.
.
Twintig minuten duurt het, de fietstocht van de jachthaven naar het centum van Trier. Een stukje langs de Moezel, de brug over naar de andere oever, bij een pleintje rechtsaf en je bent er.

‘Das ist Arbeit!’ wordt ons door een gezette Duitser bewonderend nageroepen.
Als er al op een fiets gereden wordt is het een superracefiets, of dan toch in ieder geval een met elektrische ondersteuning. Wij, op onze vouwfietsjes, vallen echt uit de toon en vandaar ook de opmerking.

Onderweg komen we langs een opgraving. Later blijken het de Sint Barbara thermen te zijn.
In de Neustrasse parkeren we onze fietsjes en lopen dan verder Trier in. Maar eerst nog allebei een ijshoorntje met twee bolletjes ijs Kaja caramel en cookies en ik pistache en mint.

Hoe verder we het centrum van Trier in kwamen hoe meer we ons in een decor van de Efteling waanden. Huizen geverfd in kleuren die ons deden denken aan de Italiaanse ijssalon waar we net waren geweest, en alles afgewerkt met veel goud. Alles strak in de verf en in schril contrast met de steden en dorpjes in Frankrijk. Hier veel minder groen en bloembakken maar veel meer investering in steen en verf. Strak geplaveide straten en eeuwenoude gebouwen die er uitzien of ze gisteren zijn opgeleverd.

Trier is een van de oudste steden van Duitsland en heeft het oudste bisdom ten noorden van de Alpen. Het was de residentiestad van de Romeins keizer en had dan ook die allure.
Het is overal te merken: een Romeinse brug die nog steeds dienst doet, de beroemde Porta Nigra, de noordelijke poort, een van de weinige overblijfselen van de oude Romeinse stadswallen.
Het Amfitheater, het Coldarium, de thermen, het zijn maar een paar voorbeelden die herinneren aan de Romeinse glorietijd

Ook verder in de geschiedenis heeft Trier een belangrijke plaats ingenomen, maar ach, het lijkt wel een toeristenfolder te worden.
We bezoeken de Dom en de Lieve Vrouwenkerk. De Dom is imposant, rijk aan marmer en beschilderd beeldhouwwerk, alles mooi gepolijst, strak, geen krasje op de muren en een mooie vlakke, goed onderhouden vloer. Een schrille tegenstelling tot de kathedraal van Metz waar aan af te lezen viel dat er eeuwen lang mensen in geweest zijn en die ons in ieder geval eerder aangezet heeft tot enige bezinning. De Dom straalt pracht en praal uit en ik kan me voorstellen dat dit wereldlijk vertoon tot het protestantisme heeft geleid.

We lopen verder en lopen langs het keurvorstelijk paleis en bezoeken de Constantijn Basiliek. Eens een van de grootste Romeinse zalen ten noorden van de Alpen en in de loop der tijd verschillende keren verwoest en weer opgebouwd. Het heeft diverse functies gehad en is thans in gebruik als kerk voor de Evangelische gemeente. Hij is opmerkelijk leeg maar dat maakt de enorme ruimte alleen maar imposanter.

Trier had een levendige Joodse gemeenschap en opmerkelijk is dat de Evangelische gemeente in Trier haar houding ten opzichte van de jodenvervolging tijdens de tweede Wereldoorlog weet te herleiden tot de gezagsverhoudingen die terugggaan tot de Romeinse tijd, waarbij er geen scheiding is tussen de kerkelijke en wereldlijke macht. In mijn ogen een armzalige uitvlucht die niet strookt met de eigen verantwoordelijkheid die ik toch denk te herkennen in de leer van Luther, Calvijn en Hus. Maar ik ben geen theoloog dus ik moet mijn oordeel maar voor me houden.

(Kaja: Zie ook bijgaande foto uit het boekje Auf Ewige Zeite, over de geschiedenis van de Basilica.)

Ter compensatie heeft Trier het centrum bezaaid met Stolpersteine en ook in het museum kwamen we zo’n steentje tegen in een vitrine. Het sluit wel aan bij onze activiteit in Warffum waar Kaja het initiatief heeft genomen om daar ook Stolpersteinen te laten leggen voor de slachtoffers van het Nazi regime.

Na het bezoek aan de Basilica besluiten we het voor gezien te houden en keren we vol van een mengeling van indrukken terug naar ons bootje.

Geschreven door Op.reis.met.de.wadjan