.
.
We bleven alles bij elkaar tien dagen in Metz en deden en bekeken zo ongeveer alles wat je als toerist moet doen en zien in die stad. We vonden het er heerlijk. De laatste dagen stonden in het teken van het straattheaterfestival Hop Hop Hop waar we erg van hebben genoten. Zie de foto’s.

Fred had zijn verjaardag, die samenvalt met de Franse nationale feestdag Quatorze Julliet, graag in Parijs willen vieren, maar gelukkig deed het vuurwerk in Metz niet onder voor wat we in Parijs wellicht voorgeschoteld hadden gekregen. En dan lagen we ook nog eens eerste rang!

Al vanaf half acht in de avond stroomden er massa’s mensen naar het eiland aan de overkant van de haven, en nestelden zich mensen langs de kade.

Tegen half elf zijn we op het voordek gaan zitten op de handige bootstoeltjes met rugleuning, een warme deken om de benen. Glaasje pastis erbij.

Een groot deel van het meer waar de haven aan ligt was in een boog afgezet en er dreven langs die afzetting zeven donkere vierkante eilandjes in het water, alles bij elkaar over een lengte van zeker vijfhonderd meter of meer. Al direct bij het begin bleek dat onder andere vanaf die ‘eilandjes’ het vuurwerk werd afgestoken.

Het was indrukwekkend en overweldigend. Bijgaande foto’s laten daar hopelijk iets van zien.

Op zondagmiddag woonden we een concert bij in de kathedraal, orgel en cornet, en teruglopend naar de boot konden we nog het staartje meepikken van het concert dat op de Esplanade werd gegeven door het symfonieorkest van Metz. De Marseillaise aan het eind - nog vóór de toegiften - werd niet erg meegezongen, bleek ons.


Maandag 15 juli

We verlaten Metz pas tegen elf uur, nadat we nog een rondje door de stad hebben gelopen en voor de laatste keer de kathedraal hebben bezocht.

Fred:
Thionville is vervolgens het laatste Franse stadje waar we aanleggen. Er is een kade met een paar vingersteigers. Het is laat in de middag maar we gaan nog even het stadje in. Alles is heel schoon en zoals meestal in de Franse steden waar we verbleven zijn er bloemperkjes en bloembakken, keurig verzorgd.
De straten waar we liepen waren met grote tegels geplaveid en zagen er mooi uit alhoewel ik me afvraag of het in de winter niet spekglad zal zijn.
In een supermarkt kopen we een baguette en wat Franse kaas voor ons laatste ontbijt in Frankrijk morgenochtend.

We drinken zoals gewoonlijk voor het eten nog even een glaasje wijn, maar op de Moezel is een jongeman aan het racen op zijn waterscooter, zijn zusje of dochtertje voor zich tussen zijn benen. De golven die hij veroorzaakt doen de Wadjan heftig deinen en - is het de wijn op een praktisch lege maag? - we worden in ieder geval een beetje zeeziek en vluchten de kajuit in.

Gelukkig besluit de jongeling de plek om zijn nodeloze rondjes te draaien vijfhonderd meter te verleggen tot onder de brug, waardoor wij onze sambal goreng bloemkool in alle rust kunnen verorberen.

Op dinsdag 16 juli tegen elf uur gaan we verder. Onderweg varen we, door de kronkels in de rivier, rondjes rond de kerncentrale van Cattenom, een van de grootste kerncentrales van Frankrijk, met vier torens die flink stoom afblazen.

In Sierck les Bains, het laatste plaatsje in Frankrijk, kunnen we niet aanleggen, en na lang wachten voor de laatste sluis Apache - er moet eerst een gigantische boot in vanaf de andere kant, én de deur wil niet sluiten - varen we Frankrijk uit en komen bij Schengen, het drielandenpunt. Achter ons Frankrijk, aan bakboord Luxemburg en aan stuurboord Duitsland.

Het is door het lange wachten inmiddels half vijf in de middag, dus we besluiten te overnachten aan de kade bij Schengen.

Het is een relatief klein grensdorpje dat beroemd is geworden door het Europesche verdrag dat daar tot stand is gekomen. Dat feit wordt dan ook overal genoemd, en op bijna elke straathoek zie je er wel een verwijzing naar.

Zoals aandachtige Pindatvolgers wel gemerkt hebben voer ik op de Wadjan een aparte vlag.
Deze is van vrij West Papoea en heet ‘de Morgenster’. De vlag is onder Nederlandsch gezag aan de Papoea’s gegeven maar helaas drukt datzelfde Nederlandse gezag dat feit nu weg, en mag zélfs op Veteranendag deze vlag niet worden meegedragen tijdens het defilé.

