Met een knuffel nemen we afscheid van Valerie en Justin van Patagonia Acres net buiten Mallin Grande. Wat een geweldige 'place to be'! Het is prachtig weer. De zon schijnt volop. Gisteravond hebben we vol bewondering naar de prachtige sterrenhemel gekeken. Schitterend, het was heel helder en geen lichtvervuiling.

We vervolgen de weg langs het enorme meer Lago General Carrera. Het meer is grensoverschrijdend en heet in Argentinië Lago Buenos Aires. Het blijkt een supermooie route te zijn. De weg zelf is gravel, maar prima berijdbaar op een paar kuilen na. We passeren een groen meer en ook groene bergen. Waarschijnlijk van het koper wat in Chili ruimschoots gedolven wordt. Wat een uitzichten en afwisseling langs deze weg. Dat blijft tot we de grensplaats Chile Chico bereiken. Op zich geen onaardig dorp, maar veel is gesloten wegens siësta of zo je wil lunchpauze. Na wat heen en weer rijden vinden we een restaurant wat open is. Een sandwich kunnen we niet bestellen. Er is alleen het dagmenu beschikbaar. Keuze uit lasagne of een stuk varkensvlees. We gaan voor het varken en dat blijkt een uitstekende keuze. Karbonaadje lekker gaar en prima van smaak, weinig vet en been. Aspergesoepje vooraf en dr. Oetker puddinkje toe.
Tanken lukt ook.

Dan naar de grens. We hadden alles wat eetbaar is of opgegeten of weggegooid, want dat schijnt stevig bestraft te worden als je dat mee wil meenemen over de grens. De immigratie en de douane zitten naast elkaar achter een balie in gebouw. Het staat een stuk voor de werkelijke grens, want die is midden op de brug van de rivier. Immigratie: controle en in computersystemen verwerken van de gegevens van de paspoorten en inname van het beruchte PDI papiertje, uitgebreide controle en invoer in het systeem van de autopapieren. De douanier die er op de ernaast zit: doet nogmaals precies hetzelfde. Dan krijgen we nog een lading stempels en we kunnen vertrekken. Het is doodstil aan de grens een stuk of 3 auto's dus gaat het rap. We mogen over de brug en daarmee de grens over. Een paar kilometer verder de Argentijnse controle. Precies dezelfde volgorde en handelingen plus een intern onderzoek van de auto. Een blik in de koffer en in de auto. Niet heel grondig maar toch........ Hoe dan ook: we zijn hier sneller klaar dan we hadden ingeschat.

Net over de grens is het landschap direct anders: geen bergen meer en naar mate we verder rijden wordt het steeds kaler. Het is hier aan de andere kant van de Andes een stuk droger. We volgen een eindeloze weg die in uitstekende conditie en geasfalteerd is. Een enkele bocht maar meestal recht toe recht aan. We zien enkele lama's of quanaco's of hoe die beesten ook heten mogen, 2 roze flamingo's in een heel klein meertje en langs de weg loopt een gordeldier. We kunnen helaas niet stoppen om hem te fotograferen. Verder is het een licht heuvelachtig woestijnachtig landschap met lage bosjes grasachtige planten.

Het eerste dorp wat we tegenkomen heet Perito Moreno net als de gletsjer. Omdat we nog geen Argentijnse peso's hebben gaan we op zoek naar een flappentapper (ATM). De eerste bank heeft wel 2 ATM's, maar zijn beide buiten gebruik. De 2e ATM een stukje verderop geeft slechts 500 peso ca € 7,50, maar we moeten maar liefst € 5,67 opnamekosten betalen gr#......!!! Met totaal van 15 euro kunnen we niet veel. Gelukkig zien we een lokale VVV. Hier vertellen ze dat er een HSBC ATM zit in een piepklein gebouwtje aan de rechterkant bijna aan het eind van de straat en van het dorp. De ATM geeft vlot 5000,- peso per keer zonder extra kosten. Prima, op naar de supermarkt voor mondvoorraad en water. Ook dat lukt vrij simpel, ondanks dat veel winkels ook hier gesloten zijn. Ze willen gewoon geen omzet denk ik.

Dan is het nog een flink eind naar Rio Mayo (ze zeggen hier Rio Maazjoh). Nou Rio Mayo is een gat waar je grofweg 'nog niet dood gevonden wilt worden'. We rijden erdoor heen want onze bestemming is een estancia een paar kilometer buiten deze plaats. Als we aankomen kijken we onze ogen uit: 68 spelende kinderen van een jaar of 13-14 op een groot grasveld voor een landhuis. Nou als dit het is.....?? Een groot houten hek scheidt de parkeerplaats van het grasveld met de kinderen. Een vrouw uit Londen is op de parkeerplaats ook net aangekomen en zoekt net als wij........ Where the fuck is the office??!! Als we het de kinderen vragen gaat een jongetje een vrouw halen. Zij blijkt mevrouw Don Jose van de estancia. Ze heet ons welkom en vertelt dat de kinderen zo meteen in hun bus geladen worden en dan weg zijn. Een prettig vooruitzicht. Ze laat ons binnen, kijkt in haar agenda en heeft geen idee wat we komen doen. Uiteindelijk wordt het duidelijk en maakt ze een kopie van de voucher die we voor deze verblijfplaats hebben. Ze spreekt behoorlijk weinig Engels en dan nog in combinatie met Spaans. Hierbij helpt de vertaling van Google Translate echt. Ze brengt ons naar een aardige cabaña: keuken/living, slaapkamer en bad-/wc-ruimte. We gaan tot slot van de dag nog bij haar thuis avondeten. Het is een schnitzel Napolitana. We eten hier in Chili en Argentinië Italiaanse maaltijden op een manier zoals ze dat in Italië nog nooit gegeten hebben. Het is smakelijk, maar vreselijk machtig.

Morgen zijn we hier ook en kunnen we gaan paardrijden of vissen. We zijn beide blij dat we dat beslist niet gaan doen. We gaan wel bij de lama's kijken en de rest van het wild dat hier rondloopt. De weersvoorspellingen voor morgen: 26 graden! Mevrouw Don Jose vertelt nog even tussen neus en lippen door dat er morgen ook weer een lading kinderen komen. We wachten af.....

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog