Goedemorgen, goedemiddag, goedenavond of welterusten. Vandaag weer Mapucho’s? We nemen geen risico en gaan redelijk vroeg op weg, zodat we tegenslagen kunnen opvangen. Om 08.50 uur zitten we in de auto. De zon schijnt, de wind is ergens gaan liggen dus wat kan er gebeuren? We hoeven maar 185 km te overbruggen en de grens te nemen.

Die extra tijd is weer goed van pas gekomen. We hebben 46 km extra gereden (valt alles nog mee), want we missen een afslag. Maaike komt er gelukkig na 23 km achter omdat de afstand naar de grens steeds groter wordt. Wel rijden we daardoor een prachtig stuk weg en we rijden over een spectaculair smal betonnen bruggetje vol met gaten in het wegdek. Wanneer we veilig aan de andere kant zijn, komt er een grote volgeladen vrachtwagen aan, die er langzamer dan langzaam overheen rijdt. De hele brug beweegt en Maaike, die achter de vrachtwagen aan loopt om foto's te maken, denkt dat de brug het gaat begeven. De brug houdt echter toch stand. Dus zelf rijden we er zelf nog een keer over, want we moeten tenslotte terug.

De goede weg is ook geweldig mooi. Steeds hoger en dichter rijden we bij een enorme vulkaan, waarvan de bovenste helft bedekt is met sneeuw. Het lijkt Mount Fuji in Japan. We komen door een bos met enorme 'apebomen'. Zo groot hebben we ze nog nooit gezien. En veel! Wij dachten dat het een tropenboom is, maar hier op grote hoogte, zijn ze enorm. Grote groene ballen aan de takken. En aan andere takken juist de (dennen)appels. We zijn al zover dat we niet eens meer afvragen wat hoe en waarom. We genieten van datgene wat we zien en ervaren. De controle bij de grensovergang is net als die in het zuiden: streng! Deze keer moeten zelfs onze koffers door de scan. Planten en zaden mogen bijv. niet over de grens. Maar op de matten en in de kofferbak ligt genoeg graszaad en ander spul wat onder onze schoenen heeft gezeten. Daar maakt niemand zich echter druk om.

Vervolgens een weg van 75 km lang met constante afdaling. Onderweg stoppen we nog in een dorp voor lunch. Wanneer we vlak voor Pucón zijn gaan we een rivier over en daar staat werkelijk een zee van bloeiende brem. Bijna zover als je zien kunt. We kunnen zo snel niet stoppen en rijden terug zodat we vóór de brug kunnen parkeren. Wat een geweldige pracht. Zelfs terwijl het op dat moment zwaarbewolkt is. Nog niet eerder hebben we zo’n geweldig grote bloemenmassa bij elkaar gezien. En alles bij elkaar ruikt heerlijk!

In Pucón zitten we in een mix van een hostel en een B&B. Je mag/moet hier zelf koken, als je niet uit eten gaat en wel warm eten wilt. Maar dan je moet ook zelf afwassen. Er is een soort huiskamer waarin ook diverse eettafeltjes staan. Om 9.00 u kan je ontbijten. Je krijgt een hele bos sleutels: een voor het kleine hek, een voor de voordeur, een voor de kamerdeur, en een afstand bediening voor het grote hek als je auto eruit moet. Een heel gedoe. De kamer is redelijk met 2 gekoppelde bedden. Het is vreselijk gehorig. Als de buren het toilet doortrekken of de wastafel gebruiken heb je de neiging om het pand acuut te verlaten. Ben benieuwd hoe dat vannacht uitpakt als er diverse mensen van het toilet gebruik gaan maken.

Pucón is echt een toeristenplaats. Tijdens ons rondje door de stad (alles is op loopafstand) hebben we kennis gemaakt met Duitsers, Zwitsers, Amerikanen ennnn.....de enige echte Jack Sparrow. De stad ligt aan een groot meer en aan de voet van een werkende vulkaan die we nog niet gezien (zwaarbewolkt) of gehoord hebben. Veel winkels en veel bureautjes die zich bezighouden met organisatie van tochten over het meer, hiking, canopy, vulkaantje beklimmen, raften en andere zaken die als doel hebben het leegschudden van toeristen. Heel veel jonge mensen en ook heel veel mogelijkheden om te overnachten. Van hostel tot zeer luxe hotels. Omdat ik niet erg comfortabel zit te typen (er is geen bureautje of tafeltje en zit ik op een koffer te typen) laat ik het hierbij. Maaike heeft heel erg veel mooie foto's dus dat compenseert het mooi.

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog