.
.
Kaja:
Na Keulen overnachtten we in Düsseldorf, daarna in Wesel en nu liggen we in Emmerich, sinds half twee vanmiddag, woensdag 7 augustus 2019.
We vertrokken vanmorgen uit de jachthaven van Wesel, en hadden nog tien kilometer door kunnen varen tot in Nederland, naar een jachthaven of ankerplaats op de plas Bijland, even over de grens.
Maar we besloten deze plek te gaan bekijken en werden er aangenaam door verrast, dus we zijn hier gaan liggen.

De laatste ligplaats in Duitsland, met betaling via een enveloppe waar je het verschuldigde liggeld in doet waarna je hem in een brievenbus stopt. We hebben de enveloppen alleen nog niet gevonden. Dat bleek ook niet nodig, want later kwam er iemand langs die het liggeld inde. Dat is nog niet vaak voorgekomen.

Het varen op de Rijn is met een bootje als het onze een heel avontuur. 
Gisteren spraken we in de haven van Wesel overigens met mensen die een aanmerkelijk grotere en ‘zeewaardiger’ boot hadden, maar ook zij vonden het varen op de Rijn inspannend en hadden last van de golfslag die regelmatig door vrachtverkeer en vaak ook door Duitse ‘Sportboote’ veroorzaakt wordt. Terwijl zij met hun rompvorm en diepgang de golven toch makkelijker kunnen ‘aansnijden’ dan wij

Die Sportboote zien we hier overigens niet zo veel, op de Moezel waren ze af en toe een crime. 

De passagiersschepen geven eigenlijk de meeste deining; van de vrachtschepen hebben we alleen maar last wanneer ze echt dicht langs ons varen, en dat komt gelukkig weinig voor. 

Veel deining en onrust in het water ontstaat op de trajecten dat we ‘wind tegen stroom’ hebben. Dan komen er sowieso al kopjes op het water te staan, en als daar nog eens deining van een passerende grote boot bij komt ontstaan er flinke golven, met golfdalen die we toch zeker op zo’n anderhalve meter of misschien wel meer schatten. 

Het is dan zaak die golven ‘haaks’ aan te snijden, en dat lukt ook vaak, behalve wanneer ze van achteren komen. Dan krijgen we te maken met golven van opzij, en daar valt weinig aan te doen. Ze zijn niet prettig.

Op het laatste Duitse stuk van de Rijn geldt het gebod dat alle schepen aan de ‘normale’ oever moeten blijven varen, dus er is geen sprake meer van oversteken naar de andere oever in de buitenbocht voor schepen in de afvaart, en naar de binnenbocht voor de schepen in de opvaart. Wanneer dat wél mag - het scheelt in snelheid, dus het is voor iedereen handig om het te doen - moet de beroepsvaart het zogenaamde blauwe bord voeren, daarmee aangevend dat ze het tegemoetkomend verkeerd stuurboord aan stuurboord voorbijvaren. Normaal gesproken gebeurt dat bakboord aan bakboord. 

We hebben ons overigens afgevraagd wat de reden voor dat gebod zou kunnen zijn, en kwamen tot de volgende theorie: we zagen vanaf Wesel vandaag veel boten in de opvaart, er waren er minder in de afvaart. We denken dat dat komt doordat de boten in de opvaart, de stroomopwaarts varende boten die uit Nederland komen varen dus, nog geen van alle hun bestemming bereikt hebben, een bestemming die verspreid kan liggen over de hele Rijn. Hoe verder je de Rijn op komt, hoe meer boten er inmiddels al hun bestemming bereikt hebben. Het aantal boten verdeelt zich dus over de hele Rijn, waardoor het wisselen van oever doenlijk is, behalve dus op een traject als ons laatste traject, waar dat wisselen problematisch zou kunnen worden. Fred en ik zijn het eens over het principe, maar zijn uitleg zou totaal anders luiden dan de mijne. Misschien heeft hij nog puf om de zijne er hier aan toe te voegen... 

Boten in de afvaart houden op de Rijn dus de rechteroever aan, die in de opvaart houden de linkeroever aan, die voor hen rechts ligt.

Het blauwe bord is dus een belangrijk communicatiemiddel, en we hebben er steeds goed op gelet. Helaas komt het ook wel eens voor dat een boot zich gedraagt alsof het blauwe bord gebruikt wordt, maar dat bord niet laat zien. Het omgekeerde komt eveneens voor. Dus het is niet alleen een kwestie van naar die borden uitkijken, je moet ook goed de gedragingen van een schip in de gaten houden. 

