‘s-Morgens vroeg boodschappen doen in Givet, maar waar? De brug over en richting centrum dan maar. Givet is een aardig, oud dorp ‘met veel authentieke elementen’ zouden de makelaars in Nederland zeggen.

Hotel de Ville in het centrum is waarlijk indrukwekkend, alleen het toeristenseizoen is nog niet aangebroken en de autochtone bevolking voelt zich nog ‘onder ons’.
Al met al hebben we geen leverancier gevonden die in onze fouragebehoefte kan voldoen.
Ook de moderne digitale hulpmiddelen laten ons in de steek.

Ons dan maar ‘ouderwets’ gewend tot een lokale dame die met een Aldi tas rondliep.
Of we lopend waren? Tja dat was eigenlijk duidelijk te zien, daar we in een straat liepen waar, buiten de voetgangers, totaal geen ander verkeer gewenst was.
Nu, dan heeft u een probleem want de Aldi is een paar dorpen verderop en het zal u veel tijd kosten om er te komen. Maar over de brug is wel een levensmiddelenzaak die wellicht zal voldoen.

Dus wij op onze schreden teruggekeerd en zowaar: aan het pleintje vlak bij de gemeentelijke jachthaven - we konden het vanuit de boot zien - bleek een van buiten onooglijk maar van binnen ruim gesorteerde supermarkt die geheel aan onze wensen voldeed.

Na de boodschappen ingeruimd te hebben besloten we het voorbeeld van Nelleke en Erik te volgen en ons gereed te maken voor vertrek.

We voeren achter ze aan en kwamen bij het eerste zelfbedieningssluisje.

Na de eerste sluis kwam er een tunnel van 565 mtr. Aan het eind was wel het bekende licht te zien maar in de tunnel zelf was op de verlichting bespaard en als je niet nachtblind bent heb je redelijke kans om ongeschonden het licht aan het eind te bereiken.

Kaja: hier vergeet Fred te vermelden dat hij in die tunnel op het voordek ging staan en het hele traject gefilmd heeft - prachtig geworden! - en dat ik manhaftig aan het stuurwiel stond in die donkere tunnel. Nelleke en Erik zijn een aanwinst, maar ze belemmerden met hun boot wel het zicht op het einde van de tunnel.

Bij de twee sluizen vóór en na de tunnel waren er vriendelijke mannen aan de wal die onze lijnen aanpakten en om de bolders aan de kant legden. Achteraf bleek dat ze een controlerende functie hadden: ten eerste om de lengte van onze landvasten vast te stellen - een sluiswachter liet weten dat je een bekeuring kan verwachten als je niet minstens twee lijnen van 20 meter hebt - en ten tweede om de namen van de schepen op te nemen, zodat bekeken kan worden of iedereen wel het benodigde vignet had.

Het was een goede aanleiding om onze landvasten te verruilen voor langere exemplaren.
14 meter, niet de vereiste 20 meter maar we gokken maar dat we niet echt gecontroleerd gaan worden.

Over de zelfbedieningssluizen: tevoren moet je, als je aan komt varen, de sluis activeren met behulp van een afstandsbediening die je op een aan de wal geplaatste ontvanger moet richten. Die afstandsbediening hebben we ontvangen toen we Frankrijk binnen kwamen.
Er gaat dan op de ontvangers een rode lamp knipperen en als alles goed werkt geeft de sluis rood/groen licht, een teken dat er aan je verzoek gewerkt wordt en dat je weldra kan rekenen op een schutting. Als alles gereed is krijg je groen licht en mag je invaren.

Eenmaal in de sluis zie je dat er twee ‘schuifstangen’ zijn aangebracht, een rode en een blauwe.
Boven de schuifstangen zijn een blauw en een rood licht. Het blauwe licht knippert.
De blauwe stang moet je omhoog duwen waarna het blauwe knipperlicht boven de stang verandert in constant blauw licht. Het oranje waarschuwingslicht op de sluisdeuren die je net bent gepasseerd begint te knipperen en een belsignaal klinkt, waarna de deuren zich sluiten.
De rode schuifstang is voor noodgevallen. Als je die gebruikt komt alles stil te liggen en moet er een bevoegd persoon opgeroepen worden om alles weer in werking te stellen.

De eerste twee zelfbedieningssluizen namen we samen met Chiton, dus met Erik en Nelleke. Bij de tweede moesten ze al een beetje op ons wachten, en als je na tien minuten de blauwe stang niet geactiveerd hebt slaat de boel op tilt. Erik werd er begrijpelijkerwijs nerveus van.
Bij de derde sluis stonden we er echt alleen voor en moesten we onze vaardigheden tonen.
De sluis activeren met de afstandsbediening, aanleggen bij de schuifstang, blauwe schuifstang omhoog en jawel hoor het hele circus kwam in beweging.

Het water inlaten in de sluis gaat in het begin heel rustig maar er blijkt een - vast door hooggeleerde heren vastgesteld - omslagpunt te zijn waarop de inlaat verdubbeld wordt. Het water komt dan met groot geweld de sluis in en als je de boeg van het schip niet goed onder controle hebt lig je subiet dwars in de sluis.

Bij het stijgen van het water moeten telkens de landvasten mee verplaatst worden, tenzij in het begin iemand het glibberige trapje opgeklommen is om ze boven om een bolder te leggen en ja, dan heb je zeker hele lange landvasten nodig, toch minsten twee keer de lengte van het te overbruggen verval.

Na enige sluizen beginnen we een routine op te bouwen en zelfverzekerder te raken.

