.
.
Zaterdag 27 juli, in Cochem:

We vertrekken tegen half negen - na ons ontbijtje - te voet naar de Reichsburg. Die gaat om negen uur open, weten we.
Ruim voor negen uur zijn we ter plekke. Het uitzicht over de Moezel en Cochem is inderdaad fenomenaal.

Natuurlijk willen we de burcht ook echt bekijken, dus we wachten bij de toegangspoort tot die open zal gaan. We zien diverse personeelsleden die het ijzeren hek openen en weer achter zich sluiten. Tenslotte komen er enkele dames die direct na het hek in het poortgebouw verdwijnen.

Even later gaat de deur naar het entreekantoor open. We kopen kaartjes.
Het hek gaat echter nog niet open. Dat gebeurt pas als er een vriendelijke roodharige dame aankomt die het hek openmaakt. We lopen achter haar aan naar binnen. Ze wendt zich tot ons en zegt: ‘U mag straks aansluiten bij de groep die er nu aankomt, voor de rondleiding.’ ‘Maar wij willen helemaal geen rondleiding,’ roepen we verschrikt. ‘Dat kan niet anders, u kunt alleen naar binnen met een rondleiding, gaat u hier maar even zitten wachten tot iedereen er is. Hij duurt veertig minuten, maar niemand hoeft zich te haasten, we hebben alle tijd.’

Het duurt een minuut of tien voordat het gezelschap compleet is. De mevrouw begint haar verhaal, loopt ons voor naar de volgende lokatie, vertelt opnieuw haar verhaal. Fred en ik zonderen ons een beetje af en kijken vooral naar de dingen die we zelf willen zien.

Voordat de groep naar een volgende lokatie vertrekt komt de dame naar ons toe en zegt: ‘U wilde geen rondleiding hè? Als we straks binnen zijn zal ik de deur van het volgende vertrek snel voor u openmaken, dan kunt u in uw eigen tempo verdergaan.’ Wat een schat!

Zo kunnen we toch nog ongehinderd op dit vroege uur door de burcht lopen. Er zijn indrukwekkende dingen te zien, zoals het harnas van een man die werkelijk bestaan heeft en 2,28 meter lang was. Ernaast stonden twee gewone harnassen.

Het is bewolkt, de foto’s die we vanaf de burcht maakten zullen dat laten zien.

We lopen terug naar de boot en om half elf varen we weg van de steiger in Cochem. Er liggen veel burchten langs het stuk van de Moezel dat we nu bevaren.

Onderweg bellen we het nummer dat genoemd wordt bij de info over de jachthaven van Brodenbach. Er is daar plaats genoeg, zegt men.

En ja: als we er aankomen blijkt dat er een plaatsje is. Het wordt ons door een behulpzame man aangewezen: een plekje zonder steiger, met drijvende boeien waar een metalen boogje op zit om een lijn door te halen, zodat het achterschip vast komt te liggen, en een walkant waarvan we niet zien hoe we daar op moeten komen, gesteld dat we de achterlijnen, met de fietsjes op het achterdek, door die boogjes zouden kunnen halen.

We varen langs het lege plekje en maken rechtsomkeert. Roepen tegen de man dat we het verderop gaan zoeken.

Verderop is vrij dichtbij. We zien aan de linkeroever een steiger met bootjes, afgeschermd van het hoofdvaarwater door een langgerekt eilandje, en er is plek.
Het blijkt de bootsclub van Löf te zijn. Inmiddels regent het flink, dus we leggen aan en trekken ons terug in de kajuit. Als het droog is blijkt dat op het ‘hoofdschip’ de bekende envelop voor het liggeld te vinden is, en er is ook nog een wc én een douche.

Dát is een meevaller, na de narigheid met de douche in Senheim en de afwezigheid van een douche in Cochem. Ik was me op de boot graag met koud water, maar haren wassen doe ik toch het liefst onder een douche. Dat kan nu! Ik ga direct.

Een kwartier later kom ik terug op de boot, nog vol van zelfmedelijden en frustratie: het afregelen van de kraan, die onbegrijpelijk reageerde en óf van redelijk warm water langzaam kouder wordend water gaf, óf gloeiend heet water sproeide waar ik me bijna aan brandde, had ervoor gezorgd dat ik mijn haren uiteindelijk in koud water heb moeten uitspoelen.

Ik heb daarna een opsomming gemaakt van alle douches die ik me herinner van deze reis, want ik moet zeggen dat dat wel een van de dingen is die ik mis, op momenten dat ik behoefte heb aan enig zelfbeklag. We hebben ooit een ‘special’ over kribje varen gemaakt. Volgens Fred is die al geplaatst, ik twijfel daaraan. We gaan het nakijken. Er komt in ieder geval ooit nog een special over douches. Dat beloof ik bij deze.

En dan vandaag, zondag 28 juli.

We varen tegen half tien weg uit Löf. Het is bewolkt en grijs.
Ik zoek nog eens extra op wat we allemaal tegen kunnen komen als we bij Koblenz zijn.

We hebben twee sluizen te gaan op het komende traject. De eerste nemen we samen met een drietal jongemannen op een zeilboot. Ze varen ons, nadat we zijn afgedaald, fluks voorbij met hun buitenboordmotortje.

De tweede sluis is tevens de laatste. En die blijkt ‘gesperrt” te zijn. Dat wil zeggen: de kleine sluis voor ‘Sportboote’ is gesperrt.

Gelukkig vaart er net een vrachtschip de grote sluis in. Ik vraag via de marifoon of we aan mogen sluiten. Moet nog even verduidelijken dat we een ‘Talfahrt’ willen. We mogen erin.
Na ons komen er later nog twee kleine boten bij. De sluiswachter vraagt via de marifoon vriendelijk aan het laatste bootje, dat zich kennelijk al heeft aangemeld, waar het zich op dat moment bevindt, en wacht rustig tot het is aangekomen en vast ligt.

De schutting gaat snel. De Comus - Fred herinnerde zich dat dit vrachtschip in de eerdere sluis naast ons had gelegen, hij in de grote, wij in de kleine sluis - vaart uit, we wachten een flinke poos totdat de ergste wervelingen in het water weg zijn voordat we hem volgen.

Na het uitvaren volgt een spoorbrug met een nauwe doorgang in het midden. De Comus mindert vaart. Er ligt een vrachtschip te wachten en ook nog een plezierboot. Het is meteen al ‘druk’ hier, zo vlak bij de Rijn, denk ik...

Na de brug neemt de Comus snel afstand van ons, de Rijn op. De Rijn af, moet ik eigenlijk zeggen... De Marie die naast ons lag gaat ook stroomafwaarts de Rijn op. Na korte tijd is ze al bijna uit het zicht verdwenen. We zien een scheepshelling op het laatste stukje linkeroever van de Moezel.
Het bootje dat achter ons lag kiest dezelfde richting als wij. Stroomopwaarts. De snelheid die we maken, vier tot vijf kilometer per uur, valt ons niet tegen.
Twee kilometer te gaan tot de haven die we op het oog hebben. Het gaat allemaal heel goed. En er is plaats aan de langssteiger. We sluiten de elektriciteit aan.

Ik ben onder de indruk: van de Deutsche Eck, van het standbeeld daar, van de hoeveelheid mensen die op de been is, van de burcht op de rechteroever, van de kabelbaan, van het paleis van de keurvorst, van de breedte van de Rijn, van de cruiseschepen die langs de oever liggen, en ook van het feit dat we hier zomaar varen, met de Wadjan.
Ere wie ere toekomt: het is allemaal te danken aan Fred!

Geschreven door Op.reis.met.de.wadjan