.
.
.
Je kent het misschien wel: ben je lekker ontspannen en geniet je van het landschap, ongeacht of de zon schijnt of dat er een fris regentje valt, en ongemerkt ben je aan het neuriën.

In de jaren 50 was er een aardig deuntje over een dansliedje dat deint over het strand van de zee en ieder die het hoort die neuriet het voort, zo’n niemendalletje dat zich toch vast kan zetten in je hoofd.

Bij mij sloeg Adamo toe, het was in de buurt van Venlo: ‘Vous permettez, monsieur?’, en een paar kilometer verder: ‘La ballade des gens heureux’.

Kwam het doordat we België naderden? Onbewust reageer je toch op zoiets en bij mij zijn het dan wijsjes die oppoppen, zich nestelen in mijn brein en er weer moeilijk uit te krijgen zijn.
‘Notre vieille Terre est une étoile’, even later is het daar weer, ‘Demoiselles que vous êtes jolies’.

De twee oorwurmen vechten om populariteit.

Negatieve programmering helpt niet, denk maar eens een hele dag niet aan een witte olifant, dus het wordt een poging om de wormen weg te lokken of ze geen eten meer te geven.

Verwoed doe ik pogingen om ze te verjagen, eerst met het repertoire van Jaap Fischer, vervolgens met Oh, oh Den Haag van Harry Jekkers, gevolgd door Drs. P en daarna Pete Seeger.
De zingende versie van het weermannetje en -vrouwtje komen nog steeds om de beurt tevoorschijn, ‘Les folies sont affaires de vauriens‘. ‘Je viens te chanter la ballade...’

Het repertoire van wijsjes dat ik in stelling kan brengen is erg gedateerd en misschien wat oubollig, maar het zijn de melodieën die in mijn geheugen geprent zijn en misschien kunnen helpen tegen het ongedierte.

Ik probeer het nog eens met: Als je voor een dubbeltje geboren bent en - misschien meer op Frankrijk gericht, - ‘De Franse gouvernante’.

Nu drie, weken verder, mijn repertoire is uitgeput, is Adamo nog steeds zeer opdringerig aanwezig.

Vandaag probeer ik het met de ‘Fuga in D mineur van Bach’.

Geschreven door Op.reis.met.de.wadjan