.
.
Kaja, zondag 4 augustus 2019:

Toen we hier aankwamen, op vrijdag 2 augustus, was het precies een maand en een week geleden dat we in Void-Vacon in Frankrijk besloten om niet verder Frankrijk in te gaan, dus niet naar Parijs en ook niet de Vogezen in, vanwege de enorme hoeveelheid waterplanten die het sturen soms erg lastig maakten. Zó lastig zelfs dat Fred twee keer het water in gegaan is om de waterplanten van de schroef te halen. Voor wie ons steeds gevolgd heeft is dat geen nieuws,

We konden nog wel een poos in Frankrijk blijven varen, gelukkig, maar deden dat vanaf Toul op de rivier de Moezel, die in Frankrijk ontspringt en uitmondt in de Rijn in Duitsland. Onze beslissing hield dus in dat we ook een stuk van de Rijn zouden moeten bevaren.

En dat hebben we inmiddels twee keer gedaan. Afgelopen woensdag vertrokken we uit Koblenz, waar de Moezel in de Rijn uitmondt, en legden we na vier uur varen aan in Bad Honnef. We bezochten Bonn vanuit Bad Honnef. En afgelopen vrijdag kwamen we na drieënhalf uur varen vanuit Bad Honnef aan in de Rheinau Yachthafen van Keulen, waar we aangemeerd liggen met zicht op het kantoorgebouw van Microsoft achter ons en de drie woontorens die bijna als hijskranen boven de Rijn ‘hangen’, de zogenaamde Kranhäuser. We horen duidelijk het verkeer op de Holzmarkt-Bayenstrasse.

Ik heb met opzet een paar foto’s van de ‘aankomst’ in Keulen geplaatst, om jullie een idee te geven van de wijdsheid van de Rijn.

We liggen in box 10, de eerste de beste box met een groen ligplaatsbordje, zoals ons door de havenmeester was aangeraden toen ik belde om te reserveren. Dat bleek niet mogelijk in deze haven en het was snel duidelijk waarom: er zijn maar weinig vrije ligplaatsen.
Wanneer we naar het centrum willen lopen we eerst de hele steiger af naar het eind, of liever: naar het begin, waar het kantoor van de havenmeester en de sanitaire voorzieningen te vinden zijn. Dat is al een flink stuk lopen. Van daar af lopen we weer terug langs de haven, met links een kunstencentrum en ernaast het kantoor van Microsoft. Voordat we echt bij de Rijnboulevard uitkomen is rechts de brug die naar de overkant van de haven voert.

Gisteren vertelde de havenmeester dat het hier vijfentwintig jaar geleden, toen hij in Keulen kwam wonen, één grote lege vlakte was. De havenactiviteiten waren inmiddels naar elders verplaatst, met de grond rondom de haven gebeurde niets.

Totdat de chocoladefabrikant Hans Imhoff hier zijn droom ging waarmaken en het Chocolademuseum bouwde. Dat gaf de aanzet tot een enorme verlevendiging van het gebied, met de huidige woontorens en kantoorgebouwen tot gevolg.

In het kader van de Kölner Sommer werd gisteren op het plein bij het Chocolademuseum een schitterende voorstelling gegeven: SPIN, de Absolventenshow 2019, door afgestudeerde leerlingen van de Staatlichen Artistenschule Berlin. We hadden ze ’s middags al bezig gezien met repeteren. Omdat Anna aan doekenacrobatiek doet en ook Noah en Jarah graag bezig zijn met circus - Jarah met acrobatiek, Noah met diabolo en jongleren - hebben we met extra veel belangstelling naar deze show gekeken, en er zeer van genoten. Mooi was ook dat de muziek voor een groot deel life gespeeld werd door de jonge artiesten zelf. Ze waren bijna allemaal allround, en zetten een schitterend en onderhoudend spektakel neer.
Hier een link naar de YouTube teaser, die een goed beeld geeft van het niveau van deze artiesten: https://youtu.be/u2kPlxJhkIE

Keulen is een wereldstad. De Dom is een trekpleister van formaat. Er komen dagelijks zo’n elfduizend bezoekers in het gebouw. We zijn er vrijdagmiddag geweest - de trekpleister was duidelijker voelbaar dan het heiligdom - en vanmorgen opnieuw. Vanmorgen om half negen was het er aanmerkelijk aangenamer. Er was een mis gaande bij een van de zij-altaren. De weinige bezoekers die er met ons waren konden niet overal vrij rondlopen, dus ik heb de Driekoningenschrijn nóg niet van dichtbij gezien, maar de foto in mijn boekje geeft er een goed beeld van.

In de gouden Driekoningenschrijn, rijk voorzien van edelstenen en goudsmeedkunst, zouden de beenderen bewaard worden van de drie Wijzen uit het Oosten die bij de pasgeboren Jezus op bezoek kwamen. Tja...
Hoe dan ook: de komst van die relikwieën naar Keulen vormde de aanleiding voor de bouw van de Dom, waar nog steeds voortdurend aan gewerkt wordt in verband met onderhoud en restauratie.

Op vrijdagmiddag bezochten we behalve de overvolle Dom ook het EL-DE Haus, het documentatiecentrum over het nationaalsocialisme in de stad Keulen. Het centrum is gevestigd in het gebouw waar van december 1935 tot maart 1945 de Gestapo gehuisvest was.
Onderin het gebouw zijn nog de cellen te zien waar de vaak ten onrecht opgepakte mensen gevangen hebben gezeten, op de verdiepingen is een indrukwekkende tentoonstelling ingericht over de opkomst van het nationaalsocialisme in Keulen, en de gevolgen daarvan.

Ik kocht er het boek ‘Macht wil ich haben!’, gebaseerd op het leven van Günther Roos, geschreven aan de hand van interviews met hem en zijn familie over hun herinneringen, en de dagboeken die hij tussen 1936 - hij was toen twaalf jaar - en 1948 heeft bijgehouden. Hij werd geboren in 1924 en de ondertitel van het boek luidt: ‘Die Erziehung des Hitlerjungen Günther Roos zum Nationalsozialisten’.
Het boek word door NSDOK (het documentatiecentrum) omschreven als tijdsbeeld, en maakt - is mijn eerste indruk - vooral inzichtelijk hoe idealen kunnen uitgroeien tot discriminatie, vervolging en moord.

Verder trof me op de tentoonstelling een stukje van een interview met een onderzoeksjournalist die in de jaren tachtig van de vorige eeuw ontdekte dat in het gebouw de Gestapo gevestigd was geweest, en dat de cellen etcetera er allemaal nog waren, en die hemel en aarde heeft moeten bewegen om daar ruchtbaarheid aan te geven. Hij werd op allerlei manieren tegengewerkt in zijn streven.

Hier laat ik het maar bij, qua maatschappelijk geëngageerde info.
En hier laat ik het ook maar bij qua Keulen. Na mijn aanvankelijke schrik - mede onder invloed van de tocht hier heen in combinatie met de imposante nieuwbouw en de grote verkeersaders rondom de haven - ben ik de mooie en aantrekkelijke kanten van deze Domstad, handelsstad, carnavalsstad, winkelstad, waterstad wereldstad gaan zien.

Ik zal blij zijn als we straks in rustiger vaarwater komen, want hoe mooi smaragdgroen het water van de Rijn soms ook is, ik ervaar een paar uur varen op de Rijn als minstens even enerverend als een hele dag varen op de Maas.

Morgen naar Düsseldorf, ook een stad van formaat, als ik goed geïnformeerd ben.

Geschreven door Op.reis.met.de.wadjan