Het was een geweldige dag, terwijl ik dat niet had verwacht. Het lijkt wel of deze dag 36 uren had ipv 24u. Slecht geslapen, het was benauwd, je wilt geen lawaai maken om de andere peregrinas wakker te maken, toch even de weg naar het toilet zoeken op de tast. Als ik iets zoek in mijn fietstas maakt dat natuurlijk veel lawaai vanwege alle plastic zakjes. Rond 7 u stond Theresa als eerste heel stilletjes op en daarna Manon ook. We hebben zelfs even met zijn allen ( met Jack en Jose) zitten ontbijten, heel leuk om wat persoonlijke verhalen te horen, Jack is reporter bij de Times maar heeft nu even time(s) off. Hij zou nu wel graag in the Uk zijn ivm het overlijden van Elisabeth. Jose komt uit Cordoba maar spreekt wel heel goed Engels omdat hij in Engeland heeft gewerkt enzo. De ezels hebben zich stil gehouden maar er kwam wel een herder met schapen langs onder luid gebel. Bij de panaderia lag alleen een speciaal plat suikerbrood en dat wilde ik wel eens proberen. Erg lekker hoor!
De wegen zijn zeer glooiend maar met veel verkeer. Er zijn volgens mij meer motoren onderweg dan tijdens de TT in Assen. Toen ik ging koffie drinken stapte er een man net op zijn motor, Jose Mari vertelde dat er veel in groep wordt gereden met een hele uitgestippelde route maar hij rijdt liever alleen. Ik heb wel 20 km langs het stuwmeer Embalse de Tesa gereden en op mijn route staat dat mooi blauw gekleurd maar ik kan je vertellen dat er niet veel water in stond. Er waren zelfs overblijfselen van een verdronken dorp te zien. Mijn route liep er vlak langs maar ze hebben een autobaan aangelegd op een hoger stuk omdat men bang was dat de oude weg onder water zou lopen. Nou, dat gebeurt voorlopig nog niet denk ik. Er zijn wel klimmetjes vandaag maar een stuk minder hevig dan die van gisteren. Mijn eerste planning was tot Sanguesa te fietsen waar er een camping met zwembad was maar omdat het allemaal zo vlot verliep dacht ik nog een 10tal km door te gaan tot Lumbier naar een camping zonder zwembad. Op die manier kan ik misschien wat tijd inhalen voor als ik echt een rustdag nodig zou hebben. Ik heb vandaag niet meer gesmeerd maar gewoon een pleister op het wondje geplakt en dat heeft goed geholpen. In Sanguesa was het allemaal heel levendig omdat er deze week fiestas zijn. Na Sanguesa fietste ik door een kloof genaamd Hoz de Lumbier, er waren donkere tunnels, een klaterende rivier Salazar links van mij en hoge overhangende rotsten rechts van mij. Wauw, zeer indrukwekkend. Er was ook een strandje bereikbaar via een keienpad maar toen ik mensen zag zwemmen kon ik niet laten om toch even tot de knieën erin te gaan, zalig vooral nu de temperatuur was opgelopen tot 32 graden. Camping Lumbier is prima, veel sanitair en redelijk nieuw. Ik zag mensen in badpak van de camping aflopen en er bleek een toegang te zijn tot de rivier met een bijeengeknutseld plankier. Nou, tent opzetten en gauw mijn bikini aan want dat moest ik dus wel even uitproberen. Alleen toen ik op zoek ging naar een winkel vond ik alleen een snoepwinkel genaamd Hansel en Gretel en dat is dus niet zo handig voor morgen daar er het eerste stuk niets is van voorzieningen. Op de weg terug naar de camping vroeg ik aan een man die zijn huis aan het schilderen was of ik met de fiets over het oude bruggetje kon en hij vroeg direct waar ik vandaan kwam. Toen bleek dat hij, Jacinto graag zijn Engels en Frans wilde oefenen. Hij heeft zoveel door elkaar zitten vertellen dat ik niet meer weet waar het over ging.
Op de camping kwam de overbuurman vragen of ik soms bandenplak had en aangezien Duitsers mij vaak uit de problemen hebben geholpen heb ik mijn reparatiesetje maar meegegeven. Daarna vroeg hij of ik zin had om een glas wijn te komen drinken. Altijd! Hartstikke leuke babbel met Volker en Sandrine die Française is maar woont in Wallonie. Zij kwamen met de camper uit St Jean de luz van een familiefeestje en hadden ook al veel leuke onbekende plekken bezocht. Daarna maar even in de bar van de camping iets gegeten en daar zaten een paar Spaanse families die al flink geborreld hadden. Nog een geluk dat je in Spanje in de meeste barretjes wel iets kunt eten. Jammer dat ik dit allemaal alleen mag beleven, als je het navertelt heeft het precies niet dezelfde lading. Maar deze ontmoetingen en belevenissen zouden niet gebeurd zijn als we met z’n tweeën zouden reizen. Vandaag voelde ik ook dankbaarheid dat ik dit kan en mag beleven, dan bedoel ik niet alleen fysiek maar ook materieel en dat mijn familie mij ook steunt in zo’n eigenzinnig project. Dank je wel!

Geschreven door Waar.is.Frieda