.
.
Koblenz, 29 juni 2019

Schängel, zo worden ze genoemd, de inwoners van Koblenz.
Oorspronkelijk een verbastering van de Franse naam Jean, omdat de ‘onechte’ kinderen uit een verhouding van Koblenzer meisjes en Franse soldaten zo genoemd werden. Maar zoals bij zoveel ‘scheldnamen’ is dit ook een geuzennaam geworden en Schängel staat nu voor scherpzinnig en bijdehand. Dat zouden ze dus moeten zijn, de inwoners van Koblenz.

Vandaag waren we al vroeg op pad om boodschappen te doen. De Aldi - dichtstbijzijnde supermarkt - is vroeg open en daar maken we gebruik van zodat we voordat het te warm wordt de stad kunnen verkennen.

Via een brede laan met reusachtige platanen, een laan die van ons haventje naar de Duitsche Eck voert, komen we bij het slot van de keurvorst. Daar zijn we gisteren al letterlijk doorheen gelopen tijdens onze eerste verkenningstocht na aankomst in Koblenz. Via de voortuin konden we over een lange laan met aan weerszijden kuipen met granaatappel-, citrus- en vijgenbomen vanuit de stad naar binnen, en daar moesten we direct weer door naar de ‘achtertuin’, aan de kant van de Rijn.

Vandaag gaan we langs de Rhein-Mosel-Halle en vrij grote verkeersaders de Altstadt in, vol historische gebouwen, allemaal even groots en goed onderhouden.

Nog even naar een nieuw stuk, het Forum, waar de toeristen informatie is. Daar vragen we, misschien wel een beetje gemeen, of er ook een plattegrond is waar alle Stolpersteine die in Koblenz gelegd zijn op vermeld staan. Het meisje achter de balie kijkt ons nogal verdwaasd aan en weet niet waar we het over hebben. Een goed moment voor enige voorlichting.

Ze gaat druk in de weer om via internet een en ander voor ons op te zoeken en belooft ons daar een uitdraai van te maken. Dit blijkt echter een te hoog gegrepen belofte. Nadat er hulp van een oudere dame bij is gekomen worden we verwezen naar: internet. We hebben in ieder geval één persoon iets wijzer kunnen maken, verlaten het informatiebureau en keren terug de Altstadt in.

Zonder echt doelbewust ergens naar toe te gaan slenteren we door de stad en genieten van de mooie gebouwen en een groepje jonge musici die kamermuziek spelen.

Op een pleintje gaan we lunchen, Kaja met Apfelstrudel en ik met een gehaktgerecht met pommes (frieten). Om het af te maken neem ik later op de middag in een spontaan gevonden café-restaurantje met een rustiek binnenplaatsje een witbiertje en Kaja een vruchtensalade.

We belanden via de Basilika, die we even bezoeken, bij de Deutsche Eck, het punt waar de Moezel en de Rijn samenkomen en waar een reusachtig beeld van keizer (eerst koning) Wilhelm I staat. Het origineel is in 1945 verwoest en vreemd genoeg is in 1993 een nieuw beeld geplaatst.

We lopen via de platanenlaan weer terug naar de boot en besluiten morgen naar de vesting Ehrenbreitstein te gaan.


Koblenz 30 juni 2019

De vesting Ehrenbreitstein staat op het programma en we gaan er lopend via de Pfaffendorfer Brücke naar toe en besluiten de schuine lift naar de vesting te nemen. De aanschaf van de tickets en de toegang tot de lift verloopt via een zelfbedienings-systeem. Met de barcode op het ticket moeten we het toegangshekje kunnen openen, wat echter niet lukt. Uiteindelijk wring ik met een arm naar binnen en druk op de rode knop die gebruikt wordt om het hekje voor mensen in een rolstoel te openen. De lift komt gelukkig gewoon naar beneden als we de knop bedienen.

Eenmaal boven krijgen we een ander ticket dat ons toegang verschaft tot de vesting.
Het is een enorm complex. Op Gibraltar na is het de grootste vesting van Europa.

We komen binnen bij de Fahnentor, van waaruit we direct omhoog klimmen naar het uitzichtpunt. We kunnen echt kilometers ver kijken en zijn zeer onder de indruk. Daarna bezoeken we de in 2003 blootgelegde archeologische opgraving onder de Vlaggentoren.

Zoals de meeste vestingen en verdedigingswerken is ook deze tijdens de Napoleontische tijd afgebroken. Later is het door de Pruisen weer helemaal opgebouwd en uitgebreid.

Door de enorme grootte biedt het complex ruimte aan diverse activiteiten. Zo zijn er veel verschillende tentoonstellingsruimten, muziekpodia, een jeugdherberg en musea in gevestigd. Je kan er een hele dag in doorbrengen, maar na een paar uur zijn we volledig verzadigd en besluiten we weer naar de boot terug te keren. We hebben dan inmiddels wel geluncht met uitzicht op de Rijn en de verre verten.

In de schuine lift staan we met een Vlaams stelletje waarvan de jongen ontzettende hoogtevrees heeft; met zijn ogen gesloten en weggedoken in de armen van zijn vriendin laat hij zich meevoeren. Ze hebben een ‘circulatieticket’ en ze konden kiezen: met de kabelbaan of met de schuine lift. De kabelbaan was voor hem helemaal geen optie dus het werd de schuine lift.
Eenmaal beneden moesten ze nog een tijdje op een bankje bijkomen.

Wij gingen te voet verder tot het Rheinmuseum Koblenz. Een alleraardigst museum waar van alles en nog wat tentoongesteld wordt. Interessant was de geschiedenis van de scheepvaart op de Rijn. Jammer dat het museum zo achteraf staat, en dat daar door de kabelbaan bijna niemand meer komt.

Na het museumbezoek nog even naar de Aldi die we op ons pad vonden. Daarna maakten we gebruik van het pontje om weer aan de overkant van de Rijn te komen. Een aparte ervaring, want het pontje voer tegen de stroom in en liet zich naar de andere oever ‘verlijeren’.

En nu is het inmiddels half negen in de avond. Het dreigde even te gaan regenen, maar dat zette niet door. We hebben het zonnedakje al wel weggehaald, want morgenochtend vertrekken we hier.

Geschreven door Op.reis.met.de.wadjan