.
.
Dinsdagavond 27 augustus 2019

Fred:

Het voelt weer vertrouwd, de wereld aan je voorbij zien trekken door drie patrijspoortjes.
Deinend 150 graden naar bakboord en dan weer 150 graden naar stuurboord.

De lucht staat in brand door de ondergaande zon.
Vóór de vuurrode bol trekken de masten van de boten in de haven van Schiermonnikoog voorbij, het licht van de vuurtoren geeft een goudgeel accent, het verschijnt in patrijspoort een en daarna in patrijspoort twee om vervolgens weer terug te keren in nummer een.
Naast de haven liggen een klein wit zeiljacht, een houten platbodem, een zeeschouw en daarachter, half verscholen, een motorjacht.
Ze zijn alleen te zien door patrijspoort een en twee als  de volle 150 graden naar bakboord zijn volbracht.

Door patrijspoort twee en drie laten het havengebouw, een bomenrij en de dijk zich bekijken.

Alles met een gelijkmatig ritme van deining, draaien, de lichtflitsen van de vuurtoren en het schommelen van de lamp in de kajuit.

De zeemeeuwen hebben hun gekrijs gestaakt en het enige geluid is het klotsen van het water, het gekreun van de ankerlijn en het geritsel van een sjorband door de wind.

Het is de rustgevende gelijkmatigheid van de zee en een heel verschil met de golfslag die we de afgelopen maanden ondervonden op de rivieren.

Ondertussen is de zon ondergegaan en heeft de lucht de kleur aangenomen van verweerd tin, is het licht van de vuurtoren feller geworden en zijn op diverse bootje de toplichten ontstoken.

Tijd voor een borrel en om ons daarna in slaap te laten wiegen. Hopelijk een nachtrust zonder veel gebonk bij het droogvallen over een paar uurtjes.


Kaja:

Het is stil. Dat wil zeggen: er kraakt iets, op het ritme van de deining. Ik weet niet precies waar het kraakt, dus ik hoef er ook niets aan te doen.

Verder is het stil. Fred leest een boek op zijn laptop. Ik heb foto’s gemaakt van de zonsondergang, met de boten die hier ook gaan droogvallen op de voorgrond, en de boten in de haven op de achtergrond. En klein woud van masten.

We zijn even de haven in gevaren toen we hier aankwamen, maar er was geen plaats vrij aan de steiger, en we hebben weinig zin in al het geschakel dat nodig is wanneer je als tweede of derde aan de steiger ligt en nummer één wil vertrekken. Misschien dat er morgenochtend een plaats aan de steiger vrijkomt. En misschien ook niet. Dan wachten we tot we droogvallen, waarschijnlijk tegen half twaalf, en gaan dan van boord. Dat wordt dan naar verwachting eerst door de modder ploeteren, al voelt de bodem aan de bakboordkant van de boot al vrij stevig aan.

De stilte van een avond op het wad is anders dan alle andere stiltes. De stilte op het wad is uniek. Hoorbaar. Tastbaar, schreef ik ooit in een lied. De ruimte van de zee om me heen: het was heerlijk om vanmiddag de sluis uit te komen en die ruimte weer te zien en te voelen.

De deining van de Waddenzee is ook anders dan andere deining. Langer, zachter misschien, al geldt dat waarschijnlijk vooral voor een deining bij weinig wind, zoals nu.
We liggen mooi met de kop in de wind.

Toen we de haven weer uit kwamen varen - één van de redenen om het toch even te proberen was dat we daarmee weer wat tijd zoet brachten en dus dichter bij hoog water een plek konden gaan zoeken buiten de haven - liepen we door de stevige wind vast aan de buitenkant van de geul. Dat duurde niet lang. Nadat we op de ‘terugweg’ bakboord uit gingen liepen we opnieuw vast, op een bultje niet al te ver van de geul, bij rode ton 22. Gelukkig bleef er tussen ons achterschip en de betonning voldoende ruimte over, zodat andere boten achter ons langs door de geul konden. En nu liggen we dus wat verder op de plaat, maar niet zo ver dat we morgen niet ongeveer een uur voor hoog water los zullen komen, als de getijdentabel klopt.

Het is inmiddels bijna tien uur in de avond. Fred heeft een prachtige tekst geschreven over het wad. Hij kan hem alleen niet naar mij verzenden. Dat komt morgen dan wel.

We deinen nog steeds. Het lijkt of het water na half acht - hoog water Lauwersoog, HW Schier zou om 19:45 zijn - alleen nog maar hoger is gekomen, constateerde ik ongeveer drie kwartier geleden.

En: onze handen en huid kleven weer: het zout in de lucht zet zich vast op ons lijf. We zijn weer op zee.

We wisselden na onze teksten even wat uit over de beleving van het wad. En voor mij was de belangrijkste conclusie: je bent onderdeel van iets heel groots, als je op het wad bent. Je ondervindt de directe invloed van een machtig en zeer invloedrijk proces, namelijk van eb en vloed, van de op aarde werkzame krachten, van de voortdurende verandering in ‘wat er is.’

Ik vind het fantastisch dat ik dat mag meemaken.

Woensdagochtend 28 augustus 2019, half elf

We hebben inmiddels besloten dat we hier droogvallen straks, boodschappen gaan doen in het dorp, en morgenochtend vertrekken naar een andere anker- en droogvalplek.

De zon heeft alle vochtplekken op de bakskisten en de bodem van de kuip doen verdwijnen. Het is al warm aan het worden. Er blaft een hond in de haven. Het zakkende water klotst tegen de huid van de boot.

Dank allemaal voor jullie reacties op ons vorige verslag.
Je ziet: we kunnen het niet laten. Volop tijd ook, overigens: we kunnen voorlopig nergens heen. Alweer een voordeel van het wad!

Geschreven door Op.reis.met.de.wadjan