Fred:

Veel mensen begrijpen onze voorkeur voor het Wad niet.
Als we droogvallen denken ze dat we gestrand zijn.

‘Wat ben je “opgesloten” als je droogvalt.’
‘Al wat je kan zien is zand of water.’
‘Je kan niet varen wanneer je wilt en moet altijd rekening houden met het getij.’

Overal zit waarheid in, en het is waar je naar kijkt én wat je ziet dat iets waardevol maakt.

Wij zagen niets in de binnenwateren.
Beperkt door een linker en een rechteroever.
Veel te veel indrukken als je varend om je heen kijkt.
In jachthavens liggen, soms wel drie rijen dik.
Aan land meteen hordes mensen om je heen.

Wij vonden het boeiend om de confrontatie aan te gaan met onze vooroordelen.
Genieten van het afwisselende landschap.
Contact maken met wildvreemde mensen, gewoon omdat je bij elkaar ligt, dezelfde taal spreekt, elkaar een helpende hand biedt, of omdat het klikt.
De weerstand tegen sluizen aangaan tot je het heel gewoon vindt en het een routine wordt.
Cultuur opdoen en iets leren over de geschiedenis van het land of de streek waar je je bevindt.

Dat is wat we nu aan het doen zijn: een stedentrip per boot.
Varend genieten van de natuur en de omgeving.
Een stad of dorpje bezoeken waar we aangemeerd liggen.
De natuur in trekken, te voet of op de fiets, of gewoon aan boord blijven en alles verwerken.

Tot nu toe is het heel enerverend geweest en we moeten nog zien wat we aan het eind van de reis prefereren.
Voorlopig is de heimwee naar het Wad nog niet geheel verdwenen.



Kaja, op maandag 17 juni:

Het bovenstaande schreef Fred op vrijdag 14 juni.

Ik kon het alleen maar roerend met hem eens zijn, of, eerlijker nog: ik zou willen dat ik het zelf zo mooi had kunnen zeggen.

Het was de dag waarop we van Bogny sur Meuse naar Sedan voeren, waarbij we geconfronteerd werden met twee sluizen ‘en panne’, en Sedan alleen maar haalden omdat een sluiswachter uiteindelijk zo vriendelijk bleek om de sluis in Sedan nog voor ons te bedienen.

We bleven een dag in Sedan, genoten daar van de markt, het kasteel en de prettige ligplaats onder de linden.

Zondag vertrokken we om een uur of negen van Sedan naar Stenay. Geen lange route, toch kwamen we pas om half vijf in de middag aan. Sluis nummer 34 was ‘en panne’. Er lag al een boot, de Saskia, die ook met ons in Stenay had gelegen. De opvarenden hadden zich aan de trap vlak bij de sluis vastgemaakt.

Laat ik maar niet het hele verhaal weer vertellen. Het duurde bij elkaar anderhalf uur voordat we verder konden varen.

Bij de volgende sluizen konden we ons oefenen in ‘sociaal sluizen nemen’: de mannen van Saskia lieten ons vóór varen, en dat betekende dat we steeds als eerste de sluizen in gingen.

Dit was de procedure: aanleggen en even vastleggen bij het trapje.
Fred klimt omhoog en krijgt de lange voorlijn en achterlijn aangereikt.
Hij sleept de Wadjan een stuk naar voren in de sluis (daar zijn vreemd genoeg niet altijd trapjes namelijk) en legt de lijnen om de bolders.

(Fred gaf de voorkeur aan één bolder - ze liggen ook wel erg ver uit elkaar - en hij hield de boot prima op haar plek, ondanks de enorme stortvloed van water die je op te vangen krijgt.)

De mannen van Saskia varen in en leggen haar vast bij het trapje.
Ze bedienen het schuttingsmechanisme.

De sluis loopt vol, de deuren gaan open, en we kunnen onze weg vervolgen, waarna bij de volgende en daaropvolgende sluis dezelfde procedure moet worden afgewerkt.

Goddank geen haperende sluizen meer.

Stenay bleek een lief dorp met een grote campercamping aan de andere kant van het water.

