Dag 3 (woensdag) begint rustig. We hebben het koud gehad vannacht. Te weinig voorbereiding en te moe om nog een poot uit te steken. Maar laat ik beginnen aan wat voorafging, want zo beginnen veel films en het leek op een gegeven moment wel een film. Nog even vanuit starten vanuit huis.
We vertrekken ruim op tijd en een kwartier te vroeg voor de trein, maar dat vind ik nou eenmaal prettig. We nemen de trein van 14.29 u. Vanmorgen alles gecontroleerd en alles rijdt op tijd bij de NS. Maar op de genoemde tijd......... geen trein. Vervolgens gedurende 10 minuten voorbij razende sneltreinen steeds met een paar minuten er tussen. Nazoeken levert het bericht op dat de trein van 14.29 u net is geschrapt. Onze Trein! De eerst volgende gaat 14.44 u en dat betekent voor ons 2 x overstappen i.p.v. 1 keer en een kwartier later op Schiphol. Nog ruim op tijd maar wel een gedoe. Het inchecken op Schiphol gaat probleemloos alleen vindt de security de schoenen van mij zo interessant dat ze 2 keer scannen en op drugs onderzoeken. Ook een geldriem hebben ze nog nooit gezien en de rits moet open om te zien hoe mijn 3 dubbel gevouwen euro biljetten in de riem zitten! Zitten we wel bij de Ned. douane? Die riemen bestaan toch echt al minimaal 15 jaar. Het vinden van de aangegeven Gate B35 gaat probleemloos. De wachtruimte zit echter vol met mensen die naar Stockholm willen en ze maken nog lang geen aanstalten om in dat vliegtuig te verdwijnen. Ik check nog even of wij achterlijk geworden zijn. Schiphol heeft een gatewissel ingevoerd. Bijna de hele pier weer teruglopen. Het gaat fijn zo. Het vliegtuig zit tjokvol en vertrekt te laat. Dat heeft gevolgen voor onze overstaptijd, want die wordt evenredig korter. Maar daar heeft Lufthansa een goede oplossing voor. Even het gaspedaal indrukken. In plaats van 70 minuten hebben ze er dit keer zelfs maar 45 minuten voor nodig om in Frankfurt te komen. Het lijkt wel een quiz. In Frankfurt moeten we van de ene naar de andere kant van het vliegveld lopen voor de vervolgvlucht naar Windhoek. En wie de Frankfurterluchthaven niet kent: we hebben 4,9 km gelopen inclusief de 300 meter van ons huis naar het station en de overstap en Schiphol. We lopen op een zeker moment helemaal alleen door enorme lege gang met steeds bordjes 'gate C' volgen. Gelukkig ruim op tijd voor het 'boarden'. Blijkt dat we helemaal achterin zitten. Dat hadden we zelf gekozen maar was ik vergeten. De laatste twee rijen zijn slechts 2 stoelen aan het raam en daardoor zit je niet met een ongenode gast die ‘s nachts steeds naar het toilet moet of die je wakker moet zien te krijgen als je zelf moet. Bovendien was de laatste middelste rij van 3 aaneengesloten stoelen vrij en kon Maaike daar zitten en haar benen (ivm lymfoedeem) omhoog leggen op de andere stoelen. De vlucht ging prima alleen heb ik zelf geen oog dicht gedaan, want ondanks de dekentjes was het retekoud en zit je in zo'n rothouding dat je bijna geen oog dicht doet. Daar komt nog bij dat we de laatste nacht thuis ook niet best geslapen hebben. Dus de meter die aangeeft hoeveel je nog hebben kan, begint aardig naar het rode gebied te kruipen. We landen op tijd en net als we denken dat we de laatste zullen zijn die het vliegtuig gaan verlaten gaat de achterdeur open en zijn we als een van de eerste buiten. In de aankomsthal is het gelijk een grote drukt met 300 passagiers. De douane let erg op of de formulieren die we in het vliegtuig moesten invullen, compleet zijn. Wij moeten het ter plekke afmaken en dat betekent graven in de papieren naar gegevens. Een heel gedoe. intussen staat  er een grot kerel van de luchthaven alle bagage van de band te halen en die overal neer te zitten. Daarop volgt bij ons een vorm van paniek, want onze koffers vinden we pas na een tijd zoeken bij een andere bagageband. 
De vertegenwoordiger van de camperverhuurder vinden we snel. Hij raadt ons aan eerst geld te pinnen en een simkaart te kopen, voordat hij de chauffeur regelt die ons straks komt ophalen. Geld pinnen lukt na wat kleine mislukte pogingen. De simkaart lukt ook echter pas nadat we heel lang in de rij gestaan hebben want we zijn even vergeten dat we niet de enige zijn. We koepen een 50 Gb data simkaart voor onze Mifi die we op aanraden van een vriendin van Maaike aangeschaft hadden. We krijgen perfecte hulp van een medewerker die alles even snel en handig installeert. Vervolgens worden we opgehaald voor een heel kort ritje van 5 min naar de camperverhuurder. Er staat een redelijk nieuwe en vernieuwde camper klaar. We krijgen een film voorgeschoteld over wat je beter niet kan doen op en langs de weg. Verder een stuk of 30 formulieren en 78 handtekeningen en uitleg over de camper. Er gaat enorm veel tijd inzitten. Tot slot onze bagage van de koffer naar de camper en nog wat vriendelijk gezwaai en we kunnen op weg naar de eerste camping in Windhoek ca 40 minuten rijden. Je moet weer even wennen aan het feit dat het stuur aan de andere kant zit er geen 200 spookrijders zijn maar slechts 1 en dat ben je zelf. In Windhoek naar de geadviseerde supermarkt en een gedeelte van ons boodschappenlijstje aan geschaft. De camping is mooi en rustig en ligt aan de rand van de stad. Als we daar staan zien we een losse kabel onder de camper 🙁. Even bellen en inderdaad er neemt iemand van Britz op. Na onze uitleg besluiten ze ‘s avonds nog een mannetje langs te sturen. Dat gebeurt en hij lost het op. Het blijkt dat het campergedeelte is overgezet op een nieuwe auto en daarbij is men het kabeltje vergeten vast te zetten. We zijn inmiddels doodop en rollen zo het bed in. De volgende morgen missen we een afvoerslang van een gootsteentje. En we willen de enorme 2 persoons dekbedden geruild hebben voor 2 eenpersoons. Nou dat laatste lukt niet. Ze snappen het niet en uiteindelijk blijkt dat ze dat niet hebben. Wel 2 eenpersoons slaapzakken. Ok doe dat dan maar want ‘s nachts kan het behoorlijk koud zijn. Om 11 uur ‘s morgens wordt het gebracht samen met de slang. Eindelijk compleet. We vertrekken naar camping 2: Waterberg Plateau park zo'n 250 km noordwaarts. We krijgen onderweg hulp van een local als we even onze navigatie checken op een fysieke kaart van Namibië. We zijn net over een nieuw aangelegde snelweg gereden, waardoor Google Maps het even laat afweten. We praten in het Nederlands en hij in het Zuid-Afrikaans en dat gaat prima. Heel aardige kerel die een stukje voor ons uitrijdt om de weg te wijzen.
Onderweg zien we al aardig wat wrattenzwijnen, een jakhals, stokstaartjes en zomaar ineens al 2 giraffes! Waterberg Plateau Park (NWR -Namibia Wildlife Resorts) vinden we nadat we eerst te ver zijn doorgereden. Een heel grote camping met gamedrive, zwembad, wandelroutes etc. We zijn hier drie nachten. De eerste nacht geeft nog wat problemen met de dekens maar uiteindelijk slapen we. 
Omdat we nog steeds aardig moe zijn en we achter lopen met dit verhaaltje doen we donderdag 26 weinig. We modderen nog steeds met de ruimte die we hebben, want ik vind dat er wat makkelijk toegankelijke opbergruimte ontbreekt. Met name spullen die wel mee moeten maar die je hopelijk niet nodig hebt, daar voor is weinig geregeld. Ook de 2 stoeltjes en het tafeltje moet je maar in de cabine achter de voorstoelen wegmoffelen. Kabel voor elektra en slang voor afvoer vh gootsteentje en meer van dat soort dingen, kan in de banken binnen, maar om die te openen moet je je hele bed afhalen en afbreken en dat is echt niet leuk bij 32 graden Celsius overdag. De auto rijdt verder prima, 6 cilinder diesel automaat. Maar de camper vind ik tot nu toe niet helemaal top. Wel prettig dat een wc is maar om daar ‘s nachts naar toe te gaan is wel een dingetje. Het laddertje om in bed te komen is slechts 3 treetjes, maar de ‘treetjes’ zijn 3 stangetjes……
Vanmiddag wandelen we nog een we nog een stukje, maar bergopwaarts richting het plateau bij 32 gr gaat niet zo makkelijk. Het terrasje was zeer welkom.
Het is hier overigens goed opletten met de bavianen, want ze stelen alles waar je bijstaat.

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog