M.
.
Fred:
Ons Pindatblog gaat over onze reis naar en door Frankrijk. In de loop van de reis zijn daar wijzigingen in ontstaan en werd het Frankrijk, Luxemburg en Duitsland.
We zijn weer terug in Nederland maar toch is onze reis nog niet helemaal ten einde, hebben jullie wel gemerkt.


Op woensdag 28 augustus hebben we een heerlijke dag gehad op Schier.
Om negen uur kregen we een berichtje van Anna dat ze met de kinderen en Varez, haar ex, op de boot zat naar Schier en of we elkaar konden ontmoeten. Wat een verrassing!
Het water was nog niet genoeg gevallen, dus het duurde even voor we van boord konden en de wandeling door het slik naar de oever konden aanvangen.

Zodra het kon gingen we van boord, mét tassen voor de boodschappen, omdat we de volgende dagen ergens op het Rif of op de oostpunt van Ameland wilden verblijven en daarvoor leeftocht moesten inslaan.

Eerst natuurlijk naar Van der Werff voor de koffie en het appelgebak, en wachten tot Anna, Vaar en de kinderen zouden komen. De kinderen hadden inmiddels al gezwommen in de Westerplas.

Het werd een blij weerzien en na de consumpties gingen wij weer op pad voor een wandeling over het eiland.

De boodschappen werden gedaan en beladen met boodschappentassen en volle rugzakken werd de terugtocht aanvaard.

Het was nog steeds laag water en de Wadjan lag geduldig naar ons te lonken.

Door het slik ging het weer: eerst nog goed doenbaar maar allengs zakten we verder weg.
Mijn tactiek is er een van ferm doorstappen waardoor er minder tijd is om weg te zakken dus meestal loop ik voorop.
Plotseling een kreet, en achteromkijkend zag ik dat Kaja bezig was een van haar laarzen aan het Wad te offeren.
Niet getalmd dus en fluks rechtsomkeert gemaakt om de jonkvrouw in nood te hulp te snellen.
Bij haar aangekomen een arm aangeboden waardoor de laars toch nog gered kon worden.
Daarna wilde ik mijn tactische loop weer opnemen maar ondertussen was ikzelf ook redelijk diep weggezakt.
Mijn romp ging wel naar voren maar mijn beide benen werden door een innige omhelzing (voor wie mijn benen kent is dat niet verwonderlijk!) van het Wad in de voorwaartse beweging belemmerd.
Verwonderlijk genoeg was ik hierop niet voorbereid waardoor het evenwicht ver te zoeken was.
Langzaam maar onherroepelijk zeeg ik op mijn beide knieën in de prut die mijn beide benen zo liefdevol omklemd had.
Dankbaar voor de afdruk van de waddenkus op mijn beide knieën maakte ik mij los uit de omhelzing en kon mijn weg vervolgen.
Op het dek aangekomen vlug de broek en laarzen uitgetrokken. De laarzen gingen in de emmer zeewater die we altijd klaar hebben staan als we droogvallen, en de broek ging aan de mast om te drogen.


Donderdag 29 Augustus.

Acht uur, we liggen rustig te dobberen, ondanks de stevige wind, kracht 4/5.
Van het droogvallen en het loskomen vanochtend hebben we niets gemerkt.
Er is een beetje zeemist en de eerste bootjes varen al uit de haven van Schier.
We hebben geen haast. Het plan is om vanmiddag onder het Rif te gaan liggen ten noorden van Engelsmanplaat.

Na het oliepeil gecontroleerd te hebben startte ik de motor en keek ik nog even of het koelwater wel goed door het wierfilter liep. Vreemd, bij de Wadjan is dat de standaard controle terwijl ik daar bij mijn auto nogal laks in ben.
Alles in orde, dus ik trek de Wadjan aan de ankerlijn naar het anker om vervolgens het anker te lichten.

Kaja stuurt de Wadjan de reegeul in en we varen weg van Schier, op naar het nieuwe avontuur!

Langs de Oude wal varen we op de Grote Siege.

De groene boei GS1 (Grote Siege1) wordt gepasseerd vervolgens komt de rode boei GS2.

‘Wat komt er een rook uit de stuurstand’ zegt Kaja ineens, en vervolgens gebeurt er van alles tegelijk.
Er klinkt een schel gepiep van het alarm en de rookwolken worden dikker. Uit een blik op de oliedrukmeter blijkt dat die in orde is, ik zet de motor uit om erger te voorkomen en open het motorluik.

Dikken walmen komen me tegemoet en ik zie dat de koelvloeistof kookt.
Vervolgens zakt de oliedruk dramatisch.

Zonder precies te weten wat er aan de hand is, is doorvaren niet verstandig, dus heb ik meteen het anker uitgegooid. We liggen net buiten de vaargeul.

Vervolgens de olie bijgevuld, mede om de temperatuur van de motor wat te laten dalen.
Daarna de motor weer gestart. Motor draait, koelwater loopt maar de motor maakt een ratelend geluid.
De bilge staat vol met een water/oliemengsel en als de motor draait komt er meer water bij.
Alle aansluitingen zijn in orde dus moet het ernstiger zijn.

We hebben een KNRM app die met een druk op de knop verbinding moet maken met de centrale meldkamer. Helaas krijg ik de melding dat de appverbinding niet gelukt is.
Gelukkig staat er ook een telefoonnummer bij. (Via de marifoon kan ook de verkeerstoren van Schiermonnikoog opgeroepen worden maar dan liggen er binnen de kortste keren commerciële bergers naast je te dringen voor het bergersloon.)

Dus de KNRM gebeld en er werd beloofd dat er hulp onderweg was.
Na een half uur was er nog geen beweging in zicht van een hulpboot die op weg was, noch vanuit Lauwersoog noch van Schiermonnikoog. Beide havens kunnen van af de plek waar we liggen redelijk in de gaten gehouden worden.
Wel was de veerboot naar Schier vanuit Lauwersoog vertrokken en begon ons vrij dicht te naderen. Dit zou wel eens een probleem kunnen worden in verband met de golfslag van de veerboot die we, zonder motor, niet goed zouden kunnen ‘aansnijden’.

Dus toch de verkeerstoren opgeroepen via de marifoon, zodat meteen ook de stuurman van de veerboot geïnformeerd zou zijn.

Dit had twee resultaten: de veerboot paste haar snelheid aan waardoor de hek golven alleszins redelijk waren en de verkeerspost schakelde de reddingsdienst van Schier in.

Ondertussen werd er met ons contact opgenomen door een commercieel berger die vroeg waar we precies lagen, met de opmerking dat ze losgegooid hadden en op weg waren.
Uiteraard was onze reactie dat we op de KNRM lagen te wachten en niet van zins waren van hun diensten gebruik te maken.

Niet lang daarna arriveerde de Koning Willem van I van de KNRM met zes man aan boord.
Twee van hen stapten over op de Wadjan en na een voorstelrondje werden er adequaat voorbereidingen getroffen om een tros aan de Wadjan te bevestigen.

Het anker werd tijdelijk belegd op de bakboord zijbolder.
Om de voorbolder werd een lijn aangelegd die naar de achterbolder van de KW I terugliep.
Er werd genoeg speling gehouden want toen moest de Wadjan naar het anker getrokken worden.
In eerste instantie deed ik dat met een van de redders maar al gauw moest ik toegeven dat mijn krachten daarvoor tekort schoten. Het schip moest namelijk dwars tegen het opkomende tij in getrokken worden.
Dus de tweede redder nam het van mij over en zelfs toen vergde dat alle kracht van beide stoere mannen maar het lukte wel!
Het anker werd ingehaald, en de reis naar Lauwersoog nam een aanvang.