In de Capitainerie zat een aardige vrouw die rustig en duidelijk sprekend de benodigde informatie verschafte. Heel fijn!
We zochten de laverie op (wasserette). Het was te laat om nog een was te draaien.

‘Hoeveel sluizen moeten jullie nog?’ vroeg mijn zus gisteren in een reactie op het blog.
Daar wilde ik liever niet aan denken.

Het zijn overigens niet de sluizen die me gisteren de keel uit gingen hangen. Het was de onbetrouwbaarheid ervan. En de frustratie om de uren die maar wegtikken zodat er wéér nauwelijks een middag overblijft om iets anders te doen dan varen en wachten.

Dus besloten we vanmorgen om na het wassen en drogen van de was naar Dun-sur-Meuse te varen, een kort stuk, en daar zeker een dag te blijven.

En dat hebben we gedaan. We vertrokken om half elf en waren hier - alle sluizen werkten naar behoren - om twee uur, nadat we vlakbij Dun ook nog de tank vol hadden laten gooien met diesel. Was niet nodig, maar het is toch een fijn idee dat dat voorlopig geen aandachtspunt hoeft te zijn.

En toen zijn we gaan fietsen, een prachtige tocht door het glooiende landschap, naar een kerk uit de elfde eeuw - de Notre Dame de Mont-devant-Sassey - waarvan we wisten dat ze dicht zou zijn maar die we toch wilden zien. Een schitterende plek, magnifiek uitzicht over de vallei van de Maas, helemaal vakantie in Frankrijk.

Morgen nog een dag hier, dan willen we de andere kant op gaan fietsen, én te voet de hooggelegen kerk en de citadel bezoeken. En morgen de fietsen weer op de boot en naar Verdun.

Nog twéé zelfbedieningssluizen te nemen, daarna krijgen we sluizen die met de hand bediend worden - men waardeert het als je daarbij helpt, staat in het boek Varen door Frankrijk - en om die reden werd ons én vanmorgen in Stenay én zojuist in Dun al gevraagd hoe laat we denken te vertrekken. Dan kan men daar namelijk rekening mee houden.

Kijk, dát wekt vertrouwen.
We zijn trouwens benieuwd of we aan het einde van het traject met handbediende sluizen en aan het begin van een totaal ander vaarwater, ook een andere ‘knipperaar’ zullen krijgen, plus een pamflet met info over de hulpdiensten die op dat traject werkzaam zijn, zoals we aan de grens kregen. (Zijn er al lezers die mijn pijnpunten ontdekt hebben?)

Vandaag zijn we precies een maand geleden uit Warffum vertrokken. Het lijkt erop dat de vakantie nu toch echt begonnen is!



Tikjes in het asfalt

Het is zó warm dat de teer smelt
De belletjes springen stuk onder onze fietsbanden

De roep van een koekoek
Vogelgekwetter
Stilte

Een naderende auto
Een huis met turquoise luiken en gordijnen van nepkant, lichtbruin met beige
Een huis met lila luiken, roze rozen ervoor, geraniums, blauwe potplanten

Een kerk hoog tegen een heuvel aan,
daarachter een donkergroen woud met een bruinige vlek
Duidelijk dode sparren of dennen

Een man op een trekker met een platte kar erachter
Terwijl hij ons passeert legt hij een hark wat beter op de kar

Rijpend koren, de stengels bijna blauwgroen, de aren geelgroen
‘Te veel stikstof, zou Grietha zeggen’ hoor ik Fred naast me


Ik denk aan Grietha en aan het nieuwe dorpshuis in Warffum, in het oude gymnastiekgebouw tegenover mijn huis, een karakteristiek houten gebouw dat jarenlang stond te verkommeren. De eerste fase van de restauratie daarvan is bijna af.
Jammer dat we er niet bij kunnen zijn, bij de feestelijke afronding van die eerste fase op 21 juni aanstaande, waarvoor we vandaag via de mail een uitnodiging ontvingen.

Maar ja: we zijn op vakantie, in Frankrijk, met ons huisje op het water.

Geschreven door Op.reis.met.de.wadjan