Ik heb verschrikkelijk slecht geslapen, ergens in de buurt heeft een hond de hele nacht zitten blaffen. De grond waar de tent op stond was keihard en ik heb ooit van een wijs familielid geleerd dat er dan een beetje water op moet gooien zodat je de haringen er gemakkelijk uitkrijgt en dat lukte prima. Rond 8:45u was ik vertrokken en ik moest een stukje Jaca inrijden om de route weer op te pikken. Ik kwam vlakbij de Iglesia Santiago en dus dacht ik dat het passend was om daar even binnen te kijken. Er waren alleen poetsdames aanwezig en toen ik vroeg of er iemand was om mij een stempel te geven zei ze dat hij eraan kwam maar dat duurde zolang dat ik nog maar even ben doorgereden naar de kathedraal waar wel iemand een stempel had voor mij. Omdat ik al zoveel tijd verloren was dacht ik dat ik later nog wel ergens wat te eten kon kopen. Helaas is dat niet gelukt maar ik had nog een krentenbol en een appel, dus dat kon nog wel even. Op weg naar Puente la reina de jaca, een korte rit maar…. ik had niet gerekend met opnieuw klimwerk. De 6-7 % lukte wel maar ik moest toch regelmatig even adem happen en na elke bocht kwam er weer een andere. Uiteindelijk kwam ik bij een monasterium maar dit bleek het nieuwe te zijn. Het oude monasterio de San Juan de la pena ging bijna dicht en dus snel naar beneden omdat dit toch echt heel speciaal helemaal onder de rots gebouwd. Er waren volop restauratiewerken bezig. Toen naar beneden, veel bochten, gevaarlijk diepe bermen en je mocht maar 30km. Gelukkig geen boete. In het dorp helemaal beneden was wel en winkel maar die was dicht. Dan maar op zoek naar een restaurantje want ik moest echt iets eten, helaas een was dicht en de ander volgeboekt. Google vond er nog een een beetje verder en daar heb ik een prima pasta gegeten met een kas limon, mijn favoriete drankje in Spanje sinds 1976 ( soms ook met alcohol). Er is hier geen camping te vinden en dus op zoek naar een hotelletje ( op de kaart staan er 2, maar de 1ste was gesloten en ik durfde het risico niet aan om ook bij de 2de voor een dichte deur te staan, bovendien deed mijn wondje steeds meer pijn en zat ik maar te draaien op mijn zadel om een pijnloze positie te vinden. Het huilen stond me even nader dan het lachen. Wat nu? Bij iemand vragen od ik mijn tent bij hem in de tuin mag zetten? Dat zou wel het laatste zijn. Bij het tankstation was men ook niet erg behulpzaam, dan maar eens op de site van de albergues kijken. Ja hoor er was er een in het dorp 5 km terug. Toch eerst bellen voor de zekerheid en daar zit ik nu met 2 dames op een slaapzaal voor 8, met douche en wc voor de dames en een aparte zaal voor de heren waarvan er net nog 2 laat kwamen aanzetten. Manon ( Nl die in Frankrijk woont) en Theresa uit Duitsland. Het is even wennen om weer mensen om je heen te hebben, vooral als ze veel banbelen. Heel toevallig was ik Manon al voorbij gereden deze middag. Er is een grote living ter beschikking, met koelkast, magnetron, waterkoker en fruit. Ben alleen benieuwd hoe ik zal slapen want oordopjes was ik vergeten. En er staan 2 ezels in de wei onder ons raam. Ik zal het morgen weten te zeggen.

Geschreven door Waar.is.Frieda