De Wadjan moest wel recht achter de KW I blijven varen en ik voelde me weer in een zweefvliegtuig zitten dat opgetrokken wordt door een pipercub. Als je niet recht achter het vliegtuig bleef dan trok je het met de neus naar bakboord, stuurboord, omhoog of omlaag.
Dat omhoog of omlaag ging hier niet op, hoewel het wel een harde ‘bonk’ gaf als de KW I in een golfdal kwam en de Wadjan dan net op een golf naar boven ging en naar beneden trok. Op zee is het zaak de lijn op een dusdanige lengte te houden dat sleper en gesleepte tegelijk op de golven omhoog of omlaag gaan maar de golven op onze reis waren te onregelmatig om het goed af te stellen..

Vlakbij de haven van Lauwersoog kwam de veerboot ons achterop en de KW I maakte daar gebruik van om rustiger water op te zoeken en de Wadjan met springen langszij te leggen.

Zo voeren we de buitenhaven van Lauwersoog in en we werden netjes afgeleverd aan de steiger van de jachthaven, langs de kade.

Na het vervullen van de nodige formaliteiten namen we afscheid van de mannen van de Koning Willem I en moesten we ons plan trekken. Wat nu verder?

Eerst maar contact opnemen met de verzekeraar en vervolgens met onze Yanmar monteur uit Sneek, de fa. Abma. Gelukkig kon er dezelfde middag nog een monteur langskomen.

De verzekering liet weten dat de monteur wel kon komen maar nog geen moertje mocht losdraaien. Tja wat heeft het dan voor zin voor een monteur om langs te komen?
Na veel heen en weer gemail werd het vertrouwen in de fa. Abma uitgesproken en kon de monteur aan de slag.

Het demonteren begon en elk onderdeel werd nauwkeurig bekeken.
De impeller zag er nog goed uit, dus die heeft niet langdurig droog gedraaid.
In de warmtewisselaar was echter een gat gesmolten door de hete uitlaatgassen, waardoor koelwater meteen de bilge inliep.

De voorlopige conclusie is dat de V snaar van de koelwaterpomp geslipt heeft en voor te weinig koelwater heeft gezorgd.

Dat is een pijnlijke conclusie, vooral omdat ik juist voor de reis van dit jaar alle V snaren heb laten vervangen.

De motor moest er uit voor verdere controle, maar dat was een probleem omdat de steiger in de buitenhaven van Lauwersoog te ver van de kant af is.

Gelukkig kon er een afspraak gemaakt worden met de havenmeester van het Noordergat, de binnenhaven in Lauwersoog, die de Wadjan door de sluis kon slepen en onder de kraan van de jachthaven kon afmeren.

Het lukte allemaal nog vóór de sluis om zeven uur sloot.

Nu ligt de Wadjan zonder motor in het Noordergat, wachtend op wat komen gaat.
Onze reis is geëindigd zoals hij is begonnen: met motorpech...


Kaja:
Het is inmiddels zondagochtend 1 september. Fred heeft zojuist zijn relaas afgemaakt.
Vanmorgen zijn we naar Lauwersoog gereden en hebben we nog wat spullen van de boot gehaald.

Nadat we op donderdag door de Sterke Jerke door de sluis waren gesleept lagen we dus onder de kraan in jachthaven Het Noordergat in Lauwersoog. Om 19:33 maakte ik er een foto van, zie ik op mijn telefoon.

We hadden al besloten dat we aan boord zouden blijven en niet nog in een bus zouden stappen om met het openbaar vervoer naar Warffum te gaan. In plaats daarvan wandelden we wat over de steigers - bootjes kijken is tenslotte altijd leuk - en gingen we na een borrel vroeg slapen, na deze enerverende dag.