In combinatie met de flinke deining is het varen op de Rijn dus best inspannend, ook al gaat het snel. Dat wil zeggen: voor ons ging het snel, met de stroom mee. 

Vandaag was extra voelbaar dat we op sommige stukken wind tegen stroom hadden, en op andere weer nauwelijks wind voelden, of zelfs wind mee hadden. Zulke enorme kronkels kunnen er in een vaarweg zitten!

Pas gisteren, op de derde dag dat we de Rijn bevoeren, begon ik me een beetje op mijn gemak te voelen en kwam er innerlijk ruimte om mijn harmonica te pakken en wat te studeren. 

De grootsheid van de Rijn is imponerend en was in mijn ogen het meest zichtbaar bij Düsseldorf, waar grote uiterwaarden met geel verdroogd gras het landschap bepaalden. We hebben er flink wat panoramafoto’s gemaakt. 

Düsseldorf was sowieso een aangename verrassing: een behapbaar stadscentrum op loopafstand van de haven, en schitterende eigentijdse architectuur in die haven, een lust voor het oog. 

Open van opzet, met behoud van oude elementen (net als in Keulen), zeer uitnodigend voor mensen van diverse leeftijden, voorzien van hippe eetgelegenheden en volop plekken om even te gaan zitten, kortom: een stedelijke omgeving waarin ik me prettig voelde. Denk aan Rotterdam, dat vond ik een paar jaar geleden ook een zeer aangename ontdekking. 

Bijgaand dus vrij veel foto’s van Düsseldorf, en enkele foto’s van onderweg. 

Inmiddels begint de lucht een beetje dicht te trekken. Vijftig procent regenkans aan het eind van de middag, zei Wheather Pro, het is nu even na drie uur. Dat zou wel eens regen kunnen worden straks. Ik ga de hoezen maar even op de fietsjes doen. 


Fred:
Er zijn twee soorten beroepsvaart op de Rijn: vrachtvaart en passagiersvaart. Gevist wordt er niet, alleen door een paar vissertjes op de wal.

Wat we tegenkomen aan vrachtschepen zijn: geladen en ongeladen schepen (een beetje flauw maar het scheelt in de golfslag), schepen met kolen, met schroot, containerschepen, tankschepen en duwschepen, soms wel met zes duwbakken, meestal leeg en meestal stroomopwaarts varend.

Als passagiersschepen zijn er de cruiseschepen die uit verschillende landen komen en de rondvaartboten die heen en weer varen tussen verschillende steden, of zomaar een stuk Rijn op- en afvaren. En natuurlijk de veerboten die dwars de Rijn oversteken.

De rondvaartboten zijn het lastigst omdat ze van oever naar oever varen om mensen op te halen of af te zetten. Als ze telkens het blauwe bord moeten tonen of verbergen kunnen ze dat net zo goed als aandrijving gebruiken. Dus meestal gebruiken ze het niet. Ze keren vaak ook op de Rijn en door de grote lengte kan dat wel eens voor overlast zorgen.

Het meeste vrachtvervoer komt uit Nederland en het is dus niet verwonderlijk dat we als we de Nederlandse grens naderen ook meer vrachtschepen tegenkomen en ons meer vrachtschepen achterop komen.

Met zo veel verkeer wordt het lastig om het ‘blauwe bord’ systeem vol te houden, want dan wordt er wel heel veel kris-kras gevaren, wat de veiligheid zeker niet ten goede komt.

Eigenlijk is het hele blauwe bord systeem een soort gentlemen’s agreement tussen de schippers. Het wordt wel genoemd in het RPR (Rijn politie reglement) maar het is, voor zover ik begrepen heb, geen harde wet. De schipper die zijn eigen wal houdt blijft de meeste rechten houden, maar tja.. er bestaat zoiets als goed zeemanschap, en dat houdt in dat je rekening met elkaar houdt.


En een nawoord van Fred:
Vandaag heb ik bezoek gehad van Jiminey Cricket. Hij kwam net terug van zijn dagelijkse bezoek aan de Eerste kamer, waar er alweer niet naar hem geluisterd werd.
Vader Gepetto is ook een trouw volger van onze reisverslagen en heeft Jiminey naar mij toegestuurd.
‘Jiminey’, zei hij, ‘die Fred en Kaja schrijven nu over gebieden waar veel te veel mensen iets vanaf weten! Waarschuw ze dat ze daar rekening mee houden, voordat ze geen selfie meer durven maken wegens hun aangetaste aangezicht!’
Net als bij Pinocchio en de Eerste kamer is die waarschuwing waarschijnlijk aan mij verspild, en in dat geval: mea culpa!

Geschreven door Op.reis.met.de.wadjan