twijfelen omdat de anderen, ook de Spaanse fietsers een andere route volgende, nog eens teruggereden en in mijn boekje gekeken maar volgens mij was deze toch goed. Die andere was bovendien onverhard en daar had ik geen zin in. Ja, ik hoor mijn familie al zeggen dat ik een typische weegschaal ben. De route liep door de Sierra Norte, mooi landschap met veel klimmen en dalen. Uiteindelijk kwam in Santa Olalla de calo waar een kerk met oude verdedigingsmuur boven het dorp torende. De motorrijders waren weer veeltallig op weg en overspoelden de bar waar ik ook een café con leche wilde drinken. Onderweg ook de echte iberico varkens gezien die krijsend weglopen al je in de buurt komt. Monesterio heet de stad van de jamon (iberico ham) en toen ik op zoek ging naar een bar, meestal in de buurt van een kerk kreeg ik de schrik van mijn leven; ik was gestopt om een foto te maken en moest mijn fiets verzetten om een auto door te laten. Ik ga verder rond de kerk waar ik iemand vroeg naar een dichtstbijzijnde bar. Toen ik de kerk wilde binnengaan vond ik mijn GSM niet meer. Shit! Terug naar op het plein gaan kijken waar ik had gelopen met de fiets. Toen kwam er een man op mijn af, die ik was gepasseerd op het plein, met mijn telefoon. Hij had op de hoek staan wachten of ik nog terug kwam. Ik zal je nooit vergeten José! Ik heb hem met tranen in mijn ogen bedankt want je bent echt verloren zonder telefoon. Het was nog vroeg maar ik heb wel een warm broodje ibericoham gegeten. Ik had nog niet genoeg kilometers op de teller en door naar Fuente de Cantos waar de Spanjaarden zouden overnachten maar ik vond dit geen gezellig dorp. Ondertussen zat ik in de provincie Extremadura en fietste door een desolaat landschap. Toen ik in het volgende dorp wilde reserveren was er geen plaats maar in Zafra vond ik een hotel voor €30 met eigen badkamer en opgemaakt bed. Zalig! Maar toen kwam er een hele donkere wolk en begon het te druppen en te donderen en dat trok maar niet over. Ik had nog 25 km te gaan. Het zal wel overgaan dacht ik, niet dus. Je kon ook nergens schuilen, een olijfboom houdt niet veel tegen en alle eigendommen zijn afgesloten met hekken. Het landschap was ondertussen veranderd in olijfbomen en wijngaarden. Maar ik had zo’n zin in dat hotel dat ik die regen maar voor lief nam. Kletsnat kwam ik aan, ik heb natte schoenen en sokken maar uitgedaan toen ik de lobby binnenging. Mijn fiets kon zelfs op mijn kamer maar die heb eerst maar even schoongemaakt.

Geschreven door Waar.is.Frieda