Bij Revin is er weer een tunnel, korter dit keer- 224 meter - maar nu is de tunnel wél verlicht. Waarom een kortere tunnel wel verlicht wordt en een langer niet hoort bij de Franse logica.

De gang zit er goed in en we vorderen gestaag. In de boeken lezen we dat het plaatsje Laifour een goed uitgangspunt is voor mooie natuurwandelingen en we kiezen dit als eindbestemming van de dag.

Vlak voor Laifour moet nog één sluis genomen worden en we activeren - ondertussen zeer zelfverzekerd geworden - de sluis. Het rode waarschuwingslicht begint te knipperen, maar doorvarend zien we dat de sluis niet het vertrouwde rood/groene licht geeft. Verontrustender zelfs: er brandde helemaal geen licht. Wel meenden we installaties bij de sluis te zien staan die het ergste deden vermoeden.

Dan maar het nummer van het VNF (Voies Navigables de France) bellen. Helaas: we zitten tussen prachtig begroeide hoge bergen zonder enig bereik en de communicatie mislukt.
Een man die zijn auto aan het schoonmaken is bij het enige huisje in de buurt roept ons aan en vraagt - heel verrassend - in het Nederlands wat er aan de hand is. Hij weet ook niet hoe hij ons kan helpen en beaamt dat mobiele telefoonverbinding haast onmogelijk is.

Toch nog maar eens geprobeerd, nu op het hoogste puntje van de boot staand en jawel, er wordt geantwoord. Wat blijkt... alle sluizen worden om zes uur uit stil gelegd.

Kaja: jaja, ik schaam me een beetje. Dat hadden we kunnen weten als we de info die ons bij de grens werd uitgereikt goed gelezen hadden!

De enige oplossing voor ons was om dan maar voor anker te gaan. Uiteindelijk konden we ons eigenlijk niets mooiers voorstellen dan om op die plek in de Maas te liggen. Midden in de natuur, de Maas onder ons doorstromend - ons het gevoel gevend dat we toch nog op het wad liggen met afnemend tij - vogels rondom kwinkelerend, kortom het ultieme wildkampeerders gevoel!

Na de overnachting met stevige regen, meteen om negen uur door de sluis. Er liepen werkmannen rondom, die vertrokken zodra wij na rood-groen gingen invaren. De kans bestaat dat de installatie toch even echt buiten bedrijf was geweest. Bij het invaren bleek dat wat wij voor een zorgwekkende hijskraan hadden aangezien, een verroest ijzeren ophaalbrugje bleek te zijn.
Een prachtige tocht over de meanderende Maas volgde. Afwisselend dicht begroeide walkanten, dan weer lieflijke vergezichten en overal bergen en rotsen. En geen enkel mobiel bereik.

Onderweg weer veel regen, en bij Laifour aangekomen besluiten we na enig overleg toch maar door te varen.

Ondertussen was een Belgisch bootje ons voorbij gevaren, dat als eerste de volgende sluis inging. Met schrik volgden wij zijn verrichtingen want er is maar één trapje bij de schuifstangen en dat is zo geplaatst dat er geen schip meer achter kan.

Gelukkig stapte de Belg blij uit de boot en beklom het trapje. Dat is een risicovol gebeuren want de treden van de trapjes zijn over het algemeen glad en slijmerig en daarbij in een dusdanige staat dat de Nederlandse ARBO het gebruik ervan zou verbieden. Wij letten in ieder geval op waar we de landvasten op de trap aanhaken want ze zijn zó doorgesneden bij een doorgeroeste trede.

Maar goed: ondertussen was de Belg aan wal en zijn vrouw voer nog even door. Manlief pakte van haar de landvast van de boeg aan en legde die over een bolder op de kant en wenkte ons dat we door konden varen. Eenmaal in de sluis aangekomen was hij zo vriendelijk om onze midden- en achterlijn aan te pakken en ook deze om een bolder aan de kant te leggen.
De blauwe stang werd omhoog geduwd en we werden geschut.

Opmerkelijk is dat we in Nederland gewend zijn onze boten goed vast te leggen in een sluis. Liefst met een midden- en voorlijn. Onze sluizen zitten dan ook meestal volgepakt met boten.
In Frankrijk vindt men één lijntje voldoende. De scheepjes tollen in het rond in de sluis en dat de sluiswanden regelmatig de innige en hardzinnige liefde van de bootjes ondergaan deert niemand.

We hebben weer wat geleerd en weten nu dat we, als we als eerste in een sluis terechtkomen ons leven zullen moeten wagen om, heel sociaal, de wal op te gaan om achterop komende bootjes ook een plaatsje te gunnen.

We liggen nu in het plaatsje Bogny-Sur-Meuse waar we meteen de plaatselijke boulangerie opzochten om een baguette en wat patisserie in te slaan. We keken wel op toen we tussen alle heerlijkheden met namen die je fantasie op hol doen slaan ook een schaal zagen staan die afgeladen was met, zoals het opschrift vermeldde, ‘appelflappen’.
Navragend hoe de boulanger aan zo’n Nederlandse delicatesse kwam, antwoordde hij dat zijn overbuurman een Nederlander is en dat hij deze lekkernij speciaal voor hem in zijn repertoire had opgenomen.

Kaja: vanmiddag wandelden we naar de hooggelegen Roche de l’Hermitage, van waaruit we een schitterend uitzicht hadden over enkele reeds afgelegde en nog af te leggen delen van de Maas.

Geschreven door Op.reis.met.de.wadjan