Onder druk van de door velen zo geliefde president Kennedy werd besloten dat Indonesië het gezag mag voeren over Nieuw Guinea totdat de inwoners zouden kiezen voor onafhankelijkheid óf aansluiting bij Indonesië. Die keuze hebben ze nooit mogen maken. Helaas worden de Papoea’s onderdrukt en vind er zelfs een langzame genocide plaats. Daarbij zorgt de politiek van transmigratie dat de Papoea’s zelf niets te vertellen hebben over hun eigen land.

Er is een vrijheidsstrijd bezig binnen West Papoea en veel Papoea’s buiten West Papoea zetten zich op diplomatiek wijze in om de wereld hun situatie te laten inzien.
Om hier een kleine bijdrage aan te leveren voer ik de Morgenster en heb in Schengen de actie iets uitgebreid door bij de plaatsnaam een tijd vlaggetjes op te hangen en in een demonstratieshirt rond te lopen.

Door onze tocht door het door zowel Duitsland als Frankrijk zo betwiste Lotharingen - of Lorraine, zoals de Fransen het noemen - en door het bezoeken van de slagvelden uit zowel de Eerste als de Tweede Wereldoorlog, én door alle informatie die in Schengen te lezen valt over de Europese Unie, wordt ons het belang daarvan eens te meer duidelijk.

Overigens leren we ook, door de vele informatieborden in Schengen, dat het Luxemburgs een zelfstandige taal is.

We hebben in Schengen wat flessen tax-free pastis ingeslagen (ons favoriete drankje van de laatste weken), en maakten er een mooie avondwandeling over een heuvel aan de Duitse kant.

Woensdag 17 juli

Kaja:
Al gauw na vertrek uit Schengen kunnen we diesel tanken bij jachthaven Schwebsange, voor een bodemprijs. Helaas zijn we daar niet aangekomen met een zo leeg mogelijke tank, zoals ons wordt aangeraden in het het boek ‘Varen door Frankrijk’, dat gelukkig ook veel info bevat over varen over de Moezel en de Rijn.

Daarna worden we geconfronteerd met een verschijnsel dat we op dit Duitse stuk van de Moezel vaker zullen tegenkomen: naast de grote sluizen liggen kleinere sluizen voor plezierbootjes.
Het zijn sluisjes van drie meter dertig breed en we passen er net in. Het verval is uiteraard even groot als bij de grote sluis, dus de relatieve diepte is indrukwekkend. En ons boek zegt het ook al: het is vreemd om bijna naar de stuw te moeten varen voordat je bij dat kleine sluisje bent.

We kunnen deze sluizen zelf bedienen door aan een groene stang te draaien.
We merken meteen het verschil tussen de Franse en de Duitse zelfbedieningssluizen. Deze zijn veel beter onderhouden en werken vlekkeloos.

(Nog even terugkomend op de info die we eerder over de grote sluizen gaven: we weten inmiddels dat we aan de voorzichtige kant waren met onze schatting van de afmetingen. Ze zijn 172 meter lang en 11 meter 40 breed. De diepte is uiteraard afhankelijk van het verval.)

We varen vandaag dan weer in Duitsland en dan weer in Luxemburg, tot we aanleggen in Wasserbillig, dat Luxemburgs is. De aanlegplaats is ronduit krakkemikkig te noemen, maar dat nemen we maar voor lief. Wasserbillig is in alle opzichten billig: er zijn twee winkels waar voornamelijk drank en koffie wordt verkocht, tegen Luxemburgse prijzen.

In de avond maken we een wandeling langs de Seille - we kunnen de naam niet checken vanwege de afwezigheid van een detailkaart - die in Wasserbillig in de Moezel uitkomt. Het lijkt ons geen bevaarbaar water, maar we zien er wel iemand suppen. (Standing Up Paddling)

Donderdag 18 juli

Tegen half elf varen we weg uit Wasserbillig. We zijn niet van plan om ver te varen. Nog voordat we de bocht nemen zien we onze vriendin Maria Astrid aankomen die aan de kade gaat liggen. Al snel komen we langs Konz, waar de rivier de Saar in de Moezel uitmondt, en waar aan de rechteroever - we varen nu volledig in Duitsland, en dat zal niet meer veranderen - ook een grote jachthaven is. Wij richten ons op een haven aan de linkeroever, ietsjes verderop en dichter bij Trier, en leggen aan in de jachthaven Trier / Monaise, volgens ons boek op twintig minuten fietsen van Trier, de stad die we zeker willen bezoeken. (Dat hebben we vanmiddag al even gedaan, maar daarover een volgende keer meer.)

Er is een knorrige havenmeester, die ons binnenlaat nadat hij naar onze diepgang heeft geïnformeerd. Hij verwijst ons naar een box temidden van talloze waterplanten. Het manoeuvreren gaat daardoor niet zo makkelijk. Bovendien is de box voorzien van flink wat uitstekend ijzerwerk, dus we zijn voorzichtig. ‘Vaar er toch gewoon in’ roept de havenmeester stimulerend.

Maar hier liggen we dan, en we blijven hier morgen nog.

Geschreven door Op.reis.met.de.wadjan