Wakker worden met een vocaal orkest van kikkers, hetzelfde orkest waarmee we gisteravond in slaap vielen nu echter aangevuld met de stem van een haan die, hoewel enigszins uit de maat, toch zijn best doet zich in het koor in te passen.

Een zijarm van de Moezel bij het stadje Liverdun. Een stil water, twee zwanen glijden voorbij, schrijvertjes maken hun verslag, vissen springen regelmatig uit het water terwijl libellen eroverheen scheren, vaak met z’n tweeën - we vragen ons af wie de koers bepaalt: de voorste of de achterste - overal groen om ons heen, vóór ons een steile begroeide heuvel met op de top enkele huisje die de skyline bepalen en.... de kikkers.

We liggen bij het oude gedeelte van het stadje met enkele plaatselijke winkeltjes. Verderop langs de Moezel in Frouard is de Super Marche waar wij vanmorgen foerageerden.

Naast ons hebben zich een stel Fransen genesteld. Ze varen met een Brandsma vlet.
Typisch Frans: nauwelijks zijn ze aangelegd of er wordt al uitgebreid aandacht besteed aan de inwendige mens. Een kleedje wordt uitgespreid dat al snel bedekt is met een uitgebreid assortiment heerlijkheden en de geur die uit de kombuis komt doet je watertanden.

Wij houden het bij heel veel water en siroop de Menthe en als luxe een Madeleine, een specialiteit van Liverdun. Het wordt geroemd maar voor mij is het eierkoek in een verkleinde uitvoering.
We gaan de quiche Lorraine missen die de afgelopen dagen op het menu stond, maar de sambal goreng boontjes is een goed alternatief. Eindelijk vanmorgen in de Supermache kokosmelk kunnen kopen! Ik maak de sambal goreng boontjes extra lekker met kokosmelk.

Langzaam, vanwege de aanwezige waterplanten voeren wij gisteren weg uit Toul. Vrijwel meteen kregen we een kleine, bediende sluis, en vlak daarna nog twee. Het Canal de la Meuse komt daar uit in de Moezel, wij gaan stuurboord uit richting Metz. Het water is dieper en er zijn minder waterplanten, toch voelt de motor niet goed aan en lijkt het of we weer te langzaam gaan.
Een paar keer rustig achteruit slaan en dan weer vooruit blijkt verlichting te bieden.

We zijn op de Moezel, een grote rivier en we moeten de marifoon ‘uitluisteren’. Niet dat het veel uitmaakt want de Franse scheepstermen zijn we nog niet helemaal meester. Wel houden we ons aan de vaarregels dus afvarend de buitenbochten nemen. Beroepsvaart zijn we nog niet tegen gekomen...

De twee sluizen op de Moezel zijn groot, met een behoorlijk verval van respectievelijk 4,40 meter en vlak voor Liverdun 7,30 meter weer een.
Samen met de drie sluizen in Toul (bij elkaar 10,40 meter) zijn we al ruim 22 meter verticaal naar beneden ‘gevaren’.


Nu genieten van de kikkers en morgenvroeg weer een haan.



Warmte.

Ik lig op de bank in de kajuit van mijn boot, mijn rechter knie onder de tafel en mijn linker knie op de tafel, zodoende ruimte scheppend tussen mijn linker en rechter been. Ruimte waar de minieme hoeveelheid aanwezige wind doorheen kan blazen en enige verkoeling kan geven.
Ik lig op twee handdoeken om de kajuitkussens te sparen.

Oh hoe mis ik op zulke hete dagen de goeling, het Indische rolkussen, door de Engelsen schamper ‘Dutch wife’ genoemd.

Dat rolkussen, gevat in een sloop van batikstof, geklemd tussen je benen, verkoeling brengend, voorkomend dat je dijen aan elkaar plakken van het zweet.

Zulke warme dagen waarin, hoeveel je ook drinkt, het toilet bezoek overgeslagen wordt omdat het lichaam prefereert alle vocht door minieme oppervlakkige openingen uit te scheiden in plaats van het de normale dagelijkse weg te laten volbrengen.
Zulke warme dagen dat je op een koude cementen vloer wil gaan liggen.

Op zulke dagen mis ik de goeling.

In Nederland heb ik het nog geprobeerd, het slapen met een goeling, ik was eraan verslaafd, het hoorde bij het slaapritueel maar helaas... De lakens deden de goeling de das om. In Nederland slapen we met lakens en daarbij meestal ook nog eens dekens of tegenwoordig, dekbedden en met een goeling tussen de lakens raak je verstrikt, alles vecht om aandacht: de kou, de lakens, het dekbed, de goeling....

Maar op een hete zomerse dag als vandaag...

Bij elk Passar Malambezoek overweeg ik weer om er een aan te schaffen, niet alleen uit nostalgische overwegingen maar om op dagen als deze mezelf enig gerief te gunnen, niet te hoeven liggen met de ene knie onder de tafel en de andere erboven.

Geschreven door Op.reis.met.de.wadjan