Vrijdagochtend waren we zoals gebruikelijk vroeg wakker. We besloten direct maar een wandeling te gaan maken. Ik wilde graag ‘over de dijk kijken’, dus we liepen via de recent aangelegde oversteekplaats, compleet met een soort kunstwerk van visnetten aan de ene kant van de autoweg en een monumentale houten trap aan de andere kant, naar de visserijhaven.

Schiermonnikoog was nog verborgen in de zeedampen van de vroege ochtend.
We besloten om de hele haven heen te lopen. Ook vissersboten kijken is namelijk heel leuk.

Aan de noordkant van de haven liepen we een stukje over het dijkje dat daar ligt tussen de weg en de Waddenzee. Er was al een tikje meer zicht.

Visrestaurant ’t Ailand was al open. We hadden helaas geen geld meegenomen, dus een vroeg kopje koffie daar zat er niet in.

Ik maakte foto’s van de meeuwen die in een rij op de relingen van een loopplank naar een vissersboot zaten. Aan het eind van de haven wilde Fred naar een bepaald schip gaan kijken.
Mij trok de pier die de rechterarm van de haven vormt meer.

Ik liep er naar toe, zag visdiefjes ook al op een rij op de relingen van een vlonder zitten.

Verder de pier op, maar nog niet eens zo heel ver, waren daar ineens, na de schreeuw van een meeuw of andere watervogel, de tranen. Niet alleen van ontroering, maar ook een beetje van verdriet om de dagen die we niet op het wad zouden kunnen doorbrengen.

Dat geluid van meeuwen, scholeksters, visdiefjes, zeevogels, daar heb ik het nog niet over gehad, maar het bepaalt voor een deel mijn beleving van de zee, en ook van mijn dagelijkse omgeving.

Toen ik net in Warffum woonde genoot ik zeer van het feit dat ik, als ik in de tuin bezig was, meeuwen hoorde schreeuwen. Ook bij het droogvallen doen we vaak niets anders dan kijken en luisteren naar de watervogels die op het wad neerstrijken, visjes vangen, pieren zoeken.

Hun roep betekent ruimte, wijdsheid, leven. Hun roep bekrachtigt de stilte. Alle natuurlijke geluiden op het wad zijn, als je droog ligt, eigenlijk een bekrachtiging van de stilte. De vogelgeluiden zijn altijd opgenomen in die ruimte, geen verstoring ervan.

En de golven op de Waddenzee zijn zelden bedreigend of eng, ze zijn een uitvloeisel van de krachten van de natuur, óók de golven die ontstaan bij ‘wind tegen stroom’, en dat kunnen vrij hoge golven zijn bij flinke wind. Dat was precies wat ik aan het denken was vlak voordat ik op de Grote Siege, even voorbij ton GS2, rook uit de stuurkolom zag komen.

We zijn op vrijdag met de bus van half twaalf vanuit Lauwersoog naar Winsum gegaan, waar we met flink doorstappen vanaf de rotonde precies aansluiting hadden op de trein naar Warffum.

Vanuit Warffum reden met de auto naar Lauwersoog, waar havenmeester Jan inmiddels plannen had om de motor alvast uit de boot te tillen. Hij constateerde uiteindelijk dat hij beter kon wachten tot er iemand van Abma was. We hebben een aantal spullen uit de boot gehaald en in de auto geladen. Even later arriveerde de monteur van Abma.

We hadden al besloten dat we het uittillen van de motor niet wilden bijwonen en reden naar de buitenhaven, regelrecht naar ’t Ailand, waar we halverwege de middag heerlijk hebben gegeten, een maaltijd die we afsloten met koffie met appeltaart.

Nu is het zondagmiddag. Er zijn al veel spullen opgeruimd, en ook weer twee leeg te ruimen tassen bijgekomen vanochtend. Ik ga de teksten bij de foto’s plaatsen en dan kan ook dit verslag weer aangekondigd worden. We zijn benieuwd naar de reacties!

Geschreven door Op.reis.met.de.wadjan